De Verwoeste Stad. Scott Kaelen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te staan met een spookverhaal. Uit de stukjes informatie die ze tijdens hun reis had verzameld, was de legende van Lachyla zo fantasierijk dat noch Oriken noch Dagra er zeker van konden zijn of de plek echt bestond. Het ding over mensen was dat ze de neiging hadden de verbeeldingskracht te missen om een legende uit het niets te toveren. Elke legende had een bron, ongeacht hoe klein of, in dit geval, hoe groot. De uitgestrekte stad vóór haar kwam niet als een verrassing, maar de tijd had een manier om de fijnere details van de geschiedenis te overdrijven.

      Jalis wierp een blik terug naar het noorden en heel even overspoelde een onderstroom van eenzaamheid. Omdat ze zo ver verwijderd was van de beschaving en in de aanwezigheid van die oudheid, wekte ze een onverwacht verlangen om haar eigen verleden opnieuw te bezoeken. Maar dat verlangen werd vervaagd door de melancholische sfeer die uitging van Lachyla. Met een zucht volgde ze haar vrienden naar de Verwoeste Stad.

      *****

      Het hard opeengepakte vuil van de wegen en paden begon al te drogen na de recente buien, met de warme bol van Banael halverwege de neerwaartse reis. Maros stond buiten de Lonely Peddler, zijn handen op het houten hek. Hij piekerde terwijl hij uitkeek naar het vertrouwde tafereel van stenen en houten huizen en winkels, allemaal lukraak gepositioneerd zonder aan symmetrie te denken. Dat was de manier van zwermen en kolonisten.

      Hij keek tussen de gebouwen naar de heuvels en bossen. Zijn gedachten keerden terug naar Jalis, Oriken en Dagra, zijn metgezellen voordat hij gedwongen werd zijn messen op te hangen. Maros' zekerheid dat er iets niet klopte was aanzienlijk gegroeid sinds hij het verhaal van Jerrick hoorde. En dan was er de extra complicatie van Cela Chiddari die haar tenen opkrulde …

      "Baas."

      "Jah!" Maros draaide zich om en zag Henwyn naast hem staan. "Banaels brandende ballen, man! Probeer je me naar een vroeg hiernamaals te sturen?"

      De ervaren vrijbuiter onderdrukte een grijns, maar boog verontschuldigend zijn hoofd. "Goed nieuws," zei hij. "Leaf is goed op weg naar het hoofdkwartier, en ik heb ons een wagen en een chauffeur geregeld. Ik kan niet zeggen dat twee muilezels ons overal snel naartoe brengen, maar ik heb liever dat dan dat ik je op mijn rug moet dragen als je moe wordt. Geen belediging, baas, maar je bent waarschijnlijk een tikje zwaar, zelfs voor mijn legendarische kracht."

      "Ha!" Maros sloeg een hand op de schouder van Henwyn en liet de man een centimeter zakken terwijl de knieën van Henwyn knikten. "Er zijn nooit meer ware woorden gezegd, Hen. Wie heb je aangenomen?"

      "Molen eigenaar. Wymar."

      Maros bromde.

      "Ja, ik ken hem. Ik probeerde anderen vóór hem, maar niemand wilde het risico lopen langs de randen van de Fell te stranden met de nu achtergelegen gehuchten daaromheen. Wymar was de eerste die niet al te veel bezwaar maakte. Ongetwijfeld met hebzucht als motivator."

      "Hoe gemakkelijk vergeten de mensen hier de vrijbuiters die een goede service bieden door gewoon in deze stad te bestaan. Als het erop aankomt de gunst een beetje terug te geven …"

      "Dat is niet alles, baas."

      Maros liet een laag gegrom horen. "Wat nog meer?"

      "Wymar is enigszins pissig omdat zijn werkers zijn uitgedund voor wat waarschijnlijk een goede paar weken zal zijn."

      "Waarover loopt hij te zeuren?"

      "Renfrey," zei Henwyn bij wijze van uitleg.

      "Bah, die kleine wezel? Ik raakte hem nauwelijks aan. Wat is het probleem?"

      "Nou, het lijkt erop dat hij goed genoeg thuis is gekomen nadat ik die emmer vuil water over zijn hoofd had gegoten om hem wakker te maken. Maar toen hij het bier eraf had geslapen, ontdekte hij dat zijn vinger kapot was."

      "Zijn vinger?"

      "Dus hij is even vrij van werk."

      "Ja, en Wymar profiteert er volledig van. Ik zie hoe het gaat. Wat is de schade?"

      "Hij wil tien zilverstukken voor het werkverlies."

      "Tien! Die dronken eikel, Renfrey, kan niet meer dan één zilver per week verdienen!"

      Henwyn haalde zijn schouders op. "Klopt, maar de eigenaar van de molen beweert dat de herverdeling van het werk extra kosten met zich meebrengt, plus dekking voor het verlies van geschoolde arbeidskrachten, waardoor de productieniveaus als het ware worden verlaagd."

      "Geschoolde arbeid. Ik zal hem geschoolde arbeid geven. Fijn, tien zilverstukken voor de stelende klootzak. En hoe zit het met de wagen?"

      "Ja, nou, Wymar zal ons zelf rijden, plus hij heeft het over eten voor de muilezels, slijtage van de wagenwielen -"

      "De harige pik van Cherak!" Maros greep het hek vast. De spieren in zijn arm spanden samen terwijl hij in het hout kneep.

      "Rustig, baas," waarschuwde Henwyn toen het hek begon te versplinteren.

      "Oké. Oké. Tot het einde toe, Hen. Ik blijf kalm."

      "Vijftig zilverstukken."

      Het hout scheurde van het hek. Maros gooide het opzij. Een niet-geamuseerde glimlach splitste zijn gezicht. "Geweld maakt me rustiger." Hij trok zijn wenkbrauwen op voor nadruk.

      "Aye," zuchtte Henwyn. "Ik ben gewoon blij dat je iets anders dan mij op korte afstand had."

      "Vijftig zilverstukken zijn een volle tien procent van deze baan. Dat is het hele deel dat naar Wymar gaat als ze het juweel niet vinden, of het is de helft van mijn deel als ze dat wel doen. Goden, man, het zou goedkoper zijn geweest om een paar muilezels te kopen om te rijden en een kar om in te rijden."

      "Dat heb ik ook geprobeerd." Henwyn haalde zijn schouders op. "Je weet hoe weinig muildieren er in de stad zijn. Niemand was bereid te verkopen. Draai de tafels om en ik kan niet zeggen dat ik ze de schuld geef. Kan het Wymar niet kwalijk nemen dat hij zijn beesten in de gaten wil houden in plaats van ze in onze handen te vertrouwen."

      Maros zuchtte. "Ach, alles voor vrienden, toch? Vertel jij die dief van een moleneigenaar dat hij voor de prijs die hij vraagt we vanavond voor zonsondergang vertrekken. Hij heeft vier uur om zijn spullen bij elkaar te krijgen en we zijn onderweg. Ik ben niet zo ver in het leven gekomen door mijn gevoel niet te vertrouwen, en mijn gevoel zegt dat Jalis en de jongens in gevaar zijn."

       Hoofdstuk Zeven

       Geduld E n Gebeden

      De vroege avondzon kwam steeds dichter bij de verre horizon terwijl Dagra en zijn vrienden de vallei afdaalden. De spookspitsen en torens van de verre stad zonken uit het zicht, gevolgd door de muur zelf en zijn valstrikken. Het zou nog een uur duren om de muur te bereiken, maar kort daarop zou het nacht zijn. Dagra keek naar het oosten, kneep zijn ogen samen toen hij een eenzame gawek-boom zag, genesteld aan de voet van het stijgende land. De twee stammen waren om elkaar heen gekruld, de hoge takken wierpen een lange schaduw op de zijkant van de vallei.

      "We stappen niet in die door goden verwaarloosde plaats tot de ochtend," zei hij. Toen hij de uitdrukking van Oriken zag, voegde hij eraan toe: "Nee, het staat niet ter discussie. Ik ga daar niet naar binnen tenzij we genoeg uren daglicht voor de boeg hebben. Het is al erg genoeg dat we in een crypte moeten dwalen, maar ik breng geen СКАЧАТЬ