Qış gecəsi. Salam Qədirzadə

Чтение книги онлайн.

      Mənsurə tutuquşu kimi fasilə vermədən dil-dil ötdü:

      − Mən yaxşıyam, sən necəsən? Dünən qızlayla giz-lənpac oynayanda ağacın dibində gizlənmişdim, buynumu ayı sancmışdı. Şişmişdi, lap çox şişmişdi ey, olmuşdu ay-mud kimi. Utanıydım, bayıya çıxa bilmiydim, elə indi də şişi qalıb ey, Adil, biy əlini vuy…

      Adil, qaranlıqda Mənsurənin burnunu axtardı:

      − Bərk sıxma, incidiy ey, − deyə Mənsurə Adilin əlini tutub ehtiyatla burnuna yaxınlaşdırdı.

      − Nə yekəlib heç adamın ovcuna sığışmır.

      Mənsurənin anası uşaqların həyətdə çox yubandığını görüb onları evə çağırdı.

      Adil içəri girəndə işıqdan gözlərini qıydı. Doğrudan da Mənsurə çox eybəcər şəklə düşmüşdü: qızın şişmiş burnu par-par parıldayırdı.

      Mənsurəgilin evlərinin Adilə xoş gələn sadə bir bəzəyi vardı. Döşəmə üç-dörd köhnə palazla örtülmüşdü. Divarlar əhənglə ağardılmışdı. Yuxarı başda küncə söykədilmiş kiçik stolun üstündə Mənsurənin kitab-dəftəri, mürəkkəbqabısı, qələmi, karandaşı dururdu. Stolun o başında divardan dövrəsinə əyri-üyrü əlvan nəqşlər vurulmuş dərs cədvəli və təqvim asılmışdı. Ortada üstünə göy müşəmbə salınmış dəyirmi mizin yanında iki təzə stul vardı. Qapı ilə üzbəüz bəzəkli dəmir sandığın üstünə, az qala tavana qədər çit yorğan-döşək qalanmışdı. Qabağında çarpayı qoyulmuş pəncərənin sağ tərəfində, divarda Mənsurəgilin ailə üzvlərinin və Adilə tanış olan qohum-ların şəkli vurulmuşdu. Sol tərəfdə köhnə asma saat çaq-çuqla işləyirdi.

      Adilin hər şeyə diqqətlə fikir verdiyini görən Mənsurə ona yaxın gəlib soruşdu:

      − Necədiy? Evimizi bəyəniysən, ya yox? –Mənsurə Adilin cavabını gözləmədən anasına tərəf döndü və dili ağzında yanırmış kimi tez-tez danışmağa başladı: − Ana, bəlkə Adil acdıy. Yumuyta bişiymişdim, yayısını yemişəm, yayısını saxlamışam. Vey Adil yesin, əgəy, az olay yenə bişiyəyəm. Sən də yeyəcəksən, ana?

      − Az danış, ay qız… Bu saat özüm hər şeyi düzəldərəm, − deyə anası qıza acıqlanıb gözlərini ağartdı.

      Mənsurə bir an susduqdan sonra yenə qramafon kimi ötdü:

      − Ana, o sayı toyuğu kəs də Adil üçün. Nə olay, ay ana? Adil bizə həmişə gəlmiy ki. Ana, ay ana, gedim tutum, gətiyim sayı toyuğu, kəsiysən?..

      Mənsurənin bir dəqiqə nə dili, nə də özü hərəkətsiz dururdu. O gecə yatana kimi qızın danışıqları yazılsaydı, beş günə oxuyub qurtarmaq olmazdı.

      Səkkiz yaşına yenicə girmiş Mənsurənin çevikliyinə baxmayaraq, bədəncə çox cılız idi. Onun girdə sifəti, əsmər yanaqları, qələm kimi nazik qaşları və üzərinə şeh düşmüş qara şanı giləsi kimi parlaq, badamı gözləri ətrafında sıx, uzun kirpikləri vardı. Açıq xurmayı gödək hörükləri hər iki yandan siçan quyruğu tək çiyinləri üstə sallanmışdı. Onun civə kimi bir yerdə sakit duran vaxtı olmadığı üçün hörükləri də hey tərpənirdi. Yəqin ki, o çox dəcəllik etdiyindən, əynindəki rəngi bozarmış oğlan maykası nəyəsə ilişib iki yerdən cırılmışdı.

      Şam elədikdən sonra Mənsurə dayısı oğluna qayğıkeşlik göstərib dedi:

      − Mən çaypayımı Adilə veyiyəm, özüm yeydə yatacağam.

      Adil bu təklifə etiraz etdisə də, qız heç cürə razı olmadı:

      − Bax, biy kəyəm dedim, quytaydı! Oyda yatacaysan! Yoxsa küsəyəm səndən.

      ..Gecə Mənsurə elə bərk yatmışdı ki, onun günortaya kimi yerindən qalxacağına inanmaq olmazdı.

      Səhər xoruz banından qabaq qızın səsi otağı başına götürdü:

      − Adil, duy anam sayı toyuğu kəsəcək, göyək qaynından yumuyta çıxay, ya yox…

      Adil yuxudan doymasa da qalxmağa məcbur oldu. Yerindəcə balışa dirsəklənib oturdu. O, çarpayının baş tərəfindəki kiçik pəncərədən bayıra baxanda qəlbi fərəhləndi. Sən demə bibisigilin evləri lap ləpədöyəndə imiş! Buradan bayır elə gözəl görünürdü ki!