De Verwoeste Stad. Scott Kaelen
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу De Verwoeste Stad - Scott Kaelen страница 10
Название: De Verwoeste Stad
Автор: Scott Kaelen
Издательство: Tektime S.r.l.s.
Жанр: Ужасы и Мистика
isbn: 9788893988032
isbn:
Er was weinig dat Jalis kon doen dan de kruisboog blijven laden, maar er waren maar zo weinig pijlen. Evenmin was er voldoende ruimte bij de luiken voor de mannen om hun positie te behouden zonder elkaar te verwonden. Ze hadden een nieuwe tactiek nodig.
"Vuur!" Riep Jalis. "Er hangt een oude fakkel aan de muur."
Oriken sprong op de fakkel af. Hij trok de toorts naar beneden en stak het hoofdeind in de nu brullende haard. De vlammen sloegen over en hij rende naar de kant van Dagra terwijl het verlangen opdook voor de aanval. Met zijn aandacht op Dagra stak Oriken de brandende fakkel in zijn gezicht. Het slaakte een oorverdovend geschreeuw en wierp zich in het vuil, in een poging de vlammen te doven. Terwijl het overeind klauterde, schoot Jalis een pijl in zijn gezicht. De cravant jankte en strompelde weg, deed verschillende schuine passen over de open plek en gooide zichzelf toen op de grond. Het gehuil vervaagde en de bewegingen van het wezen stopten, waardoor de vlammen zich konden verspreiden.
De overgebleven cravants kropen de avond in, en hun zwarte ogen glommen in het vuur. Eén durfde te naderen, en Oriken sloeg met de fakkel toen deze binnen reikte. De vlammen likten aan zijn arm en het cravant veegde de fakkel weg, sloeg de bovenkant eraf en stuurde de bal met pek de kamer in om onder het hooi gevulde pallet te rollen.
Terwijl de stank van geschroeid haar en geroosterd vlees door de opening naar binnen dreef, stak Dagra zijn korte zwaard in de schouder van het wezen. Het strompelde achteruit op zijn gevallen medemaatje; de vuren die de eerste verteerden, vingen de tweede op, en met een gekwelde kreet krabbelde het overeind en snelde naar de rest van het peloton, waardoor ze zich naar de bomen verspreidden. De brandende cravant liep rond de zijkant van het huisje en de kreten van het peloton vervaagden toen ze in het bos verdwenen.
De pallet smeulde, dreef rook de kamer in. Oriken had haar rugzak en beddengoed op tijd weggehaald en was bezig hun spullen op te bergen.
"Door de luiken," schreeuwde Dagra, starend van Jalis naar Oriken. "Nu!"
Ze pakten hun spullen en Jalis klom door de luiken achter Dagra. Er was geen teken van de roedeljagers, behalve die op de grond die niet meer bewoog, kleine plassen vlammen die in puntjes verspreidden. Oriken sleurde zich door de open luiken, hijgend van pijn terwijl hij zijn sabel terug in de schede slingerde.
"Je bloedt," zei Jalis.
Hij wierp een korte blik op het gescheurde shirt over zijn onderarm. Hij pakte de mouw, scheurde hem van de schouder en wikkelde de mouw om de wond. "Ik kan er later wel wat aan doen. Eerst afstand."
Terwijl de drie naar de Koninkrijksweg renden, dacht Jalis grimmig, inderdaad een wandeling op het platteland. Boven hen was de hemel geverfd in sterrenstroken, terwijl achter hen, steeds verder wegvaagde terwijl ze over de open heide vluchtten, de hel van het huisje de nacht in brulde.
Hoofdstuk Drie
De Mijne, Helemaal De Mijne
"Dat klopt," zei Wayland terwijl hij naast Demelza hurkte.
"Regelmatig ademen. Volg het konijn met de boog. Houd vast, trek en richt. Als je het zeker weet, laat het los."
Van een korte afstand tot de kant van de Warder en het meisje keek Eriqwyn toe en sloeg haar armen over elkaar en keek zowel Demelza als het konijn aan. Ze zal missen, dacht ze geërgerd. Haar lichaam is gespannen en haar focus ligt niet volledig op het doel. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Ik ben First Warder, ik zou hier geen tijd mee moeten verspillen; het doordringen in die dikke kop van haar vereist te veel geduld.
Vijftig meter verderop ging het half verduisterde konijn van achter de struik naar voren. Hij wachtte, trok met zijn neus en draaide zich om om direct naar Demelza en Wayland te kijken. Het meisje liet de pijl los; het flitste voor de ochtendzon en kwam een paar meter voor het doel in het gras terecht. Het konijn kwam in beweging. Demelza's woedende frons volgde hem terwijl hij over de heide schoot. Eriqwyn pakte haar boog vanaf de grond en liep naar het paar toe.
Wayland's ogen werden groot en hij stond op. "Ha! Zou je daar eens naar kijken? Je hebt gemist met de pijl, maar het lijkt erop dat je in plaats daarvan het arme dier doodsbang hebt gemaakt!"
Eriqwyn draaide zich om. Het konijn had binnen een paar seconden een goede afstand afgelegd, maar lag nu stil, zijn witte buik nestelde zich te midden van het korte gras. Ze liep naar het gevallen wezen en tikte het aan met haar laars. Knielend legde ze een hand op zijn borst. Zijn hart was gestopt en zijn bruine oog staarde onbewust naar haar op. Wayland had gelijk; het leek erop dat het wezen van angst was gestorven.
Ze pakte hem bij zijn staart en liep naar Demelza. "De dood is aan jou," zei ze tegen het meisje en overhandigde haar het konijn. "Het telt echter niet mee voor je telling. Je hebt een betere focus nodig. Waar was je aandacht? Op de moord of ergens anders? Het leek me dat de helft van je gedachten niet bij het doel was." Ze keek naar Wayland. "Demelza heeft meer oefening nodig met niet-bewegende doelen totdat ze kan leren haar onverdeelde aandacht te geven."
Wayland haalde kort zijn schouders op en knikte. "Als jij het zegt."
"Wel, meisje?" Eriqwyn hield haar hoofd schuin naar Demelza. "Ga je de pijl niet zoeken die Wayland genereus genoeg was om je te laten gebruiken?"
Demelza's ogen zagen er net zo somber uit als die van het konijn in het leven, en bijna zo leeg als ze waren in de dood toen ze knikte. Ze overhandigde de handboog aan Wayland en rende weg om de pijl op te halen.
Terwijl Eriqwyn zuchtte, zei Wayland softy: "Ah, Queenie. Je bent te hard voor het meisje. Het is waar dat ze niet de helderste zonnevis in de vijver is, maar ze is niet zonder vaardigheid."
"Een vaardigheid onder de Eerste Warder van Minnow's Beck om tijd te verspillen met het vinden."
"En hoe zit het met mij? Linisa en ik zijn de tweede na jou als beschermers van het dorp. Is het onder een Warder om een jonge te helpen een jager te worden? Natuurlijk niet. Zo gaat de cyclus verder en blijft het dorp sterk."
Eriqwyn zoog lucht door haar tanden. "Het is niet nodig om me een lezing te geven, oude vriend. Ik weet dit allemaal. Maar dat meisje …" Ze staarde naar de terugkerende Demelza. "Vervloekt op de dag dat ze werd geboren, zij. Er is iets met haar dat ik niet leuk vind of vertrouw. En hoe vaak vallen konijnen gewoon dood van schrik dood?"
"Het gebeurt wel."
"Maar twee keer in twee weken? Door hetzelfde meisje?" Ze draaide zich om en keek aandachtig naar Wayland, maar verzachtte toen ze zijn kalme blik ontmoette. "Ga door met haar training, maar wees alsjeblieft zuinig op je voortgangsrapporten; Ik heb geen zin om te weten hoe slecht ze het doet, noch hoeveel wezens het haar lukte om zich dood te laten schrikken."
Wayland glimlachte en wendde zich tot het meisje toen ze voor hen stopte, de pijl in haar hand. "Wat heb je tot nu toe vandaag geleerd?" Vroeg hij haar.
Demelza's brede ogen keken van Wayland naar Eriqwyn en weer terug. Haar mond werkte geluidloos voordat ze antwoordde. "Ik leerde…"
Eriqwyn fronste. "Ja meid?"
"Ik heb geleerd dat …"
Oh, СКАЧАТЬ