Transformatie. Dana Lyons

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ paar jonge brunettes; op elke foto stond de tijd van 12u15 tot na 2u00. "We zijn van de club naar hier gekomen." Hij gebaarde naar de gang en de slaapkamerdeur. "Als u het hen wil vragen…"

      Ze gaf hem zijn telefoon terug. "Dat zal niet nodig zijn."

      Morgan had zijn ronde gedaan en kwam bij haar staan. "Hoe laat ben je aangekomen in de George?"

      "We waren net aangekomen, rond middernacht, en hadden ons eerste drankje besteld toen ze flipte en een scène maakte als een dramaqueen. Ze gooide haar drankje over me heen en verkondigde 'Niemand maakt het uit met de dochter van de senator’ en vertrok gewoon."

      "Weet u waar ze heen ging? Zag u haar met iemand spreken in het buitengaan?" vroeg Morgan.

      "Nee, ik heb niets gezien. Ik was druk bezig haar drankje van mijn gezicht te vegen. Het was gelukkig maar Perrier."

      "Welke partydrugs nam Libby?" vroeg Dreya. Ze keek even naar Morgan. Hij schudde subtiel met zijn hoofd; hij had niets interessants gevonden terwijl hij aan het rondlopen was.

      "Ze hield wel van een klein beetje cocaïne."

      "Hebt u gisteravond samen met haar cocaïne gebruikt?" vroeg Morgan. Hij rees boven Brandon uit en keek naar beneden om hem aan te kijken.

      "Nee." Brandon schudde heftig met zijn hoofd. "Geen cocaïne gisteravond. We hadden er geen en waren net toegekomen, de party was nog niet begonnen."

      "Wist u dat ze het zou uitmaken met u?" Morgan keek de jonge man aan met een strenge blik. Ze vroeg zich af wat er door de rechercheur heen ging om hem met zo'n blik aan te kijken.

      "Nee." Brandon keek naar beneden en grimaste. "Eigenlijk was ik van plan het gisteravond uit te maken met haar, ik wachtte alleen op…"

      "Had ze een handtas bij zich?" vroeg ze.

      "Eh, ja. Een zwart rechthoekig ding."

      Dreya was klaar; ze keek naar Morgan. Hij fronste een wenkbrauw. Ze wees met haar kin naar de deur. Brandon liep met hen mee en wilde de deur openen toen hij vroeg: "Wat is er gebeurd… met Libby? Hoe is ze…?"

      Ze hoorde de bezorgdheid in zijn stem, maar zoals voordien met de senator, was het te weinig en te laat… of gewoon handig. "Verlaat de stad niet." antwoordde ze.

      Buiten wachtte ze op Morgan. Hij naderde met zijn handen in zijn zakken, duidelijk aan het wachten op haar instructies.

      "De George. Laten we hun beveiligingsbeelden gaan bekijken."

      "Goed idee." beaamde hij.

      "We zien elkaar daar."

      Ze slaagde erin de George te bereiken voor Morgan. "Hou ermee op." berispte ze zichzelf om haar competitieve aard. Ze stapte uit haar wagen en ging naar het trottoir. Aan de overkant van de straat was een parking; ze zag geen zichtbare veiligheidscamera's.

      Er kwam een auto aangereden voor de ondergrondse parking en de chauffeur riep iets. Ze herkende hem niet en keek dus om. Morgan zat achter haar op een muurtje van het terras van een restaurant.

      Hoe had hij dat klaargespeeld?

      Hij wuifde naar de chauffeur, stond recht en ging naar haar toe. "Dat is het hoofd van de beveiliging. Ik heb hem gebeld en gezegd dat we de beveiligingsbeelden moeten bekijken."

      Ze weerhield zichzelf ervan hem te vragen hoe hij hier zo snel geraakt was en in de plaats daarvan waardeerde ze zijn speurwerk in stilte. Dat hij de beveiligingsman kende, was geen verrassing; dat was het voordeel van werken met iemand uit de buurt.

      Ze volgden de auto tot in de ondergrondse parking. De chauffeur stapte uit en begroette Morgan enthousiast. "Hé, man, hoe gaat het met je?"

      Morgan antwoordde met een uitgebreide handdruk en zei: "Wesley, mijn vriend, het leven is mooi. Zo te zien zit je goed bij de George."

      Terwijl ze hun ritueel afwerkten, wachtte ze. Wesley keek even in haar richting en fluisterde iets in Morgans oor. Morgan schudde nadrukkelijk met zijn hoofd. Wesley fluisterde nog iets meer tot Morgan instemmend knikte. Wesley nam een stapje terug en glimlachte breed.

      Morgan kondigde aan: "Agent Love, dit is Wesley, hoofd van de beveiliging."

      Ze bood de enthousiaste Wesley een hand aan. "Bedankt dat we hier zo snel konden afspreken." zei ze en was dankbaar toen hij eindelijk haar hand losliet.

      Hij knipoogde. "Wanneer je de George eens binnen wil, vermeld je gewoon mijn naam."

      "Bedankt, Wesley. Ik zal het onthouden." Met een snelle blik op Morgan zag ze dat zijn gezicht weer zijn chagrijnige blik had teruggekregen.

      Huh, hij is wispelturig.

      Wesley had een deur geopend naar een beveiligingskast in de garage en zette de video klaar. "Om middernacht, zei je?"

      "Begin een beetje vroeger – 11u30." zei ze.

      Ze bekeken de beelden over Wesleys schouder. Auto's reden voorbij terwijl ze uitkeek voor de rode BMW van Brandon. "Daar." ze wees. "Stop." De rode wagen viel erg op; ze zag Libby naast de chauffeur zitten, de tijdsaanduiding stond op 11u49. "Doe maar voort."

      De video begon weer af te spelen. Er kwamen en gingen mensen en auto's. "Daar is ze." zei Morgan. "Stop de video."

      Libby kwam buiten en stond op het trottoir. Ze keek op haar horloge en haalde toen haar telefoon uit haar zwarte handtas. "Misschien wilde ze naar een ander feestje?" mijmerde Dreya. "Of ze wil een Uber bellen om naar huis te gaan?" Ze checkte de tijd: 12u10.

      Een auto stopte voor haar. Libby sprak met iemand die in de auto zat; ze had haar telefoon nog in haar hand. "Kan je beelden laten zien vanuit een andere hoek?" vroeg ze. "Ik kan niets zien."

      Libby babbelde enkele minuten met de chauffeur die niet zichtbaar was. Om 12u15 stopte ze haar telefoon weer in haar tasje en stapte in de auto. De auto reed weg zonder dat ze de chauffeur of de nummerplaat hadden gezien.

      "Dit is alles wat we hebben." zei Wesley. "Er hangt buiten maar een camera." Hij bekeek de beelden op het scherm van dichtbij. "Libby Stanton. Is er iets gebeurd met haar?"

      "Vergeet dat we hier waren, Wesley." zei Morgan. Zijn toon was minder familiair dan voorheen, eerder autoritair. "Begrepen?"

      "Eh, tuurlijk, man. Heb je anders nog iets nodig?"

      "Nee. Ga maar naar huis."

      Dreya liep naar buiten, naar het trottoir en staarde naar de straat. "Wat is er met je gebeurd, Libby? Waar ben je heengegaan? Waarom ben je bij die man ingestapt? Was hij een vreemde? Of was hij iemand die je kende? Welke richting ben je uitgegaan?"

      Morgan kwam bij haar staan. "Dus, om 12u15 is ze in een onbekend voertuig gestapt." Hij keek in westelijke richting. "De enige verkeerscamera's ten westen van Wisconsin bevinden zich langs M Street, dus als ze niet via M gereden zijn, zijn we haar kwijt. Richting oosten, daarentegen…"

      Haar telefoon zoemde, waardoor hij stopte. "Huh." gromde ze. "Dat is snel. Bailey, de assistent van de lijkschouwer, wil ons spreken." Ze liet haar telefoon in haar jaszak glijden. "We zien elkaar daar, Morgan."

      Hij gaf haar een scherpe blik met gefronste wenkbrauwen alsof hij zich voorbereidde op een taak waar hij tegen op zag. "Ja. We zien elkaar daar, Love."

СКАЧАТЬ