Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kyk af en loer dan weer onder sy wenkbroue deur na haar. “Ek huil sommer.”

      “Danie, gaan huis toe.”

      “Jy lyk sexy in daai rokkie.”

      “Jy lieg.”

      “Hoekom sal ek lieg?”

      “Ek voel nie sexy nie, oukei?”

      Hy kyk haar aan, sy oë vernou. Die bandjie van haar sonrok het oor haar skouer afgeglip. Hy haak sy vingers onder die bandjie in en skuif dit op. Sy hand glip warm oor haar boarm. Die aanraking stuur ligte skokkies deur haar hele lyf.

      Sal jy ophou? wil sy vir hom sê. Maar sy weet hy gaan net maak soos Herman altyd maak – sy hand oplig en vra: hoe hoog? Buitendien, dis nie al nie …

      “Sexy rokkie,” sê hy.

      Sy wriemel haar los. “Los my rokkie.”

      “Kwaaikattie, dis wat jy is.”

      “Kry end, Danie. Los my nou uit!”

      “As jy my sal verseker dat jy my vergewe het.”

      “Wil jy daaroor ook begin stry?”

      “Ek wil nie met jou stry nie – nie vandag nie.”

      Alinda maak die voordeur oop en beduie gang toe. “Ek ook nie. Dankie vir die groceries, ek vergewe jou, ek sal nie weer oor die ongevalle-storie praat nie, dis verby.”

      “Ons kan skoon begin?”

      “Ja, Danie.”

      Hy staan in die gang voor die woonstel. Die hitte vou om hulle soos ’n nat wolkombers.

      “Julle klokkies het op die vloer gelê.”

      “Oukei.”

      “Toe hang ek dit op.”

      “Dankie, Danie. Sien jou môre.”

      Hy glimlag. Hy het sulke eienaardige goudbruin oë, dit maak haar altyd ongemaklik as hy reguit vir haar kyk. Waarom moet hy haar so kyk, met sulke goue oë vol tergliggies?

      “Sien jou,” sê hy net voor Alinda die deur in sy gesig toemaak.

      3

      “Jy weet nie wat jy het nie,” sê Sandy en sny vir haar ’n skyfie salami. “As Danie Hartstog so om my gedraai het, sou ek lankal vir hom geval het.”

      “Hy draai nie om my nie,” keer Alinda en sit ’n druiwekorrel in haar mond. Hartstog, dis ’n ou grap, maar dit begin haar nou irriteer. Hartstog. Asseblief! Sy het vrede gemaak met die groceries, maar waarom die oordaad? Skuldige gewete, as sy moet sê.

      “ ’n Mens waardeer nooit wat jy het nie.” Sue Ellen deel haar ricotta in blokkies op. “Tot jy dit verloor.”

      Alinda stik amper in haar druiwekorrel. “Waar kom julle daaraan dat ek hom het of dat hy my het?”

      Sandy, Sue Ellen en Regina sê niks.

      “Alinda, haai, ek weet nie, maar ek het ’n feeling hulle is reg,” blaker Patience dit uit.

      “Vergeet jou feeling, Patience. Daar is niks tussen my en Danie Hartogh nie.”

      “Daar was altyd – is nog,” waag Sue Ellen nou, steek dan ’n blokkie van die ricotta in haar mond en probeer haar uitlating wegpraat. “Mal oor Italiaanse kase en bokmelk-ricotta. Hierdie moet bokmelk wees. Hm-m-m … en ek dag die yskas is leeg.”

      “Ek sou gaan koop het, of het julle vergeet?” sê Alinda suur.

      “Jy sou nie so vryge- … ek meen, spandabelrig gewees het nie,” sê Sandy en hoop nog slaai op haar pastrami. “Kyk die yslike bottel olywe.”

      “Alles so vurig Italiaans.”

      “So oordadig.”

      “Te veel vir een.”

      “Hy wil hê Alinda moet die res van die week aan hom dink – elke keer dat sy die yskas opmaak.”

      “Dis nie net ék wat kort-kort die yskas oopmaak nie.”

      “Ja, maar dis jou kos hierdie.”

      “Eet soveel as wat julle wil. Eet alles op.”

      “Wel, hier gaan kaas oorbly.”

      “Nie ricotta nie, ek’s mal oor gesmelte ricotta op my groente.”

      “Pecorini vir my!”

      “Net jammer hier’s nie vino in ons glase nie.”

      “Eet druiwe!”

      Almal lag. Alinda ook, van verligting omdat hulle opgehou het om haar en Danie se verhouding te ontleed. Wat haar betref – as sy kon, sou sy haar sorge verdrink het, al was dit met vrugtesap of water. Wyn en sterk drank is so onwettig hier, jy waag dit nie eens om ’n ou klein botteltjie KWV van die huis af te smokkel nie.

      “Ja, eet en word vrolik,” sê Sue Ellen en voeg die daad by die woord.

      Ons is mos in die land van uiterstes waar die Bedoeïene op kameelmelk, dadels en bokvleis leef en die rykes en gaswerkers al die voordele van die internasionale kosmark geniet, dink Alinda wrang. Sy self skep min. Sy sal haar nie oorgee aan sulke versoekings nie. Klaar besluit, weke gelede al, en mag Danie Hartogh nie weer vanaand in die geselskap opgerakel word nie.

      Maar dis te veel gevra – die assosiasie tussen hom en hul aandete is genoeg om haar woonstelmaats van voor af aan die gang te sit.

      “Dis nou vir jou lekker, dankie, Danie,” sê Sue Ellen en rek oor om nog pitabrood te vat.

      “Sou lekkerder gewees het as hy ook vir ete gebly het.” Sandy balanseer ’n olyf op ’n skerfie pecorini.

      “Alinda wil hom nie hier hê nie,” vermaan Regina.

      Sandy het soos die meeste ander verpleegsters ook ’n oog op die lang, skraal chirurg. Sy verskil in een opsig: sy is eerlik en openlik daaroor.

      “Kan ek hom by jou oorneem?” vra sy en bloos tot haar soel vel roesrooi word.

      “As jy vir hom kans sien – met plesier.”

      “Ek kan nie verstaan hoekom julle altyd vassit nie.”

      “Gaan ons al weer …?” probeer Regina keer.

      Sandy het nog nie die skrif aan die muur gesien nie. “Hy’s ewe gaaf met almal, maar op sy gaafste met jou, Alinda.”

      “Gans te aantreklik.”

      “Sulke spesiale bruin oë met so ’n goue skynsel.”

      “Pragtige СКАЧАТЬ