Nigdy nie wygrasz. Karolina Wójciak

Чтение книги онлайн.

      – Mam ci opisywać wygląd faceta? Zobaczysz, ocenisz i zdecydujesz. Ani on nie jest cudem świata, ani ty nie nadajesz się na wybieg. Trzeba też spojrzeć na siebie krytycznie. Jak będziesz tak przebierać, to żadnego nie będziesz miała. Skończysz na starość sama, w ciemnym pokoju, i tylko telewizor będzie buczał dzień i noc.

      – Chciałabym kogoś poznać – przyznałam.

      – No to chodź ze mną w sobotę.

      W sobotę to ja miałam być w autobusie. Nie mogłam jej tego zdradzić. Pewnie gdybym zniknęła tak nagle i na przykład upozorowała porwanie lub napad, nawet by mnie nie szukali. Uwolniłabym się raz na zawsze. Zabrałabym wtedy więcej, a Anka sądziłaby, że to ktoś ukradł i jeszcze mnie skrzywdził. Może nawet byłoby jej mnie szkoda… choć nie, ona pewnie ucieszyłaby się, że problem zniknął.

      – Okej – zgodziłam się, mydląc Marlenie oczy. – W sobotę pójdziemy na podwójną randkę.

      – Tylko ubierz się ładnie, zrób makijaż… wiesz, żebyś wyglądała dobrze. To się bardzo liczy.

      – Yhym – potaknęłam i włączyłam telewizor.

      Program śniadaniowy donosił o najnowszych wydarzeniach z kraju. Zastanawiałam się, czy wspomnieli choć słowem, jak w naszym zajeździe kucharz z premedytacją zabił szefa mafii. Żadne media nie podchwyciły jednak tematu. Albo nie mogli o tym mówić, albo ich to po prostu nie interesowało. Był gość i nie ma. Jednego zbója mniej.

      Na końcu wiadomości kobieta z uśmiechem ogłosiła, że do tej pory nie zgłosił się zwycięzca ostatniego losowania Lotto. Zamarłam. Mówiła o szczęśliwcu, który zgarnął najwyższą wygraną w historii kraju. Zapraszała, by zgłosił się po odbiór czterdziestu sześciu milionów złotych. Usiadłam z wrażenia na łóżku. Co ja bym dała, żeby wygrać połowę, nie, nawet nie. Jeden milion by mi wystarczył. Kupiłabym dom, psa i cieszyłabym się życiem. Od tylu lat grałam i nie zyskałam nic poza drobnymi wygranymi. Wydawało mi się, że rozgryzłam system. Jednak – jak ze wszystkim w moim życiu – los zdecydował inaczej.

      – Ej, patrz – rzuciła stojąca tuż obok Marlena. – Przecież to u nas.

      Gdy tylko pokazali miejsce, w którym padła wygrana, zrobiło mi się gorąco. To był mój sklep. A co, jeśli to ja wygrałam?

      – Masz w telefonie internet? – zwróciłam się do niej.

      – Chcesz sprawdzić liczby?

      Skinęłam głową. Usiadła obok mnie i klikała w telefonie. Serce z minuty na minutę biło mi coraz głośniej i coraz szybciej. W końcu załadowała stronę. Pokazała mi wyniki ostatniego losowania. Patrzyłam na liczby, ale nagle mój wzrok stracił ostrość. Mózg nie kodował tego, co widziałam na ekranie. Wpatrywałam się, nie umiejąc odczytać informacji. To musiał być stres, który mnie tak sparaliżował. Przecież nikt inny w tym zapyziałym miejscu nie grał. To musiałam być ja.

      – Wygrałaś? – zapytała po chwili Marlena.

      – Nie wiem. – Przełknęłam głośno.

      – To nie wiesz, jakie numery obstawiasz? – Odsunęła się ode mnie, by lepiej mnie widzieć. – Nie wybierasz dat?

      – Każdy tak robi. – Pokręciłam głową z niedowierzaniem, że ona też wybrałaby właśnie taką metodę.

      Zerwałam się z miejsca. Chwyciłam notatnik na biurku i długopis. Spisałam liczby z telefonu Marleny i wybiegłam na korytarz. Prawie wpadłam na jednego z gości. Nawet go nie przeprosiłam, głos ugrzązł mi w gardle. Zdawało mi się, że te numery były tak znajome, ale przecież po latach grania każda kombinacja wyglądała podobnie.

      Wpadłam do baru i zaczęłam szukać portfela. Chowałam go na wypadek, gdyby ktoś włamał się do środka podczas mojej nieobecności. Gdy go znalazłam, dłonie odmawiały mi posłuszeństwa. Szarpałam się z zamknięciem, nie umiałam otworzyć klapki. Prawie porwałam los, usiłując go wyciągnąć z przegrody.

      Wzięłam głęboki oddech. Położyłam los na kartce z notatnika i porównałam liczby. To moja szóstka. To ja wygrałam.