Тэатр шчасьлівых дзяцей. Ольгерд Бахаревич

Чтение книги онлайн.

      «Анцік! Дзе ты?»

      «Тут», – пачуў я ягоны засмучаны бас.

      «Дзе?»

      «А ты дзе?»

      «Тут».

      «Справа ці зьлева?»

      «Адкуль я ведаю».

      «Ты ж разумны!»

      Я пачырванеў. Так мне зрабілася прыемна.

      «Давай я буду крычаць, а ты ідзі на крык, – сказаў Анцік. – Я пачынаю. А-а-а-а!»

      Я зачапіўся за нешта нагой і паваліўся проста Анціку пад ногі.

      «А-а-а! – закрычаў ён яшчэ мацней. – Лявон, на мяне нехта напаў!»

      «Хто?» – крыкнуў я.

      «Нехта схапіў мяне за ногі!»

      «Гэта я, – сказаў я, падняўся проста перад ім і прыкрыў ягоны разяўлены рот. – Ты што, ня бачыш?»

      «А дзе Юля?» – прамычаў ён.

      «Ня ведаю…»

      Я прыбраў руку. Мы прыселі на мокрую траву, у роспачы пазіраючы адзін на аднаго.

      «Ну і ну, – сказаў я. – Здаецца, нам цяпер трэба прывязацца вяроўкай, усім траім. Каб больш не губляцца. Вось адшукаем Юлю і…»

      «Добрая ідэя, – сказала Юля, выходзячы з туману, як здань. – Прапаную яшчэ прывязаць да нас аўтобус. Толькі яго таксама трэба яшчэ знайсьці».

      «Нейкая краіна туманаў, – сказаў Анцік. – Можа, мы ўжо даўно за мяжой?»

      «Не кажы глупстваў», – сказала Юля, прынюхваючыся, нібы драпежніца, да ляснога паветра.

      «Хіба ў нас бываюць такія жахлівыя туманы? – спытаў Анцік. – Скажы, Лявон? Гэта, напэўна, польскі туман. Бываюць жа польскія грыбы. Значыць, і туман бывае».

      «Ён хутка разыдзецца, – сказаў я. – Вось пабачыш. Проста яшчэ занадта рана. Удзень ад яго нічога не застанецца. Нічагусенькі. І мы спакойна знойдзем дарогу».

      «Можа быць, можа быць, – з сумневам прамовіла Юля. – Але давайце спачатку знойдзем аўтобус. Там можа быць штосьці карыснае. Ежа або мабільны тэлефон. І наогул: там цяплей».

      «Давай мне руку, – сказаў я і схапіў Анціка за запясьце. – Вось так. А другой я вазьму Юліну… Так мы, прынамсі, нікога ня згубім».

      Юліна рука была ледзяная. Я рушыў налева, хоць зусім ня ведаў, куды ісьці, а Юля гэтак жа рашуча рушыла направа. Анцік павіс на мне і засьмяяўся, ды і я ўсьміхнуўся. Мы спыніліся.

      «Не, так ня пойдзе, – сказаў я. – Давайце спачатку прыдумаем, куды ісьці. Я лічу, што аўтобус дзесьці…»