Taç ve Divit. Azize Kaya

Чтение книги онлайн.

      Küçük bilgisayarını aldı. Planlarını yaptığı dosyayı açtı. Üç saat sonra İstanbul, oradan aktarmayla Trabzon’a geçecekti. Zaten bildiği tek şeyde buydu. Ne yaşadıkları beldeyi hatırlıyordu ne de mahalleyi. Dayısının verdiği adresin işe yarayıp yaramayacağını kestiremiyordu. Yıllardır en ufak bir iletişimleri olmadığını biliyordu. Dayısı küçükken sorduğu soruları “Öz oğlunu kabul etmeyen bir kadınla ilgili konuşmak istemiyorum.” diye cevaplardı. Bu cevapla Ömer sadece dayısının ne kadar fedakâr olduğunu değil, istenmeyen bir çocuk olduğunu da hatırlardı. Oysa neler vermezdi annesi tarafından sevilen bir çocuk olarak kalmak için. Hatta Lâle’nin yerine kendisinin öldüğünü düşlemişti yıllarca. Annesi tarafından sevilen, ölü bir çocuk olmayı ne kadar da isterdi. O zaman katil ve sevilmediğini bildiği bir hayata katlanmak zorunda da kalmazdı. Yazık ki tercih hakkı yoktu ve her doğan gün ona gerçekleri hatırlatmaya devam ediyordu. Rüzgârın çaldığı ıslıkta, yağmurun toprağa düştüğündeki ses de hep aynı şeyi söylüyordu sanki. “Katil çocuk… Katil çocuk…”

      Yol boyu ne yapması gerektiğini düşündü durdu. Amacı Lâle’nin mezarını ziyaret edip ondan af dilemek olsa da annesiyle de karşılaşacağını biliyordu. Belki hiç konuşmamak en iyisiydi. Ya da içindeki tüm nefreti kusmak… Belki annesi de pişmandı. Belki onu affetmişti. Ya Ömer annesini affedebilecek miydi? Ömer kendini affedememişken annesini affedebilir miydi? Ne çok hesaplaşacak şey var diye düşünürken uçağın İstanbul’a geldiğini fark etti. Sekiz yaşından beri Türkiye’ye hiç gelmemişti. Trabzon uçağı için henüz vakit varken havaalanında dolaşmaya karar verdi. Ait olduğu yeri tanımak istercesine her şeye dikkatlice bakıyordu. Bir kahve dükkânı gördü ve hiç düşünmeden içeri girdi. Sipariş ettiği Türk kahvesi ve lokum gelince bir süre öylece baktı. Artık içindeki deniz kabarıyor ve her dalga yeni anılarla kıyıya vuruyordu. Kahve içmek, annesinin her sabah saat 10.00’daki alışkanlığıydı. Ömer ve Lâle içinse eğlence vakti… Lâle annesini şirinlikleriyle oyalarken Ömer tabağındaki lokumları aşırıp bahçede koşmaya başlardı. Kadın ise her seferinde şaşırmış gibi yapıp “Sizi küçük hırsızlar!” diye çocukları kovalardı. Ömer, bunları düşünürken fark etmeden gülümsüyordu. Yazık ki dalgalar her zaman iyi hatıraları getirmiyordu. Hesabı masaya bırakıp kaçarcasına uzaklaştı. Kulaklarında hâlâ annesin “Katil oldu.” sesi yankılanıyordu.

      Trabzon uçağının anonsları yapılmaya başladığında vazgeçmeye yaklaştığını hissetti. Geç kalmış olabileceğini hiç düşünmedi. Ceketinin cebinde taşıdığı lâle ona ne için orda olduğunu yeniden hatırlattı. Uçağa bindi ve sadece uyumaya çalıştı. İçinde kâbusların ve hatıraların olmadığı kısacık uyku ona iyi gelmişti. Artık düşünmenin faydası yoktu. Sadece yaşamalıydı. Havaalanı önündeki taksilerden birine bindi. Elindeki adresi şoföre uzattı. Yol boyu lacivert denizi, çam ağaçlarını, balık pazarını geçip taş evlerin olduğu mahalleye geldiler. Kafası cama yaslanmış etrafı izlerken, hiçbir şeyin tanıdık gelmemesine şaşırdı. Ama adam evlerinin olduğu mahalleye gelip arabayı durdurduğunda, parça parça resimler belirmeye başladı zihninde. Taksiden indi, valizini aldı. Sokağın başındaki evi gördü. Oraya kadar hızlı adımlarla ilerledi. Boyasız, tek katlı evin bahçe duvarına yaklaşıp içeriye baktı. Annesinin kahvesini içtiği kırık dökük masa ve duvar dibindeki bostanlarla bahçe hâlâ aynıydı. Tek fark masaya gölgelik eden koca çınarın uzun bir kütükten farksız, budanmış hâliydi. Belli ki annesi Ömer’le birlikte çınarı da cezalandırmıştı.

      Bahçe duvarı Ömer’in bedenini tutan tek şeydi. Zihni ise kurumuş ağacın dibinde ve on yıl öncesindeydi. Koca çınarın tepesinde beyaz tenli kıvır kıvır saçları yüzüne dökülmüş küçük Lâle… Korkudan sessiz sessiz ağlıyor, Ömer ise bir kahraman gibi “Atla ben seni tutacağım korkma.” diyordu. Lâle aralarında iki yaş olmasına rağmen güvenirdi abisine. Sokakta karşılaştıkları köpeklerden de korurdu abisi, çocuklarla tutuştuğu kavgadan da. Bu yüzden hiç tereddüt etmedi. Aşağıda bekleyen abisinin kollarına bıraktı kendini. Artık duvar bile tutamadı Ömer’i. Hatırlamak yaşamaktan da zor gelmişti. Kanının çekildiğini hissetti. İçeri girmeye cesaret edemeyip dakikalarca oturdu duvar dibinde. Sonra doğruldu ve tekrar bakmaya başladı. Bahçenin duvara yakın, aşağı kısmındaki mezarlara dikkat kesildi. Dedesi ve babasının mezarını hatırladı. Eskiden beri adetti bahçe içindeki mezarlar. Bu iki mezarın yanındaki küçük olanı fark etti. Valizi bahçenin dışında öylece bıraktı, hatta unuttu bir valiz taşıdığını. İçeride kiminle karşılaşabileceğini bile hesap etmedi. Hedefe odaklanmış bir kurşun gibi fırladı. Hızlı adımlarla mezarın dibine kadar geldi. Ayakucunda durdu. Cebindeki, kurumuş lâleyi yere bıraktı. Toprağı kucakladı ve hıçkırarak ağlamaya başladı.