Helena Hugo Derde Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sê sy vroom. “Maar ek sal nie omgee as ’n ryk sjeik in my skoot val nie, ’n mooi jonge. Anders wag daar anyway vir my ’n ge-organizede man in die Kaap. My mense kan dit nie vat dat ek so oud en ongetroud is nie.”

      Alinda wil Patience vra hoe oud sy dan is, maar sy los dit. Patience is ’n blote kind teen haar, en sy is self nog ver van getroud.

      “Jy het darem ’n kêrel,” sê Patience asof sy Alinda se gedagtes kan lees.

      “Waar hoor jy dit?”

      Patience se oë rek en dit lyk of sy haar tong wil afbyt.

      “Wie sê ek het ’n kêrel?”

      Alinda voel hoe die bloed in haar slape klop. Skinder is soos ’n swaard met twee snykante – dit sny alkante toe.

      “Jy hoef nie so kwaad te word nie,” keer Patience.

      “Maar ek het nie ’n kêrel nie.”

      “Wat dan van dokter Danie?”

      “Danie Hartogh!”

      Patience knik en giggel. “Hmm, Danie Hartstog. Die ander sê –”

      “Patience, jy sal moet leer om nie alles te glo wat die ander sê nie!”

      Patience lyk of sy wil vlug. Sy vat hul waterglase en staan op. “Ek’t nie bedoel om jou te ontstel nie.”

      “Ek’s nie ontsteld nie, ek word net vreeslik die vieste in. Ek en Danie is soos broer en suster en almal wil alewig romanse by ons soek. Glo my – daar is niks.”

      “Oukei, oukei.”

      Gelukkig het Patience betyds omgedraai en sien sy nie die rooi vlamme op Alinda se wange nie. Alinda knyp haar oë toe. Sy oorreageer nou oor Danie, en sy is jaloers op Monique Viret. Monique het in minder as ses maande reggekry wat sy seker nie in sestig maande sal regkry nie. Die enigste verhouding wat sy hier aangeknoop het, is die een met Danie Hartogh, en daarvan gaan net mooi niks kom nie.

      Monique weet wat sy wil hê en sy het gekry wat sy soek.

      Vir haar, Alinda, voel dit of geluk en liefde soos ’n helderkleurige skoenlapper voor haar uitfladder – sodra sy dit wil gryp, glip dit weg. Sy vou haar arms op die tafel en lê met haar kop op haar arms. Dalk moet sy teruggaan Pretoria toe – Cullinan, om presies te wees. Die dae van diamantmagnate is nou wel oor en verby, maar hier en daar is nog ’n eiendomsmagnaat of twee.

      Skielik verlang sy hartstogtelik huis toe. Sy wil nie meer vir haarself sorg nie, sy wil huis toe gaan, in die bed klim en bedien word – die bed wat haar ma in Biggie Best-styl met Franse kant en satynrosies opgemaak het, die kamer waarteen sy altyd so gerebelleer het en wat nou so koel en aanloklik lyk.

      Alinda sien elke valletjie en strikkie in die fynste besonderhede, elke nagemaakte rosie, haar ma aan die swoeg om almal tevrede te hou – die skool, die huis, die loseerders, die leeskring, die teekring, die tennisklub, haar man, Herman, Alinda. Arme Ma …

      Trane van verlange brand Alinda se oë. Sy is lus en vertel vir Patience hoeveel sy huis toe verlang. Sy is lus en waarsku haar teen te lank in die vreemde werk, teen te veel verwagtings, teen simpel mans soos Danie Hartogh. Maar gelukkig is daar ’n klop aan die voordeur, ’n klop gemeng met die rinkeling van klokkies wat opgehang word.

      Alinda snuif en vee die nattigheid met die agterkant van haar hand uit haar oë.

      Patience gee haar een kyk en bied aan om te gaan oopmaak.

      “Seker nou iemand,” sê sy terwyl sy vorentoe loop.

      “As dit vir my is,” sê Alinda, “ek is nie hier nie.”

      2

      Patience trek die kombuisdeur diskreet toe.

      Alinda waardeer dit, maar pleks Patience haar kans gegee het om kamer toe te ontsnap. Nou’s dit te laat. Sy sal moet sit en hoop dis iemand met ’n pakkie of brief wat in ’n japtrap afgelewer sal word. Sy voel soos iets wat die kat ingedra het, sy sal nie nou iemand in die gesig kan kyk nie.

      Haar gedagtes dwaal terug na haar en Patience se gesprek oor Monique. Eintlik bewonder sy hul kollega. Monique se ma is Frans en haar pa Arabies en sy het haar pa om haar pinkie gedraai met die storie dat sy wil terugkeer na sy land van herkoms om haar wortels te soek, én haar trouman. Nou is haar ouers trots op haar en doodtevrede met haar keuse. Wanneer jou dogter met ’n sjeik trou, waai daar darem van sy status na jou kant toe oor – om nie te praat van die bruidskat nie. Monique se broers is glo ook verlig dat hul amptelike pligte daarmee aansienlik ingekort is, want geen man wat hulle aan haar voorgestel het, was ooit goed genoeg nie.

      Alinda sidder om te dink met wie haar broer Herman haar sal opsaal indien dit skielik deel van sý pligte moet word. Hy sal van sy chauvinistiese rugbytjomme nader sleep, een wat die yskas vol bier pak, die erf met motorwrakke besaai, vergeet om skoon sokkies aan te trek en naweke sy vriende op braaivleis, bier en die nuuste Robbie Wessels-CD’s trakteer.

      Maar sy verlang. Sy verlang tot na Herman ook …

      Lanklaas het sy so hard gewens sy kan huis toe gaan, maar sy is in die middel van haar jaarkontrak en sy was Krismis verlede jaar vir ’n maand by die huis.

      Toe het sy en Herman gebaklei dat die hare waai. Hy wou hê sy moet klaarkry met die Arabiere en terugkom.

      Haar ma was weer op breekpúnt en haar pa het elke dag gif aangemaak en die miere, plantluise en ander kruipende gediertes in die tuin gespuit. So kon niemand naby genoeg aan hom kom om hom by enige argument in te sleep nie.

      Alinda spits haar ore. Dis ’n man by die deur. Dit klink of hy in ’n argument met Patience gewikkel is én dat hy die oorhand kry.

      Die volgende oomblik bars die kombuisdeur oop. Danie Hartogh storm in met twee yslike inkopiesakke wat hy voor haar op die tafel laat neerplof. Patience gooi haar arms in die lug en maak dat sy wegkom.

      Alinda voel hoe haar hartklop versnel – nie van opwinding nie, van woede. Sy kners op haar tande en tel tot tien in haar kop, eers in Afrikaans en dan in Arabies.

      Danie bly staan, arms voor sy bors gevou, oë ondersoekend op haar, klein mondjie op ’n vasberade klontjie. Sy neusvleuels beweeg asof hy ver gehardloop het. Wat dink hy – dat sy hom om die nek moet val?

      “Jy mag maar kyk wat ek alles gekoop het,” sê hy ná ’n rukkie.

      “Weer ’n klomp gemors wat ek nie nodig het nie,” brom Alinda en maak geen aanstaltes om op te staan nie.

      Danie sug en begin self die sakke uitpak. Die eerste ding wat hy uithaal, is ’n liter yskoue Tab. Alinda kan sien dis koud, want die waterdruppeltjies wat gekondenseer het, loop in straaltjies teen die ronding van die bottel af. Haar mond water, maar sy sluk en knyp haar lippe op mekaar.

      Vrugtesap, bevrore groente, jogurt, melk, ’n slaaikop, tamaties, appels, druiwe, vars aspersies, salami, pastrami, pecorino, ricotta, olywe, spaghetti, pitabrood, ’n blik oesters en ’n doos sjokolade, ’n pak snesies en twee rolle driedubbellaag-toiletpapier. Alles word voor haar op die tafel uitgestal.

      Sy wou ook sjampoe, vitamien C-tablette, plastieksakkies, СКАЧАТЬ