Daisy's Ketting. Owen Jones

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ een fatsoenlijke website, en drie van de andere etablissementen hebben een waardeloze. Ik stel voor dat we voor al onze zaken een eersteklas website maken en links naar anderen plaatsen waar dat nuttig kan zijn. We kunnen iemand inhuren om dit voor ons te doen, en ik zal erop toezien.

      “En tenslotte komen we bij ‘Familie worden’. Wat is dat? Het is mijn term voor het creëren van een wederzijds-coöperatieve, familiale sfeer, binnen onze groep. We zouden elkaar kunnen ontmoeten voor een praatje, een drankje en een maaltijd één keer per kwartaal of twee keer per jaar… zelfs één keer per jaar. Wat jullie het beste vinden. Je zou zelfs een groepsbonus kunnen uitschrijven van één of twee procent van de nettowinst over de hele linie, maar nogmaals, dat zou aan jullie zijn.

      “Bedankt voor jullie aandacht, dat is het einde van mijn verslag.” Ze ging zitten en haar beide ouders applaudisseerden voor haar.

      “Goed gedaan, Daisy!” zei haar moeder. “Was onze kleine meid niet geweldig, John?”

      “Dat was ze zeker, Teri. Ik wist dat je speciaal was, moppie, maar er staat veel meer in”, zei hij terwijl hij met het rapport in zijn hand zwaaide, “dan ik had verwacht, en voor negentig procent ben ik het er meteen mee eens. Zoals je moeder zegt, goed gedaan. Je moet ons een paar dagen geven om dit te overdenken, maar dan komen we bij je terug met eventuele vragen die we hebben. Is dat goed?”

      “Tuurlijk, pap, alles wat je zegt.” Ze was in de zevende hemel.

      “Laten we beneden gaan lunchen”, stelde hij voor, terwijl hij op zijn gouden Patek Philippe polshorloge keek.

      ∞

      Haar vader was blij met al Daisy’s voorstellen en vertelde haar dat ook.

      “Het enige waar ik niet zeker van ben, is het overmaken van geld via het web bij Paco. Ik heb er naar gekeken. Ok, tien of twaalf jaar geleden, maar de cijfers klopten niet. Je kunt opnieuw navraag doen, als je wilt. De rest is geweldig”.

      “Dus, wat is de volgende stap, pap?”

      Hij keek even in de ruimte voor hij sprak. “Als we klaar zijn, leggen we het voor aan Tony. Dan, als hij geen problemen ziet, roepen we alle managers één voor één bij ons en leggen hen het nieuwe regime uit. Als je wilt houden we daarna, in het belang van jouw ‘Familie worden’, een informele pool party waar we het met iedereen kunnen bespreken, en ze allemaal aan elkaar kunnen voorstellen. Klinkt dat goed?”

      “Ja, pap, dat klinkt perfect. Zal ik het organiseren of doe jij dat?”

      “Laten we eerst met Tony praten, en laat dat dan aan hem over. Jij bent een nieuwe verbindingsofficier, maar het was steeds zijn taak. Jullie konden het altijd goed met elkaar vinden, dus probeer hem niet van streek te maken. Denk eraan, niemand vindt het leuk om zich gedegradeerd te voelen… een beetje macht verloren te hebben… vooral niet aan een nieuweling, zelfs niet als ze de dochter van de baas is”.

      “Oké, pa, dat laat ik dan aan jou over”.

      ∞

      Nadat zij de nieuwe structuur van de familiebedrijven aan Tony, en nog een keer aan haar ouders, had uitgelegd, bevond zij zich met de Big Man in de tuin, zoals wel vaker gebeurde. “Vond je onze ideeën echt goed, oom Tony, of accepteerde je gewoon een nieuwe managementstijl?”

      Normaal gesproken was hij net zo voorzichtig met zijn woorden als Daisy’s vader, maar niet tegen haar. Hij had haar altijd zoveel van de waarheid verteld als hij vond dat ze moest weten of aankon.

      “Ik ben het eerlijk gezegd eens met wat je daarbinnen zei. Het is iets van deze tijd, denk ik… We zouden niet eens gedacht hebben aan wat jij voorstelde… onze stijl was om hen, de managers, te vertellen wat ze moesten doen, en hen lastig te vallen als er niet genoeg geld binnenkwam… Maar die werkwijze is aan het uitsterven… De politie is lang niet meer zo corrupt als twintig jaar geleden, en het is niet meer in de mode om managers die niet meewerken een pak slaag te geven… Dus al met al denk ik dat jouw manier een goede update is van de stijl van het bedrijf… en om eerlijk te zijn, ben ik er vrij zeker van dat je vader het daarmee eens is…”

      “Dus, je denkt dat ik het goed doe, oom Tony?”

      “Meer dan goed, kleintje, veel meer dan dat. Je lijkt wat dat betreft als twee druppels water op je ouders. Daisy pakte zijn enorme biceps en drukte die tegen haar wang terwijl ze liepen. “Er is echter nog iets, ik heb liever dat je me vanaf nu gewoon Tony noemt. Het verandert niets, maar…. Ik weet het niet, het klinkt gewoon beter voor mij…”

      “Geen probleem. Dan noem ik je ‘Gewoon Tony’!”

      “Er is nog één ding, als je met de zigeuners omgaat, kan je nog altijd een pak slaag van mij verwachten… de volwassen dochter van de baas of niet”.

      “Bericht gelezen en begrepen. Bedankt voor de peptalk. Ik zie je later wel.

      “Oh, Tony, er is nog een ander ding, heb je nog een paar minuten?”

      “Voor jou? Altijd. Wat is het?”

      “Ken je de Stranger’s Arms in Los Boliches?”

      “Ja, dat is er een van je vader”.

      “Ja. Nou, ik was daar een keer later op de avond, na de normale werktijden van de meeste mensen bedoel ik, en ik kreeg de indruk dat sommige van de meisjes daar aan het ‘werken’ waren.”

      “Is dat niet de bedoeling”, zei hij, maar hij wist waar ze op doelde.

      “Nee, ik bedoel ‘werken’ werken… zichzelf aanbieden. Staat Pa dat soort dingen toe in zijn bedrijven?”

      Het was een moeilijke vraag om te beantwoorden gezien de gedragscode die hij zich had aangemeten om met Daisy te praten.

      “Laat ik het zo zeggen… Mijn interpretatie van je vaders regels is dat managers een grote speelruimte hebben, zolang hun activiteiten ons niet in conflict brengen met de politie of de bevolking.

      “Is dat een antwoord op je vraag?”

      “Zoiets, maar niet echt. Staat hij toe dat meisjes in zijn bar hun beroep uitoefenen?”

      “Als hij er niets van weet… en als noch de politie noch het publiek klaagt.”

      “Is dat ‘Ja’ of ‘Nee’?”

      “Het betekent wat ik zei”.

      “Dus, dat is een ‘Ja’ dan?”

      “Dat kan een interpretatie zijn, denk ik”.

      “Zijn de meisjes freelancers of werken ze voor ons?”

      Tony aarzelde een paar seconden voordat hij zei: “Ze werken niet voor een van de vijftien bedrijven op je lijst, als dat is wat je vraagt”.

      “Dat vroeg ik eigenlijk ook, maar nu vraag ik of ze voor een van onze bedrijven werken die niet op mijn lijst staan?”

      “Ah, nu heb je ons in een hoek gedreven. Ik kan die vraag niet beantwoorden. Dat kan alleen je vader”.

      “Ik begrijp dat ik je in een onmogelijke positie breng, o… Tony, maar ik kan onmogelijk mijn werk goed doen, СКАЧАТЬ