Daisy's Ketting. Owen Jones

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Theresa, ken je Paco nog? De man die de Cambio in Los Boliches runt?” Ze knikte en kreeg tranen in haar ogen.

      “Hoe is het met die lieve man, Johnny? Gaat het goed met hem?”

      “Ja, liefje, het gaat goed met hem. Daisy is de hele week bij hem geweest…”

      “Oh, dat is aardig van je, Daisy! Vergeet nooit je oom Paco.”

      Daisy was in de war. Ze had nog nooit van een oom Paco gehoord. “Wie is hij, pap?”

      “Ik zal je zeggen wie hij is, moppie, hij werkte vroeger met Tony. Op een dag probeerde een man me onder vuur te nemen met een machinegeweer toen ik uit de auto stapte in Fuengirola. Je moeder zat nog in de auto en Paco hield de deur voor me open. Hij duwde me terug naar binnen en kreeg vijf kogels in zijn benen.

      “Vijf kogels, bedoeld voor mij, en mogelijk ook voor je moeder. Ik, wij, danken ons leven aan Paco. Daarna kon hij niet meer zo goed uit de voeten, zoals je terecht opmerkte, dus hebben we hem in een bedrijfje gestopt om hem een inkomen en wat respect te geven. Ik zeg dit niet om kritiek te leveren op je werk, dat feitelijk juist is, maar Paco heeft een baan voor het leven… en hij maakt nog een kleine winst ook, die je moeder en ik in een fonds stoppen waarvan hij niet op de hoogte is, bestemd voor hem als hij met pensioen gaat”.

      Daisy had het gevoel dat zij er ingeluisd was om de fout in te gaan, maar troostte zich met de wetenschap dat zij een eerlijke poging had gedaan om de zaak te analyseren binnen het kader van de informatie die haar was gegeven.

      Het kostte maanden om de andere veertien zaken te analyseren, maar er waren geen verborgen valkuilen meer, ook al werd een van de bars gerund door een andere ex-werknemer. Johns legitieme imperium in Andalusië bestond uit drie middenklasse hotels, een 8-Till-Late supermarkt, vier restaurants, vier bars, een reisbureau, een touroperator en Paco’s Cambio. Zij vond echter tegenstrijdigheden bij twee van de bars en twee van de hotels.

      Op een middag, toen zij Tony in de tuin een handje hielp, vroeg zij hem om raad, zoals zij haar hele leven al had gedaan. Hij was voor haar veel meer een oom en een vertrouweling dan wie dan ook.

      “Oom Tony, je werkt al heel lang voor mijn vader, denkt je dat ik de firma help of dat ik alleen maar aan het lijntje word gehouden?”

      “ Kindje, ik heb nooit vrijwillig tegen je gelogen, maar je moet weten dat mijn eerste loyaliteit aan je vader moet zijn. Als hij je zegt dat je helpt, wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Hij heeft het globale plaatje… Ik zorg voor de beveiliging en een paar andere dingen. Mijn advies is dat je moet vertrouwen op je vaders oordeel. Tenslotte heeft hij het tot nu toe vrij goed gedaan, nietwaar? Maar, als je dat niet kunt, dan moet je je eigen hart volgen. Het spijt me dat ik niet meer kan helpen, maar wat er ook gebeurt, ik zal altijd je vriend zijn als je me nodig hebt. Dat beloof ik je”.

      “Dat weet ik, oom Tony… Dat weet ik. Je bent voor mij een rots in de branding, en dat ben je altijd al geweest.” Ze strekte zich, ondanks haar lengte, uit om hem op zijn ruwe wang te kussen. Hij legde een arm om haar schouder en gaf haar een kneepje.

      “Ik kan beter verder gaan met mijn ronde, jongedame”, zei hij, haar los latend en weg lopend. Zij was de enige vrouw met wie hij nog geen seks had gehad en die toch iets voor hem betekende, op zijn kat na, waarvan hij nu spijt had dat hij haar ‘Poessie’ had genoemd, telkens als hij haar binnen moest roepen.

      1 4 DAISY BEGINT HAAR DRAAI TE VINDEN

      In de daaropvolgende maanden maakte Daisy met plezier kennis met de managers van haar vaders legale zaakjes en verzamelde ze heel wat gegevens. Vervolgens analyseerde ze die, en zette ze om in suggesties om ze te stroomlijnen en te verbeteren. Al deze zaken bevonden zich tussen Marbella en Los Boliches, wat een eigenlijk een kort ritje langs de mooie kust is. Zij was dan ook nogal verbaasd te ontdekken hoe weinig de meesten van elkaars bestaan afwisten.

      Ze had suggesties voor elk van de bedrijven afzonderlijk, en zij had ook ideeën voor hen in het algemeen. Ze wilde het professioneel aanpakken, daarom belegde ze een vergadering met haar ouders, zodat ze haar plannen kon uitleggen.

      “Moet ik Tony ook uitnodigen, pap?”

      “Nee, hij moet weten wat we besluiten, maar we doen dit eerst als gezin en strijken eventuele kreukels glad. Dan, als we helemaal zeker zijn van ons standpunt, kunnen we het met anderen bespreken.

      Laat buitenstaanders nooit zien dat de insiders kibbelen over details. Het gezicht dat we naar buiten toe laten zien, zelfs naar Tony, moet een eensgezind gezicht zijn. Zelfs als we het privé niet overal over eens zijn.

      Daisy had het allemaal al eerder gehoord, maar knikte plechtig. “Dat zal ik onthouden, pap”.

      “Hoe gaat het met je cursus Spaans boekhoudrecht? Doe je die nog steeds?”

      “ Natuurlijk doe ik die nog steeds. Waarom zou ik daar mee ophouden? Ik heb je gezegd dat ik serieus van plan was om te helpen, en dat zal ik je in mijn presentatie ook bewijzen. In feite geniet ik van de cursus, hoewel de meesten daar anders tegenaan zouden kijken. Het is een beetje droge stof als je begrijpt wat ik bedoel”.

      “Dat kan ik me voorstellen, maar iemand moet het doen, en die iemand ben jij op dit moment. Sorry, moppie”.

      “ Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik vroeg om een baan met verantwoordelijkheid, en die heb ik nu. Ik ben gelukkig, echt waar”.

      “Goed dan…”

      “Ik ga vanavond uit met een paar vriendinnen pap, dus blijf maar niet op voor me. Ik zie je morgenochtend om tien uur voor de presentatie. Doei pap. Ik hou van je.” Ze sloeg haar armen om zijn schouders, gaf hem een kus op zijn wang en vertrok met een tevreden gezicht.

      Hij glimlachte inwendig; hij was zo verdomd trots op haar dat hij soms dacht dat hij zou ontploffen.

      ‘s Morgens liet ze de kok voor elf uur in haar kantoor koffie met een smeuïge chocoladetaart bereiden, want dat was een van de lievelingscombinaties van haar ouders.

      Ze had tot even na elven nodig om de individuele aanpassingen aan de vijftien bedrijven te schetsen, maar ze ging door terwijl haar moeder de cake sneed en de koffie inschonk.

      “.. en dat brengt me bij het thema ‘Integratie’. Ik heb het gevoel dat we onze bedrijven niet aanmoedigen om gebruik te maken van elkaars specialiteiten. Bijvoorbeeld, geen van de hotels, bars of restaurants beveelt een ander aan. Ik vind dat heel vreemd en beschamend verspillend. Een van de hotels en drie bars bieden bijvoorbeeld geen ander gerecht aan dan tosti’s… en één doet friet”.

      “Ik stel voor dat we de bars en dat hotel aanmoedigen om afhaalmaaltijden bij onze restaurants te bestellen, als ze binnen een redelijke afstand van elkaar liggen. Mijn voorstellen voor samenwerkingsverbanden staan in paragraaf zeventien. De vijf groepen die je ziet, één hotel en vier bars, liggen allemaal binnen vijf kilometer van de restaurants in hun groep. Waar twee of drie restaurants aan één etablissement kunnen worden gekoppeld, zouden we speciale gecombineerde menu’s kunnen laten opstellen. Het is niet nodig uit te leggen dat het eten niet ter plaatse wordt bereid, tenzij de uitbater ernaar wordt gevraagd, toch?”

      Het was een retorische vraag, maar haar vader schudde instemmend zijn hoofd.

      “De bar die een beetje geïsoleerd ligt zou banden kunnen aanknopen met restaurants van derden voor een percentage van de opbrengst.” Ze keek op om haar vader te zien knikken naar de pagina die voor hem lag. Dat moedigde haar aan, dus ging ze СКАЧАТЬ