Jesus vir almal. Neels Jackson

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ’n sekere hoek beskou, sou ’n mens selfs kon sê die Bybel is “vol foute”. Inderdaad is daar dan ook baie mense wat dit sê. Vir my het dit ’n krisis geword. Ek het later gewonder of ’n mens regtig die Bybel nog die Woord van God kan noem.

      Een voorbeeld om dit mee te illustreer, is die verhale oor Jesus se verskynings nadat Hy uit die graf opgestaan het. In al vier Evangelies lees ons van ’n vrou of vroue wat die oggend na Jesus se graf toe is. Daar kry sy of hulle die leë graf. Maar die vier Evangelies verskil van mekaar oor watter vrou of vroue dit was. Volgens Matteus was dit Maria Magdalena “en die ander Maria” wat gegaan het. Markus sê dit was Maria Magdalena, Maria die ma van Jakobus en Salome wat gegaan het. Lukas praat van Maria Magdalena, Johanna, Maria die ma van Jakobus en die ander vroue saam met hulle. En Johannes praat net van Maria Magdalena.

      As dit gaan oor die historiese feit van watter vrou of vroue by die leë graf aangekom het, het elke Evangelie ’n ander weergawe. As jy die Bybel sou probeer lees soos ’n boek wat ’n foutlose geskiedenis oorvertel, word dit natuurlik ’n probleem. Want dan beteken dié verskille dat minstens drie van die vier Evangelies foute bevat, en ons weet nie watter drie dit is nie.

      Ek moes leer verstaan dat die Bybel ook ’n menslike boek is, ’n boek wat byvoorbeeld, vanuit ’n historiese hoek beskou, foute bevat.

      Maar al verskil die Evangelies oor watter vroue na die graf toe is, is hulle eendragtig daaroor dat die graf leeg was. Dat Jesus uit die dood opgewek is. En dit is tog waaroor dit gaan. Oor hierdie geloofswaarheid verskil die Evangelies nie van mekaar nie. In die boodskap waaroor die Evangelies saamstem, hoor ons die reddende liefde van God. En dit is hoe God se Woord na ons toe kom, in die boodskappe van sy reddende liefde.

      Ek het geleer dat die Bybel ’n eg menslike boek is, terwyl dit ook die Woord van God is. Dit is nie die een óf die ander nie. Albei is gelyk waar.

      Maar dit beteken ’n mens kan die Bybel nie in alle gevalle bloot op sigwaarde lees en alles wat jy lees op dieselfde vlak plaas nie. Jy moet die Bybel met onderskeiding lees om werklik te bepaal wat die geloofsboodskap is wat die skrywers wou oordra. Want dit lyk vir my dit is in hierdie geloofsboodskap dat die Woord van God lê.

      Terwyl ek bedenkinge gehad het oor die vraag of ’n mens die Bybel “die Woord van God” kan noem, het ek ook besef daar is baie woorde in die Bybel wat tog nie van God kom nie. Daar is selfs woorde van Satan in die Bybel. Daar is woorde van mense wat skree: “Kruisig hom!” Dit is tog nie God se woorde nie.

      Toe besef ek ’n mens moet onderskei tussen “die Woord van God” en “woorde van God”. Dié twee frases beteken twee verskillende dinge. Om te bely die Bybel is die Woord van God, beteken nie elke woord en alle woorde in die Bybel is woorde van God nie.

      Die woord woord het ook ander betekenisse, wat nie op ’n enkele woord dui nie. So is ’n “spreekwoord” ’n versameling woorde wat saam ’n boodskap oordra. As iemand by ’n geleentheid “die woord doen”, hou hy of sy ’n toespraak met baie woorde. As iemand sy of haar woord gee, belowe hy of sy iets, en hierdie belofte kan uit baie woorde bestaan.

      Toe ek dít besef, het ek verstaan dat die term “die Woord van God” nie na die individuele woorde van die Bybel verwys nie. Dit verwys eerder daarna dat ons God se stem op ’n manier deur die Bybel hoor. Die Bybel is die boodskap van God. En dit kon ek glo. Daarmee het my probleme met die term “die Woord van God” heeltemal verdwyn.

      Ek glo vandag met groot oortuiging dat ek die boodskap van die Bybel kan glo. Ek hoef my nie blind te staar teen afsonderlike verse of woorde nie. Ek moet seker maak ek verstaan die boodskap wat deur daardie verse en woorde oorgedra word reg. Verder aanvaar ek dat daardie boodskap bepalend vir my lewe is.

      Met dit alles gesê, het ek ook geleer dat ek die Bybel slegs in die tweede plek die Woord van God kan noem. In die eerste plek is Jesus Christus self die Woord van God. Hy is die boodskap wat God na die aarde toe gestuur het. Dit is deur Hom dat God aan ons op die volledigste manier bekendmaak wie Hy is, en hoe Hy is.

      Omdat die Bybel die boodskap oor die vleesgeworde Woord aan ons bring, kan ons dit ook die Woord van God noem. Maar die Bybel is nie op dieselfde vlak as Jesus nie. Jesus is die Here, en die Bybel vertel vir ons meer van Hom.

      Jesus

      Ook wat Jesus betref, het my geloofsreis my op kronkelpaaie gelei om te kom tot waar ek nou is. Ek het grootgeword met die gedagte dat Jesus die Seun van God is, en dat Hy self ook God is. Dit is een van daardie stellings wat ek sommerso aanvaar het. Dit was immers nêrens in my leefwêreld regtig in dispuut nie.

      Maar toe kom daar ’n tyd dat ek deur diep twyfel gegaan het.

      Dit het gebeur toe ek in die jaar 2000 bewus geword het van ’n akademiese gesprek in kerklike kringe oor die “historiese Jesus”. Eintlik was hierdie gesprek toe al ’n eeu en ’n half lank in akademiese kringe aan die gang, maar wêreldwyd, ook onder party Afrikaanse teoloë, was daar ’n herlewing van hierdie ou debat.

      Die argument onderliggend aan die soektog na die historiese Jesus verloop soos volg: Die vier Evangelies is nie moderne geskiedskrywing nie. Die doel daarmee was nie om die geskiedenis so akkuraat moontlik op te teken nie. Daarom dat die Evangelies plek-plek oor historiese gegewens van mekaar verskil.

      Wat die Evangelies wel was, was dokumente wat hulle lesers van ’n geloofstandpunt wou oortuig. Dit is deur volgelinge van Jesus geskryf om ander mense te oortuig om ook gelowiges te word, of om ander gelowiges aan te spoor om vas te staan in die geloof. Eerder as ’n akkurate beskrywing van Jesus se geskiedenis, was dit bemarkingsmateriaal vir Jesus.

      Die vraag het natuurlik toe ontstaan of dit moontlik sou wees om ’n meer akkurate historiese prentjie van Jesus te skets. En dit het die weg gebaan vir allerlei hipoteses en voorstelle.

      In dié gesprekke het daar ’n klomp interessante gedagtes na vore gekom, maar ook ’n klompie sienings wat die tradisionele geloof tot in sy diepste fondamente bevraagteken het. So was daar stemme wat aangevoer het die hele gedagte dat Jesus God is, kom nie van Jesus self nie. Dit, en die belydenis dat God ’n Drie-eenheid is, is eers in die vierde eeu geformuleer. Só is daar aangevoer.

      Dit is hierdie soort vrae en argumente wat my by ’n punt gebring het waar ek nie geweet wat ek nog kan glo nie. As ek nou terugkyk, staan daar ’n paar bakens op my geloofspad wat my gehelp het om my geloof te behou.

      Die eerste was toe ek begin verstaan het dat van die heel oudste geskrifte in die Nuwe Testament reeds daarna verwys dat Jesus God is. Dink maar aan die gedeelte oor die voorbeeld van Jesus Christus in Filippense 2:6-11: “Hy wat in die gestalte van God was, het sy bestaan op Godgelyke wyse nie beskou as iets waaraan Hy Hom moes vasklem nie, maar Hy het Homself verneder deur die gestalte van ’n slaaf aan te neem en aan mense gelyk te word” (v 6-7).

      ’n Paar verse later loop dié loflied uit op die belydenis dat Jesus die Here is. Hierdie gedagtes het nie 300 jaar ná Jesus se aardse lewe ontstaan nie. Dit het waarskynlik minder as 30 jaar ná sy kruisiging op skrif neerslag gevind, wat beteken dit was vroeër reeds deel van die oortuigings wat gelowiges mondelings met mekaar gedeel het.

      Vir my lyk dit of dit ’n kernoortuiging van die Christelike geloof is wat waarskynlik vanaf die eerste weke ná Jesus se opstanding uit die dood reeds bestaan het. Toe die dissipels weer tot verhaal gekom het ná daardie verstommende Paasnaweek in Jerusalem, was dít wat hulle geglo het: Jesus is die Seun van God. Hy is God self. En Hy is die Here oor hulle lewe.

      Ek het later geleer om in die Bybel die fyn verwysings raak te lees waardeur die skrywers vir ons wou sê dat Jesus God is.

СКАЧАТЬ