Israel reeks: Omnibus 1. Marzanne Leroux-Van der Boon

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ek maak einde September klaar. Voorlopig. Dan wil ek Mediese Skool toe gaan. As die land nog staan.”

      Hy kyk haar ’n rukkie stil aan. “Is dit regtig hoe jy oor die situasie voel?”

      Sy skud haar kop. “Nee, nie regtig nie. Ek glo dis die land wat HaShem vir ons gegee het in ’n ewige verbond met ons vaders. Ek weet dit. Hy sal dit nie weer van ons wegneem nie.”

      Hy weet nie wat om daarop te antwoord nie, dus bly hy stil.

      Sy kreukel haar neus. “So jy is ook ’n Jood, Marc. Jy lyk nogal soos een.”

      “Dink jy so?” vra hy verleë.

      “Jou neus sal dit maak. En jou hare. Hoe voel dit om skielik te weet jy is ’n Semiet?”

      “Ek het myself nog nie veel tyd gegee om daaroor na te dink nie. Ek weet net …”

      Sy wag vir hom om klaar te praat.

      Hy vou die papierservet ingedagte tussen sy vingers. “Ek weet net dat ek ’n … aanvoeling met Baruch gehad het … byna soos wat ek met my ma gehad het. En vroeër ook met my pa.”

      Sy voel sy emosie aan en vra sag. “Jou pa is dood?”

      “Ja. Maar my ouers was toe reeds geskei.”

      Sy knik. “Hoe het jy dan so laat eers van jou herkoms te hore gekom?”

      Hy aarsel, maar toe vertel hy haar in breë trekke. Sy luister stil terwyl hy praat.

      “Jood-wees …” sê sy net toe hy klaar is, skud haar kop half verdrietig, half verwonderd. “Om ’n Jood te wees …”

      Hulle sit vir ’n ruk stil. Dit het laat geword en die restaurant het langsamerhand byna heeltemal leeggeloop.

      “Jy begin weer môre?”

      “Ek moet tienuur in die kamp wees.”

      “Het jy elke Saterdag af?”

      “Ek het elke tweede Shabbat af, van middagete Vrydag tot Sondagoggend tienuur. Ek het net gisteraand my vriendin gehelp.”

      “Wat doen jy in die weermag?”

      “Ek is ’n ambulansbestuurder, maar nou met die selfmoordaanvalle doen ek dikwels op strategiese plekke in die stad diens.”

      “Jy is ’n ambulansbestuurder?” Marc kyk verstom na die tenger geboude meisie voor hom.

      Sy glimlag. “Ja.”

      “Dis moeilik om te glo.”

      “Nie as jy in Israel woon nie.” Sy staan op, haak haar tas oor haar skouer. “Ek dink ons moet gaan.”

      Toe hulle buite kom, is dit ná twaalf. Hulle staan ’n paar oomblikke onseker in die nouerige stegie na mekaar en kyk. Toe sê sy: “Marc, van Woensdagaand af is dit Pesach. Ek het Donderdag en Vrydag af tot Saterdag tienuur omdat ek in ander mense se plek gewerk het. As jy wil, sal ek jou bietjie rondwys. Ek weet nie hoe dit met Re’uven sal wees nie, dinge verander nou van uur tot uur. Ek is ook nie oor myself seker nie. Maar as dit moontlik is, sal ons, of ek dan as hy vas is, jou graag bietjie wil rondvat.”

      “Dis verskriklik gaaf.”

      “Bly jy in dieselfde hotel?”

      “Voorlopig. Maar ek gaan môre ander blyplek soek. Ek kan dit nie bekostig nie. Ek het ’n paar kontakte om op te volg.”

      “Laat maar weet as jy nie regkom nie, ek weet ook van ’n paar plekke. Maar ek het tog jou selnommer. Hier, neem myne ook.”

      Hy maak so.

      Die nagwind wat koud geword het, waai die los hare oor haar gesig.

      “Kyk waar jy loop as jy teruggaan, Marc. Asseblief.”

      “En jy?”

      Sy lag. “Ek’s oukei.”

      Jerusalem

      24 Maart 2002

      00:50

      Om ’n Jood te wees. ’n Jood te wees. Re’uven dra ’n bonkige, klein goue Ster van Dawid aan die ketting van sy dog-tag. Dit skuil soos ’n duifie in die donker kuil van sy keel. Maar in die flikkerlig van die kers op die tafel het dit sag geglim. Sag soos wat Rivkah se oë raak wanneer sy sê HaShem het die land vir die Jode gegee. As ’n verbond gegee. Vir die Jode gegee as ’n verbond. Ek is deel van daardie verbond. Is ek deel van daardie verbond?

      Ver onder my lewe die stad nog asof dit nooit slaap nie. Asof dit bang is om te gaan slaap. Stad van Dawid, waaroor Jesus tog gehuil het. Yeshua. Baruch se Yeshua. Het Hy hierdie slagtings voorsien toe Hy gehuil het? Het hy Rivkah in die Moment-kafee gesien? Haar dooie bruidsvriendin? Die stukke liggaam van haar dooie bruidegom? Het Hy die geskreeu gehoor van die vrou wat haar baba in haar kinderwaentjie sien doodbrand het? Het Hy die angs van die terroris se hart hoor klop voordat hy homself in stukke laat skiet het? Het Hy gehuil omdat Hy gesien het hoe Re’uven sy suster soen voordat hy weggaan? Die geheime vrees in haar klein hande? Jesus, Yeshua, het jy jou mense vergeet? Liewe Jesus, kan jy nie Ragel oor haar kinders hoor huil nie?

      Vier

      Sondagoggend skrik Marc laat wakker. Hy het byna tot ná sy ontbyt geslaap. Hy kom vinnig in beweging, want dit moenie gebeur nie. Die uitgebreide ontbyt wat die hotel aanbied, dra hom grootliks deur die dag en hy hoef eintlik niks weer te ete te koop voor die aand nie.

      Ná ete loop hy in die straatjies om die hotel rond, onseker oor wat hy volgende moet doen. Hy besef dat hy vir hom ’n ander blyplek moet gaan soek. Hy bly nog langer as ’n maand hier in Israel en hy kan nie die hotel veel langer bekostig nie, al is dit ook een van die billikstes in Jerusalem. Hy moet skuif. Sy ma het hom deur van haar kennisse, wat van tyd tot tyd Israel toe kom, van ’n paar adresse vir goedkoper losies voorsien.

      Hy kyk nou ietwat lusteloos na die lysie. Om die een of ander rede oorheers die begeerte om met sy onbekende grootmoeder kontak te maak alle ander oorwegings. Maar sy terughoudende geaardheid maak so iets moeilik vir hom. Baie moeilik.

      Hy bly dwaal besluiteloos in die strate rond. Maar toe dit laatmiddag word en hy nog steeds tot niks gekom het nie, besluit hy om haar te bel. Hy het eintlik geen idee hoe hy homself moet bekendstel nie. Waar om te begin nie. Hy sit die selfoon weer in sy sak terug en gaan staan voor sy kamervenster om oor die stad uit te kyk. Die lug begin stadig verkleur, soos hy dit die eerste aand ervaar het. Hy sien weer die grootvader wat die seuntjie troos. Trane spring in sy oë.

      “Vader-God, help my asseblief met woorde.”

      Sy hart klop so geweldig in sy ore toe hy die nommer skakel en die selfoon teen sy oor druk dat hy dit byna nie kan hoor lui nie. Hy byt amper sy onderlip stukkend.

      “Ruwth Doron,” hoor hy egter tussen die hamerslae van sy hart deur. “Shalom.”

      Hy haal diep asem. “Mevrou Doron,” sê hy bewerig op Engels. “Ek is Marc van Suid-Afrika …”

      “Marc!” СКАЧАТЬ