Sanki Bir Alevsin. Leyla Aliyeva

Чтение книги онлайн.

      Kapkara renklerle ben hep yazıyorum.

      Senin her sözünü kendi yüreğime.

      Yine gece geliyor, söyle nereye kaçayım?

      Gece yine geliyor, onu sevmiyorum.

      Belki yüz defa okudum satırlarını,

      Onları ezbere biliyorum daha.

      Sayısını bilmiyorum gökteki yıldızın,

      Ama birine ediyorum ben dua.

      O ne ise sende, başkasında yoktur?

      O nedir, kendim de bilmiyorum ki!

      Seni başkalarından ayırayım diye,

      Görmek istemiyorum, hiç kimseyi!

      Mürekkep rengiyle öz yüreğimde

      Hep resmini çizip, hep boyuyorum.

      Yine gece geliyor, nereye kaçsam?

      Yine gülümseyip selam veriyorum.

      Öyle karanlık çöktü ki kayboldu gölgeler

      Gölgeler uyudu, ben ise yalnızım.

      Ama hiçbir şeye üzülmüyorum artık

      Çoktandır hiçbir şeyden utanmıyorum.

      Utanç, utanç verir, korkuysa korku,

      Neden utanayım ben, neden korkayım?

      Beni çoktandır bırakmış mutluluk,

      Senin kısmetinmiş uyandırmak onu.

      Mürekkep rengiyle bu yüreğimde

      Ebedî yazıyorum senin adını.

      Yine gece geliyor, nereye kaçayım?

      Mahkumum şimdi de sevmeye onu.

      Vurulmuştum sana, öyle sanıyordum,

      Sen bana hiçbir zaman yanlış yapmazdın.

      Öyle büyütmüştüm ki seni kalbimde,

      Gözünle görsen de hiç tanımazdın.

      Deli gibi seviyordum yarattığımı

      Onunla kendimi mutlu sanıyordum.

      Sen ise kayıtsız kalıyordun buna,

      Üstelik gülüyordun benim hâlime.

      Gülüşün gözyaşıyla dolu olsa da,

      Senin umurunda değildi bu hayat.

      Onun ise dünyada yoktu eşi

      Sen değil, bir oydu bana kainat.

      Onunla döküyordum gözyaşlarımı,

      Cesurdum bazen bir aslan gibi

      Gizlemiyordum ondan sevdiğimi

      Kınamadım onu seçen yüreğimi.

      Şimdi o raflarda düşmüş de kalmış,

      Dudak boyaları boş çanta gibi.

      Batır dikenini, iğnele daha,

      Geri istemiyorum ben yüreğimi.

      Bırak senin yanında kalsın her zaman

      Düşünme hiç onun ne olduğunu.

      Ne olduysa belki de bakışlarınla

      Öyle hep aklıma getiriyorsun onu.

      Neden alındın

      Dostum acaba?

      Zayıf arzuları götürdü rüzgâr.

      Sen benim için,

      Benim bağımdan içinden

      Gizemli, yasak bir çiçek derledin.

      O gülü derledin

      Hediye ettin bana.

      Böyle hediyeleri

      Sık sık verirler.

      Verdin ki bana bakayım

      Nasıl soluyor acaba?

      Göreyim nasıl ölüyor,

      Bu zavallı güller?

      Sen bana bir fotoğraf da verdin.

      Hediye ettin ki

      Fotoğraf çekmeyeyim.

      Karanlık izin vermedi

      Renkleri göreyim

      Işıkta ise renklerin

      Kendisi soldu.

      Kitap verdin bana

      Denizler kadar.

      Hepsinin içi bomboş sayfalar.

      Aniden bir güneş de

      Verdin sen bana

      Çöl ateşi gibi canımı yakar.

      Çiskin yağmurları da

      Sen verdin bize,

      Üstelik şemsiye verdin hediye.

      Yağmurun altında

      Islanıp kaldım,

      Bu şemsiye elek gibi

      Akıtıyor diye…

      Kerpiçten bir ev de

      Hediye ettin,

      Penceresi kapısı yoktur bu evin.

      İçinde hareketsiz

      Boğulup kaldım,

      Olmadım kısmetin

      Çıkmadı sesin.

      Şimdi soruyorsun

      Beni de benden

      “Sana ne hediye edeyim?” diye

      “Olanlar bana yeter!”

      Diyorum ben de,

      En iyisi bırak gideyim.