Kazıgurt Öyküleri. Nurgali Oraz

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Şimdi gözlerimi tekrar açıp kapattığımda kızın kaba sakalı da “silinecek” gibiydi. Hayır, hâlâ değişen bir şey yok. Tam bu sırada kızların da bana baktığını fark ettim, ortadakilerden biri: “Eyvaaah, şu adam gözünü ayırmadan bize bakıyor!” – dedi seslice. Sonra birbirini dürterek: “Gidelim, gidelim çabuk!” – diyerek, köye doğru acele yürümeye başladılar.

      Akşam Tanrı misafiri olarak kaldığım evin kocakarısından duydum: Evet, yavrum, bu köyde öyle bir sakallı kız var. Dünyaya geldiğinde o şekilde tüylü olarak doğmuş garibim. Kim bilir, o da Allah Teâlâ’nın bize göstermek istediği kerametlerinden biridir belki…

      – Adı ne?

      – Adı mı? – diyen kocakarı hatırlayıp, evin duvarı ile tavanın birleştiği noktaya bakıp düşünmeye başladı. – Kimdi ya? -diye, sonra bana soruyormuşçasına. – Dilimin ucunda duruyor, hay Allah! “İşaretli kız”, “Sakallı kız” diye, ağzımız buna iyice alışmış, mahrum kalasıca!

      E-e… evet, şimdi aklıma geldi, güzel de bir adı var, Ümit.

      – Doktora göstermişler mi?

      – Gösterdiler! Hem de nasıl, doktora da, halk hekimine de, baksıya da götürdü anası ve babası. Ancak onların hiçbirinden bir fayda gelmedi.

      – Bu taraftakiler tedavi edememiştir belki.

      – Başka yerlere de gösterdi! Hatta taa Moskova’dan bir profesör de gelmişti. İyice muayene ettikten sonra kendimizle birlikte götüreceğiz, deyince kabul etmemişlerdi ebeveynleri. Canının parçası çocuğa nasıl kıysınlar? E-ey Allah’ım, bu da kaderin bir oyunu. Masum masum bakan küçücük kızı nasıl gönderirsin uzağa.

      O günden itibaren sakallı kızı yakından görmeye çok hevesliydim. Ancak yakın zamanı olmadı. Beni görününce kurttan ürken ceylan yavrusu gibi uzaktan hızla kaçar oldu. Kimin söylediğini bilmiyorum ama köylüler arasında: “Şehirden gelen ressam sakallı kızın resmini çizecekmiş”, -diye bir dedikodu yayılmış.

      Öyle bir düşünce benim aklıma bile gelmemişti. Güldüm geçtim. Ancak sakallı kızın yüzünü yakından görme hevesim köyde yalan yanlış söylenti oluşturmakla kalmamış, zaten milletin gözünden ve sözünden sakınan, iyice siniri bozulan zavallı kızın kalbini yaralamışa benziyor. Ama ben bu durumu çok sonraları öğrendim…

      Ertesi gün dönmek için yola hazırlandığım günün akşamında beni o köyde yapılacak olan bir düğüne davet ettiler. Eğlenceye düşkünlüğüm, kadına kıza yatkınlığım yoktu, temayülsüz olan ben ne yapacağımı bilemeyip, düşünceye dalmışken ev sahibinin yaşlı hanımı: “Yavrum, sabah akşam bir ala kâğıda bakacağım diye hayatın diğer güzelliklerinden mahrum kalma. Baş iki olmadan malın iki olmaz” diyerek, aklımı karıştırdı. Buna istinaden beni “düğüne davet etmeleri” de bu kocakarının fikri olmalı diye düşündüm.

      Yine de benim o düğünde köyün gençleriyle sıkı fıkı olduğum, onlarla iyi vakit geçirdiğim söylenemez. İnsanlarla pek kaynaşamadığımı bir kez daha kanıtlayıp, hiçbir gruba katılamadan en sonunda tek başıma bir köşede oturdum. Daha sonra eski bir sütun gibi kimseye lazım olmadığım için bir başıma durmaktan rahatsız oldum, eğlenmekte olan kalabalığın arasından dikkat çekmeden sıyrılıp, eve doğru yöneldim.

      Ansızın köydeki dar sokağın kenarındaki ağaç çitlerin arkasından birinin: “Ağabey!” diyen çekingen, nazik sesini duydum. – Ağabey diyorum, dursanıza! Ben aniden duraksadım.

      – Ağabey, -dedi deminki çekingen ses tekrar. – Size bir şey söyleyeyim diyordum.

      – A-a… Neredesin?

      – Ben… Ben buradayım.

      – Şimdi fark ettim, ağaç çitlerin öbür tarafından biri gizlice bakıyor gibi. Bir iki adım attım, ne diyecekmiş diye dinledim. O, bir taraftan koşarak gelmişçesine hızlıca soluyarak nefes nefese kalmış gibiydi.

      – Sen kimsin? -diye sordum yavaşça seslenerek.

      – Ben… Ben Ümit’im.

      “E-e-e… Sakallı kız?” diye, geçirdim içimden şaşkınlıkla biraz duraksadım. O da ses çıkarmadı. Sanki bana “bir şey” söyleyemediği için heyecanlanıyor gibiydi.

      – Evet, ne söyleyeceksin? -dedim fısıldayarak.

      – Ağabey, siz benim resmimi çizmeyin, olur mu? Lütfen. Çizmeyin…

      – Haa-y-ır… Onu kim söyledi sana?

      – Bu köydeki herkes söylüyor.

      – Ben senin resmini çizmeyeceğim, -dedim kafamı sallayarak. – Öyle bir düşüncem yok. Aslında, ben… Buraya sadece doğanın peyzajlarını yazmak için gelmiştim.

      – Nasıl?

      – Normal.

      – Harflerle mi? – O, kıs kıs gülmüş gibi oldu. Ben de gülümsedim.

      – Hayır. Boyayla yazacağım, -dedim onun gülmesine sevinerek. – Biz, ressamlar, böyle konuşmaktan hoşlanıyoruz. Çünkü “resim çizeceğim” demeye göre “resim yazacağım” demenin anlamı oldukça derindir. Anladın mı?

      – Evet. Ağabey…

      – Efendim?

      – Siz benim resmimi çizmeyeceksiniz değil mi? Doğru mu?

      – Demin söyledim ya, bana inanmıyor musun?

      – Haa-y-ı-r, inanıyorum… Ama köydekiler diyor ki, siz benim resmimi çizip sergiye götürüp asacakmışsınız. O zaman, o zaman insanların hepsi görecek ya…

      Ben artık ne diyeceğimi bilemeden sessiz kaldım, o, yine şüphelenerek bana ürkerek bakıyordu.

      – Eğer… Eğer, -dedi o tekrar boğazı düğümlenerek, “siz benim resmimi çizerseniz var ya, o zaman… O zaman ben ölürüm!”.

      O, için için ağlamaya başladı. Böyle bir şeyi beklemeyen ben ne yapacağımı bilemeden baka kaldım.

      – Kim… Kim… Ümit, yavrum, sen ağlama. Onlar yalan söylüyorlar. Ben senin resmini hiçbir zaman çizmeyeceğim. Öyle bir düşünce benim aklımın ucundan bile geçmiş değil. Sen bilmiyor muydun, bazen insanların böyle yalan söylediği zamanlar olur. Sen onlara inanma! Anlıyor musun, inanma!

      Ben çitin arasından elimi uzatıp başını okşadım. Sonra masum kızın gözyaşlarını silmeye çalıştığımda parmağımın ucu sakalına değdi ve tüylerim diken diken oldu. O, hissetti… Hissetti ve kafasını hemen geri çekti.

      – Ben yarın döneceğim, -dedim elimle çitin dalından sıkıca tutunarak, sen hiçbir şeyi merak etme, aynı eskisi gibi arkadaşlarınla oynayıp, gülmeye devam et, olur mu? Ben hiçbir zaman, hiçbir zaman senin resmini çizmemeye söz veriyorum. Her ressamın kendisinin СКАЧАТЬ