Awers. Hanna Greń

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ która udawała, że szuka czegoś w torebce. Trzymała ją na kolanach w taki sposób, że kamera zainstalowana w zewnętrznej kieszonce ogarniała zasięgiem wszystko, co działo się przed nią. Musiała mieć więc doskonały widok na dyrektorkę i jej biurko.

      – Ja jestem aktorką. Topową aktorką. Ostatnio grałam w serialu Na Pańskiej. Grałam tam bardzo ważną, kluczową postać Joli. A oprócz tego gram w reklamach. To bardzo dochodowa dziedzina sztuki. Nie wiem, czy pani widziała reklamę pasty Zembixwhite?

      – A rzeczywiście, coś widziałam. Ale tamta aktorka jest blondynką, a nie brunetką.

      – To kwestia peruki – wyjaśniła Kamila i wyszczerzyła przy tym zęby, naśladując uśmiech Dżesi.

      – To magia telewizji, droga pani – dodałem na wszelki wypadek. Kamila znów postanowiła mi dowalić tym Zembixem pieprzonym. Już ja jej dam, gdy wrócimy do auta. Ale na razie trzeba było grać swoją rolę. Tym bardziej że nie byliśmy tu sami. – Tak naprawdę telewizja jest sztuką oszustwa. Pokazujemy coś, co wcale nie jest takie, jak by się mogło wydawać. A aktorka, która jest brunetką, może zagrać blondynkę.

      – Czyli pan też pracuje w telewizji?

      – Poniekąd. Jestem producentem filmowym. Produkuję reklamy, ale także seriale.

      – A wasza ciocia? Czy jesteście państwo pewni, że chcecie, żeby spędziła tu jakiś czas? – Znała się na rzeczy. Powiedziała „jakiś czas”, a nie żeby została tu już na stałe. Ci, którzy oddają swoich bliskich do staruszkowa, pewnie wolą sami karmić się ułudą, że to tylko na chwilę, na czas rehabilitacji albo odpoczynku. Coś jak wyjazd na wczasy, który potem można przedłużać w miarę potrzeby. Tylko że w naszym wypadku było inaczej. Nasza ciocia… Matylda miała tu być tylko przez tydzień na turnusie rehabilitacyjnym i dokładnie zbadać to miejsce od środka.

      To nie był, broń Boże, mój pomysł. Ona sama na to wpadła. Gdy tylko wyszedłem od niej z domu, zaczęła przeglądać internet. Weszła na stronę ośrodka i natychmiast natrafiła na informację, że można tu przyjechać w każdej chwili, by doświadczyć duchowego wsparcia i doskonałej opieki rehabilitantów. Oczywiście wszystko za odpowiednią cenę. No i niewiele się zastanawiając, wykupiła sobie tygodniowy turnus. Postawiła mnie więc przed faktem dokonanym. Nie miałem nic do gadania i musiałem swoje plany dostosować do jej działań. Dlatego siedzieliśmy teraz przed dyrektorką, udając hipsterskie małżeństwo, które dostarczyło babcię-ciocię na wypoczynek połączony z innymi doznaniami. A ona, jak przystało na fachowca z branży, wypytywała nas o wszystko, co może być przydatne.

      – Matylda jest moją ciocią, ale mówimy na nią „babcia”. Jest samotną osobą, bo nie ma dzieci i jest wdową. Jedynym jej krewnym jestem ja – wyjaśniałem nasze koligacje, starając się wypaść jak najbardziej wiarygodnie. – No więc chcemy, żeby niczego tu jej nie zabrakło, bo my nie zawsze mamy czas jej pomagać, a z nią nie zawsze jest wszystko w porządku.

      – W jakim sensie? – Kobieta natychmiast złapała przynętę.

      – Trochę fiksuje – rzuciła Kamila. – Wie pani, zapomina o włączonym gazie albo wpada w taki stan przygnębienia, że przez dwa dni nie można się z nią porozumieć.

      – Przenosi się do własnego świata – dodałem z miną pełną troski.

      – Rozumiem. Trzeba by ją dokładnie przebadać, ale wydaje mi się, że to już poważne objawy alzheimera.

      – Tak, babcia ma to właśnie chyba! – ucieszyłem się, że wreszcie doszliśmy do konsensusu.

      Dyrektorka popatrzyła na mnie łaskawszym wzrokiem najedzonego pytona, którego nie interesuje następny królik. Przynajmniej na razie.

      – A gdyby babci się spodobało, to ile kosztuje, żeby mogła zostać na dłużej, hę? – zapytała Kamila. Znów poczułem w jej pytaniu drwinę. Zadała je dokładnie tak, jak to robi Zembi, cholera, znaczy Dżesi. Ale to mogłem zauważyć tylko ja, bo dyrektorka zobaczyła w nim coś zupełnie innego. Dlatego oczy zapłonęły jej pożądliwym blaskiem.

      – Wiecie państwo, nasz ośrodek jest szczególnym miejscem. U nas tak samo jak sprawy doczesne, a może nawet bardziej, liczy się opieka duchowa. My tu przygotowujemy naszych podopiecznych na spotkanie z Panem, z którym i my się kiedyś w końcu spotkamy.

      Powiedziawszy to, przeżegnała się i pocałowała jakiś pierścionek, który miała na wskazującym palcu. Mało brakowało, a parsknąłbym śmiechem, bo od razu wyczułem w tym fałsz i do tego jeszcze kiepską grę prowincjonalnej aktorki. Ale na szczęście Kamila znała mnie lepiej niż ja siebie. Wkroczyła do akcji błyskawicznie.

      – Niech pani mówi ile, bo nie mamy czasu na pierdoły. Za ile możemy wam ją oddać?

      Na chwilę zapadła cisza, a ja wstrzymałem oddech. Była naprawdę niezła. Bezbłędnie zagrała burą sukę. Musiałem się wtrącić.

      – Moja żona nie to chciała powiedzieć. Chodzi o to, że chcemy dla babci jak najlepiej i pieniądze się nie liczą aż tak bardzo. Oczywiście szanujemy je, bo ciężko na nie pracujemy, ale wie pani, że dla ukochanej osoby jesteśmy w stanie zrobić wiele.

      – Rozumiem, bardzo się cieszę. – Dyrektorka pokiwała głową. Już poczuła, że ma nas w garści. Nie wiedziała tylko, jak bardzo się myliła.

      ***

      – Dasz sobie radę? – zapytałem, gdy pół godziny później usiadłem naprzeciwko babci w dość ascetycznie urządzonym pokoju. Niewiele było tu mebli. Tylko szafa garderobiana, metalowe łóżko z Ikei i prosty drewniany klęcznik ustawiony pod ścianą, na której powieszono ascetyczny krzyżyk z malutką figurką Chrystusa. – Nie ma tu radia ani telewizora – zauważyłem, rozglądając się dookoła.

      – Nic nie szkodzi, zabrałam kryminały. – Wskazała na wielką walizkę, która wydała mi się podejrzanie ciężka, gdy niosłem ją z samochodu. – Był już u mnie jakiś oślizgły klecha i powiedział, że za dodatkową opłatą mogę mieć msze tylko dla siebie.

      – O, to jak indywidualny masaż w spa. I co, wykupiłaś sobie abonament?

      – Powiedziałam mu, że mam własną linię z Panem, hi, hi! Zdziwił się, więc mu pokazałam telefon i wyjaśniłam, że kiedy potrzebuję, dzwonię do niego, a on ze mną rozmawia. Nawet okiem nie mrugnął. Widać tu wszyscy mają bezpośrednie łącza z żydowskim Jahwe.

      – Dlaczego z żydowskim?

      – A niby z jakim? Przecież w tym antysemickim kraju wszyscy modlą się do żydowskiego Boga, do jego syna Żyda zrodzonego z Żydówki, która jest na dodatek królową Polski. Jak w tym kraju może być dobrze, skoro ludzie żyją w stałym dysonansie poznawczym. Nic dziwnego, że sobie z tym nie radzą i w końcu dostają pomieszania zmysłów, wybierając do sejmu antysemitów, łajdaków, ksenofobów, homofobów i innych popaprańców. Gdybyśmy pozostali przy wierze naszych ojców i czcili Światowida, myślę, że byłoby nam znacznie lepiej.

      – Nie mów tego głośno, bo cię stąd od razu wyrzucą – upomniałem ją, wychodząc z pokoju. – I dzwoń codziennie.

      Nie zadzwoniła ani razu. Dopiero w piątek СКАЧАТЬ