De Verwoeste Stad. Scott Kaelen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ anders dan Orik naast me kiezen. En jou natuurlijk." Jalis glimlachte. "Hetzelfde voor mij, mijn vriend." En toen kwam er een onwelkome gedachte bij haar op. Afdalen in de put. Ik hoop dat wat er ook luistert, we niet precies dat gaan doen.

      Naarmate de avond vorderde, zagen ze een verzameling van vier stenen en houten huisjes en een paar schuren en bijgebouwen langs de weg staan genesteld tegen de rand van een groot bos van bomen. De gebouwen waren intact, maar bedekt met mos, de daken versierd met gras en bloeiende planten. Tekenen van ongebruikt waren doorgedrongen in het gebied. Als de plaats nog steeds de thuisbasis van iemand was, hadden ze er in jaren niet voor gezorgd.

      "Het lijkt erop dat we vanavond onderdak zullen hebben," zei Oriken.

      Jalis was twijfelachtig. "Als de huizen aan de binnenkant net zo slecht zijn als de buitenkant, kunnen we net zo goed weer onder de sterren slapen."

      Dagra gromde. "We zullen het snel te weten komen." Hij versnelde zijn pas, zijn korte benen liepen naar het dichtstbijzijnde kleine huisje. Met een klop op de deur riep hij: "Hallo?"

      Toen Oriken Dagra bereikte, lachte hij en sloeg een hand op de schouder van zijn vriend. "Dag, als er daar iemand in leven is, moeten ze goed bevoorraad zijn met voorzieningen. Deze deur is al jaren niet meer geopend." Hij wees naar de paardenbloemen die in dikke bosjes aan de randen van de deur groeiden en naar de ongebroken klimop die langs het frame en over de voorkant van de deur liep. Hij greep naar het handvat en duwde; het kraakte een centimeter naar binnen en een muffe stank dreef naar buiten. Dagra trok in walging zijn neus op.

      "Het moet gewoon even gelucht worden", zei Oriken. "Het komt wel goed." Hij gooide zijn schouder tegen de deur. De wijnranken knapten en de deur schuurde over de vloerplaten, de scharnieren kreunden totdat hij de aangrenzende muur raakte. Een schaduwrijk interieur begroette hen, doordrongen van een vochtige, doordringende stank waardoor Oriken een stap achteruit deed. "Of misschien niet," zei hij schouderophalend.

      Aan de rechterkant van de lege en stoffige woonruimte leidde een open deur naar een tweede kamer. Oriken slenterde naar binnen en tuurde naar binnen. "Hm."

      Jalis zweeg even in het midden van de eerste kamer. "Wat zie je?"

       Oriken tuurde in de duisternis. Een onthutste uitdrukking verscheen op zijn gezicht. "Oh."

      "Wat betekent dat in vredesnaam?" Gromde Dagra terwijl hij achter Jalis hing. "Wat zit daarin?"

      "Spinnenwebben." Oriken draaide zich om naar een stel luiken achter zich en trok de linker open, waardoor het avondlicht de kamer in kon komen.

      Het grootste deel van wat Oriken kon zien, werd geblokkeerd door Jalis, maar zijn blik in de kamer voordat hij naar buiten stak en zijn hoofd schudde, vertelde haar dat ze er vannacht niet zouden slapen.

       "We moeten een ander huis proberen," stelde Oriken voor, met een gerichte blik op Dagra.

      "Wees niet zo'n slappeling." Dagra liep langs hem heen.

      "Ah, Dag, ik zou niet …"

      Toen Dagra de kamer binnenkwam en naar de zijkant keek, kreeg hij een horror-uitdrukking op zijn gezicht en hij liep achteruit tegen de deurpost. "Grote God boven en onder!" Hij strompelde weg en glipte tussen Oriken en Jalis door de voordeur heen. "Verdomme!" Riep hij.

      "Je had me kunnen waarschuwen!"

      "Dat probeerde ik!"

      "Heeft hij hem gewaarschuwd?" Vroeg Jalis.

      Oriken haalde zijn schouders op. "Zoals ik al zei, er zijn overal webben. Kon het niet vertellen tot ik het luik opende. Die verdomde beesten zitten helemaal over het lijk en bedekken het als een lijkwade."

      "Oriken! Je weet hoe Dagra dan reageert!"

      "Laat hem maar zitten! En ik dan? Er liep een enorme, dikke spin over het gezicht van de kerel. "Met een huivering liep hij weg. "Ik haat spinnen!"

      "En ik haat verrassingen!" Schreeuwde Dagra van buitenaf.

       Grijnslachend keek Jalis in de aangrenzende kamer. De grijns haperde toen ze een stuk perkament op de armleuning van de stoel zag liggen waarop het lijk was ingezakt. Ze stapte naar voren en veegde de hangende webben weg, pakte het papier op en blies het stof eruit. Nadat ze het vage briefje had gelezen, legde ze het terug naast het lijk en wierp ze een tikje sympathie op haar verwarde trekken.

      "We laten je met rust," zei ze zacht. "Sorry dat ik je stoor." Ze verliet het gebouw en keek haar metgezellen aan terwijl ze kibbelden. "Weet je," peinsde ze, "soms lijkt het alsof ik een kindermeisje ben in een weeshuis in plaats van een vrijbuitersliefje in het vrijbuiters-gilde."

      Terwijl de mannen hun protesten mompelden, stak ze haar duim op naar de open deur. "De kerel daarbinnen bleef achter toen de laatste van zijn buren hadden ingepakt en vertrokken. Hij weigerde mee te gaan. In plaats daarvan bleef hij hier alleen en stierf met wat hij dacht dat waardig was. Het is zo triest dat iemand meer om een klein stuk land geeft dan om een betere overlevingskans elders."

      De mannen keken haar wezenloos aan voordat ze hun betoog hervatten. Met een zucht wandelde Jalis langs hen. "Ik zal het volgende huis controleren. Spinnen of lijken, jullie jongens blijven vlak achter me. Mamma zal je beschermen."

      "Je bent een grote idioot," hoorde ze Dagra tegen Oriken zeggen terwijl ze naar de verste woning liep.

      "Ik heb geprobeerd je te waarschuwen", antwoordde Oriken. "Maar jij moest daar zo moedig binnenstormen. Ik dacht dat het gewoon spinnen waren, toch? Ik dacht dat je me een sukkel wilde laten lijken. Domme kleine dwerg."

      "Dwerg? Ik kan je elke dag van de week op je kop zetten, jij slungelige klootzak."

      "Ja? Nou, hoe zit het nu? "

      "Kinderen!" Schreeuwde Jalis toen ze de volgende woning bereikte. "Begin je nu te gedragen, of ik zweer dat ik je allebei over mijn knie ga gooien." Ze wierp een blik op hun verblufte gezichtsuitdrukkingen, draaide zich toen naar de deur van het huis en trapte met haar hak onder het handvat. De scharnieren versplinterden terwijl de deur naar binnen vloog. Met haar handen dicht bij haar dolk stapte ze de duisternis in en wachtte tot haar ogen aan de omgeving gewend waren. De grijze contouren van spaarzaam meubilair stippelden de eenpersoonskamer uit; er was een vuurplaats aan de andere muur, een grote pallet aan de ene kant en een voorraadkast aan de andere. Een snelle controle bevestigde dat er geen dode dingen rondslingerden - behalve het skelet van een rat in de open haard - en heel weinig spinnenwebben.

       Dagra en Oriken kwamen schaapachtig binnen.

      Ze wierp ze een platte blik toe. "De kust is veilig. Je bent veilig."

      Een paar minuten later, terwijl Oriken bezig was met het vuur in de haard, liet Jalis zich zakken in een gammele stoel en keek naar Dagra. De man met de baard stond in het midden van de kamer en keek neer op de met modder bezaaide vloer. Het was haar duidelijk dat hij nog steeds onrustig was.

      Hij keek naar de overkant en ontmoette haar blik. "Stoort niets je?" Vroeg hij. "Zelfs de stoerste mannen of vrouwen hebben een zwakte, maar we kennen je al vijf jaar en ik heb de jouwe nog niet gezien."

       "Er is één ding waar ik bang voor ben," gaf ze toe. "Verliezen."

       "Wat verliezen?"

      Ze wierp hem een vlakke blik toe. "Mensen waar ik om geef."

       Hij snoof, hoewel zijn baard een geforceerde maar warme glimlach СКАЧАТЬ