De Verwoeste Stad. Scott Kaelen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kinderen," zei Jalis streng. "Bewaar de spellen tot we weer op de hei zijn. Je kunt de hele weg naar huis spelen als je dat wilt, maar laten we dit met een beetje respect doen nu we hier zijn, zoals professionele vrijbuiters." Ze keek naar Dagra. "Ga verder."

      Hij liep voorzichtig de gang in. De lamp verlichte toen hij deze heen en weer zwaaide om met regelmatige tussenpozen in uitsparingen in de muren te turen. Overal trilden schaduwen, zoals schimmen uit het bereik van het licht. Geassorteerde brokken edelstenen vingen het lamplicht in de nissen en op podia langs het midden van de loopbrug; hij herkende vulkanisch glas, sterstenen, lazuursteen, kattenogen, donderglas en verschillende andere mooie maar niet zo kostbare steentjes. Een karmozijnrood gestreepte zonnesteen trok zijn aandacht aan de achterkant van één van de nissen. Hij waagde zich naar binnen voor een nadere blik. De edelsteen was middelhoog in het midden van een granieten plaat die reikte van Dagra's knieën tot zijn borst, twee keer zo breed als het lang was, de zijkanten strak tegen de pilarenhoeken. Hij greep de zonnesteen vast om hem los te draaien, maar hij was stevig ingebed in het graniet.

      Woorden en datums omcirkelden de edelsteen. Dagra boog zich dichter naar voren, maar de gebeitelde letters waren in het oude Himaeran en nauwelijks leesbaar. Met een hoofdschudding keerde hij terug naar de loopbrug.

      Toen hij een centraal podium passeerde, viel het lamplicht op enkele passen voor hem in het stof. Hij benaderde en hurkte om naar de tekens in de met stof beladen vloer te turen. Oriken en Jalis hingen naar beide kanten. "Het lijkt erop dat we niet de eersten hier beneden zijn," zei hij.

      "Waarschijnlijk alleen ratten," zei Oriken, terwijl hij een opgetrokken wenkbrauw van Jalis ontving. "Echt grote ratten?" Dagra wierp hem een vernietigende blik toe. "Oké!" Hij haalde zijn schouders op. "Een wolfachtige nargut dan. Waarschijnlijk heeft een konijn hier ergens een plekje."

      "Geen ratten." Er klonk een bezorgdheid in de stem van Jalis. "En geen wolfachtige, Orik, maar bedankt voor de suggesties. Wat het ook is, het moet tweebenig zijn. Misschien een cravant. Maar ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat dit onwaarschijnlijk is omdat het kerkhof is afgesloten."

      "Minder waarschijnlijk dan een nargut?"

      Jalis sloot haar ogen. "Vergeet je nargut. Ik zal er later één voor je vangen als je wilt. Je kunt een touw om zijn nek binden en het als huisdier houden voor de reis naar huis." Ze trok haar lippen op en voegde eraan toe: "Het is waarschijnlijk het vermelden waard dat deze prints verre van vers zijn."

      "Hoe oud denk je?" Vroeg Oriken.

      "Gezien het feit dat deze crypte waarschijnlijk niet is schoongemaakt sinds de Grote Opstand …Wanneer was dat? Vroeg vierhonderd?"

      "Dicht genoeg," zei Dagra, terwijl ze de duisternis rondom hen in de gaten hield.

      Jalis stond op en Dagra en Oriken volgden. "In dat geval," zei ze, "kijken we hier naar twee of drie eeuwen stof."

      "Huh," zei Oriken. "Zou niet het stof na zo lang de afdrukken hebben bedekt?"

      "Niet noodzakelijk. De laag in deze crypte is niet bijzonder dik zoals je na zoveel jaren in een ongereinigd huis zou aantreffen. De voetafdrukken kunnen tientallen jaren oud zijn." Haar mondhoeken krulden in een lachloze glimlach. "Dagra, begin in elk geval te bidden dat het zogenaamde grafjuweel er nog steeds is. Orik, je kunt de sterren en de manen wensen als het je bevalt. Wat mij betreft, kijk ik er na onze lange reis naar dit grimmige einde nergens naar uit om ons een premie te bezorgen. Maar wat als iemand ons al voor is geweest …"

      "Laten we niet te snel conclusies trekken," zei Dagra. En ik begon net te wennen aan het idee dat we misschien het juweel toch zouden vinden.

      De zilverstukken van het contract zouden een heel jaar lang warme maaltijden en volle koppen garanderen, voor alle drie. Zelfs Maros' deel als Guild Official zou hem een nette winst opleveren. Het was een baan die niemand van hen kon missen.

      Ze hervatten de voortgang dieper in de gang. Dagra maakte opnieuw een punt met de lamp, volgde de vervaagde stofpaden en controleerde de nissen terwijl ze passeerden. Hij gaf elk een snelle zoektocht naar tekenen van het grafjuweel, maar ze bevatten niets anders dan soortgelijke platen van graniet en edelstenen van weinig waarde.

      "Weet je," zei Oriken, terwijl hij zijn stoppels een ijdele krab gaf, "ik heb één ding gemerkt aan deze kluis. Sinds die gang daar, heb ik nauwelijks huid of haar van een spinnenweb gezien. Tenzij het plafond daarginds met hen is gevuld; gelukkig kunnen we het nauwelijks zien om het uit te vinden."

      Dagra keek naar Jalis. "De man heeft een punt."

      "Het is bijna alsof …" Orikens gezicht gefixeerd door innerlijke concentratie.

      Dagra verschoof zijn gewicht. "Ja?"

      Oriken hief zijn handen op in een nederlaag. "Ik weet niet hoe het is maar het bijna alsof. In elk geval iets."

      "Bedankt voor dat inzicht," zei Jalis. "Wie heeft er een orakel nodig als we een Oriken hebben?"

      "Vergeet het maar." Hij trok de rand van zijn hoed een fractie naar beneden en viel in stilte terwijl ze de crypte binnengingen.

      Voor Dagra werd de beklemmende somberheid steeds moeilijker naarmate ze verder gingen. Hij veegde met de achterkant van zijn mouw over het zweet dat op zijn wenkbrauw bleef hangen en trok aan zijn reeds loszittende kraag. Het plafond was hier nauwelijks zichtbaar; slechts een paar grijze lijnen en vlekken die op ruw geslepen steen en dwarsbalken leken, hoog boven hem, maar de open ruimte verpletterde hem meer dan de krappe gang. Het laatste wat hij wilde was vast komen te zitten aan de verkeerde kant van vallende rotsen, nergens om naartoe te rennen als fantomen van de lang overleden overledene die uit de muren sijpelden, hun spooklichten steeds dichterbij drijvend …

      "Onheilige plek," bromde hij, een rilling onderdrukkend.

      Toch was hij blij dat hij de lamp vasthield. Hij stelde zich voor dat Jalis zich achterin zou positioneren en bewonderde stilletjes haar moed. Vertrouwend op hem om haar ogen te zijn, dat nam was een beetje geheimzinnigs, dat was het.

      Je hebt meer lef dan ik, meid. Dat geef ik je na.

      Zijn ogen waren op de met stof besprenkelde plavuizen toen er iets aan de bovenkant van zijn visioen bewoog. Hij verstijfde en hapte naar adem. Het bereik van het lamplicht viel op een cluster van schaduwrijke vormen die op de loopbrug kropen vanuit een nis naar links. Hij tastte naar zijn zwaard, zijn vingers vergaten hun jarenlange training, maar zijn zwaard was half uit de schede voordat hij de vormen herkende voor wat ze werkelijk waren, en hij slaakte een ratelende zucht van opluchting.

      Goden, dat had ik niet nodig. Het was alleen maar puin, een stuk graniet dat uit zijn nis was gevallen en niet hurkte of op de loer lag. Gewoon een trucje van licht en schaduwen. En verbeelding, voegde hij er terecht aan toe. De vormen bewogen niet in het minst.

      Toen hij het puin naderde, merkte hij bezorgd op dat de schuurplekken die ze hadden gevolgd rechtstreeks naar de gebroken steen leidden en zich in een cluster verzamelden. Hij keek terug naar Jalis. Ze knikte instemmend op de onuitgesproken vraag. Gesterkt door haar stille moed stapte Dagra de nis in, de verspreide stukjes graniet knarsten onder zijn laarzen. Zijn ogen gleden over het kleine gebied, getrokken naar de nis aan de achterkant, waaruit de plaat was gevallen. Bij afwezigheid was er een dikke muur van spinnenwebben. Spinnen hadden dieper binnen kunnen schuilen, maar het was onmogelijk te zeggen; de dicht opeengestapelde draden leken de gloed van de lamp te absorberen, in te zuigen en geen geheimen weg te geven.

      Zijn aandacht werd gevestigd op de rechterbovenhoek van de langwerpige holte. СКАЧАТЬ