Jesus vir almal. Neels Jackson

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Evangelie van Johannes gepreek. Hy het Johannes 18:1-11 gelees, die gedeelte waar Jesus in die tuin van Getsemane in hegtenis geneem word.

      Wanneer die soldate en die wagte van die priesterhoofde kom om Hom gevange te neem, tree Jesus vorentoe en vra: “Vir wie soek julle?” Hulle sê toe: “Jesus van Nasaret.” Hierop sê Jesus: “Dit is Ek!” En dan lees ons ’n stukkie wat my nooit vantevore opgeval het nie: “Toe Jesus dan vir hulle sê: ‘Dit is Ek!’ het hulle teruggedeins en op die grond neergeval.”

      Die predikant het verduidelik dat hierdie vreemde reaksie van die soldate en die wagte ’n reaksie was op die woorde: “Dit is Ek!” En dit het gebeur omdat hierdie woorde ’n baie sterk sinspeling is op die woorde waarmee God Hom vanuit die brandende bos in die woestyn aan Moses bekendgemaak het: Daar het God gesê: “Ek is wat Ek is.” In Hebreeus is die ooreenkoms tussen God se “Ek is” en Jesus se “Dit is Ek!” blykbaar baie duideliker as in die Afrikaanse Bybelvertaling.

      Die soldate en die wagte het die onuitspreeklike Naam van God in Jesus se antwoord gehoor. Volgens Johannes se vertelling het hulle gehoor dat Jesus vir hulle sê Hy is die God wat aan Moses in die woestyn verskyn het.

      Ek het daardie dag besef elke keer wanneer Jesus in die Johannesevangelie ’n uitspraak maak wat begin met “Ek is”, Hy in werklikheid sê Hy is God. En daar is sewe sulke uitsprake:

      ~“Ek is die brood wat lewe gee” (6:35)

      ~“Ek is die lig vir die wêreld” (8:12)

      ~“Ek is die ingang vir die skape” (10:7)

      ~“Ek is die goeie herder” (10:11)

      ~“Ek is die opstanding en die lewe” (11:25)

      ~“Ek is die weg en die waarheid en die lewe” (14:6)

      ~“Ek is die ware wingerdstok” (15:1).

      Hierby kom nog talle ander uitsprake in die Evangelie van Johannes, soos waar Jesus sê: “Ek en die Vader is een” (10:30), en: “En wie My sien, sien ook Hom wat My gestuur het” (12:45). Blaai jy deur die Evangelie van Johannes, is daar op feitlik elke bladsy so ’n uitspraak wat iets oor Jesus se Godheid verraai.

      Op ’n rasionele vlak, op die vlak van dink en verstaan, was dit sleutelinsigte wat my gehelp het om my geloof te behou.

      Maar daar was ook ’n ander ervaring, op ’n meer mistieke vlak, wat vir my geweldig baie beteken het.

      In die woestyntyd, toe ek deur baie vertwyfeling gegaan het, het ek soms op ’n Dinsdagaand ’n adoramusdiens by die NG gemeente Lynnwood gaan bywoon. Dit was ’n meditatiewe diens, ’n diens in die styl van aanbidding van die Taizé-gemeenskap in Frankryk. Tydens so ’n diens is daar uit die Bybel gelees, maar ook gedigte wat daarby aangesluit het. Daar is gesing en daar is gebid. En dan was daar ’n tydperk van agt minute waartydens dit stil was.

      Ek het geleer dié stilte is nie daar vir “stil gebed” soos ek dit leer ken het nie. Dit was nie daar om vreeslik besig te wees met jou gedagtes nie. Juis nié. Die stilte was daar om tot rus te kom by God. Amper soos ’n kindjie wat op sy of haar pa of ma se skoot gaan sit en net die warm en gerusstellende teenwoordigheid van die ouer beleef, en daarin troos en vrede vind. Dit was, as’t ware, tyd om op God se skoot te gaan sit.

      Een aand het daar tydens dié stilte ’n beeld by my opgekom. Dit was ’n boom, ’n witstinkhoutboom soos die een op die sypaadjie voor my ma se huis, wat in die herfs al sy blare verloor. Ek het verwese gevoel. Ek het gewonder of dit is wat besig is om met my geloof te gebeur. Is al die ou oortuigings waarmee ek grootgeword het, besig om een vir een van my af te val, soos dooie blare in die herfs van ’n witstinkhoutboom afval?

      En toe, ná ’n rukkie, kom daar nog ’n gedagte by my op. Die kaal, dooie winter is nie waar dit eindig nie. Ná die winter word dit weer lente. Dan loop die boom weer uit. Want al lyk die boom morsdood in die winter, is dit nie dood nie. In die lente kom die nuwe lewe weer na vore.

      Ek het dit as ’n geweldige troos ervaar. Dit was vir my ’n versekering wat God vir my gegee het. Dit is dan ook hoe dit met my gebeur het. In daardie stadium sou ek met moeite kon sê die Bybel is die Woord van God. Ek is te veel oorweldig deur my indruk van die teenstrydighede en “foute” in die Bybel. Maar in die loop van die volgende maande het ek nuwe maniere gevind om oor die Bybel te dink. Ek het besef dat dit die draer van God se boodskap is en dat ek daarop kon vertrou om God beter te leer ken en sy wil beter te leer verstaan.

      Ek het later ’n gedig oor hierdie ervaring geskryf:

      Herfs

      Hierdie dae, Here, is die herfs van my geloof

      wanneer ou oortuigings verdroog

      en een vir een soos blare van ’n boom af val.

      Hierdie dae is die herfs van my geloof

      met niks anders wat voorlê nie

      as die verskrikking van kaalheid

      die winter van die dood.

      Maar onder hierdie dowwe bas

      vloei die sappe nog,

      vloei die verhale van nuwe lewe

      van opstaan uit ’n dood.

      Hierdie dae is die herfs van my geloof,

      maar eendag,

      eendag sal daar weer ’n lente blom.

      Hierdie ervaring het my getroos. Dit het my maande lank deur vertwyfeling gedra. Maar dit het my ook op ’n ervaringsvlak help verstaan dat Jesus die lewende Here is. God is nie maar net ’n konsep wat ons reg moet verstaan nie. God is aktief teenwoordig in ons lewe.

      “Volg My”

      Dit is vreemd hoe aspekte van die geloof soms by ’n mens tuiskom en groei. Einde 2011 het ek die geleentheid gehad om vir die eerste keer die Heilige Land te besoek. Ons was ’n kleinerige groep onder leiding van Stephan Joubert. Ons is ook deur ’n Joodse gids vergesel. Ons het Engels met hom gepraat, maar hy het ook ’n paar woorde Afrikaans by ons geleer. So het hy geleer om vir die groep te sê: “Volg my!” As ons iewers na iets gekyk het en hy vir ons verduidelik het wat ons sien, maar dan wou verder gaan, het hy omgedraai en gesê: “Volg my!” Dan het ons agter hom aangeloop na die volgende punt waar hy ons iets wou wys.

      In daardie week het ek dié woorde dikwels gehoor: “Volg my.” En terwyl ons die plekke besoek het waar Jesus self was en gewerk het, het dit my meer bewus gemaak daarvan dat dít die woorde was wat Jesus self verskeie kere vir mense gesê het.

      Toe Jesus die tollenaar Matteus by sy tolhek sien sit, roep Hy hom: “Volg My!” (Matt 9:9). Dit was ook sy woorde toe Jesus vir Filippus tot dissipel geroep het: “Volg My!” (Joh 1:43).

      Ná sy opstanding, toe Jesus vir sy dissipels vis gebraai het op die strand langs die see van Galilea, het Hy ’n diep gesprek met Petrus gevoer. Drie keer vra Jesus vir hierdie dissipel wat hom drie keer verloën het: “Het jy My lief?” En aan die einde van die gesprek sê Jesus vir Petrus: “Volg My!” (Joh 21:19).

      Wanneer die ryk jongman wil weet wat hy moet doen om die ewige lewe te verkry, gesels Jesus met hom oor die wet. En dan sê Jesus СКАЧАТЬ