'n Brief vir Reina. Elsa Winckler

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ toe kom Fred met die skinkbord ingestap, die twee tantes reg agter hom.

      “Waar is Derek?” vra Cora. “Ek wou verder met hom oor die huis praat.”

      “Oor dié huis?” vra Larissa skerp.

      “Nee, hartjie, oor die een oorkant die straat. Ek het gewonder of hy dit nie liewer vir sy ontwikkeling kan koop nie.” Sy gaan sit. “Ek en Trina weet nie …”

      “Tannie Cora,” sê Larissa en leun vorentoe om haar hand te vat, “Reina sal julle nie op straat sit nie, julle kan ontspan. Maar daar is baie om oor na te dink. Die prokureur kom netnou met die testament. Ek en Reina sal daarna kyk en dan bespreek ons die saak.”

      “Tot dan bly dit julle huis ook,” voeg Reina by.

      Uiteindelik lyk die tantes rustig.

      Reina kyk na oom Fred.

      Hy sit doodstil, stokstyf gesnaar. “Oom Fred, ek het gewonder oor die pyp onder die kombuiswasbak – kan jy dit dalk stywer vasdraai of iets? Ek betaal jou natuurlik vir die werk,” sê Reina.

      Hy staan dadelik op en glimlag selfs effens: “Ek gaan haal my gereedskap. Reina het ook gevra, maar toe …” Hy staan ’n rukkie hande gevou voor hy uitstap.

      “Hy was so erg oor Reina,” sê tant Trina.

      “Julle het gesê Fred bly hier naby?” vra Reina.

      “Ja, die huis so skuins oorkant dié een het ook soos baie van die huise, ’n kothuis in die agterplaas. Hy huur dit by die mense. Hulle is min daar. In ruil vir sy blyplek, sien hy om na die tuin en die huis,” verduidelik tant Cora.

      Iemand klop aan die voordeur.

      Larissa staan op. “Dis seker die prokureur.”

      Terwyl sy uitstap, werk Reina se kop oortyd. Toe sy hoor van haar ouma se dood, was haar enigste gedagte om die huis so gou moontlik te verkoop. Maar selfs net die paar dae aan die voet van die Riviersonderendberge was goed vir haar deurmekaar siel. Alles hier beweeg teen ’n rustiger pas, mense het tyd vir mekaar.

      Daar is niks wat sê sy moet die huis verkoop nie. Afgesien van Derek Retief, maar van wat sy aflei, het haar ouma nooit ingestem om die plek wel te verkoop nie. Sy kan die huis hou en die twee tantes hier los, miskien selfs vir oom Fred vra om ook hier te kom bly, maar wie kyk dan na hulle? Sy weet nie regtig hoe oud hulle is nie, en hulle klink nog baie aan die gang, maar hulle is broos; sy kan sien hulle staan moeilik op, die bewegings is stadiger.

      Maar hulle is mos nie haar probleem nie, hoekom bekommer sy haar oor die mense? Sy het haar onderneming, haar lewe in die Kaap. Sy kan haar nie nog oor ander mense ook bekommer nie. En dan is Bippie ook nog daar.

      “Kom binne, meneer Swanepoel, ons sit hier om die tafel,” sê Larissa van die deur af. Sy en ’n ouer man stap die vertrek binne. Reina herken hom van die begrafnis af.

      Sy staan op en steek haar hand uit.

      “Aangenaam,” glimlag hy. “Ek is jammer oor die omstandighede, maar dis goed om jou te ontmoet. Reina het so baie oor jou gepraat.”

      Die tantes en oom Fred staan op en beweeg deur se kant toe. “Tee, meneer Swanepoel?” vra tant Cora darem eers.

      “Nie nou nie dankie, Cora, ek gee die testament net af.”

      Die drie stap omkyk-omkyk uit.

      Reina weet nie of sy moet lag of huil nie. Of sy dit nou wil weet of nie, sy het so ’n idee tant Cora, tant Trina en oom Fred is nou haar probleem.

      Laat sy tog sien wat haar ouma se testament sê.

      Die prokureur haal ’n lêer uit en skuif dit oor na Larissa toe.

      Dié maak dit oop, en beduie vir Reina om saam met haar te kyk.

      “Dis ’n eenvoudige testament. Alles wat Reina het, kry jy. Ek het state aangeheg van haar belegging, asook van haar bankrekening. Die enigste ander ding is …”

      “Die twee tantes en Fred?” vra Reina en beduie die gang af.

      Hy frons en skud sy kop: “Nee, sy het nie enige voorsiening vir hulle gemaak nie. Sy was so ’n maand gelede by my en ons het weer deur die testament gegaan. Ek het haar gevra of sy iets vir hulle wil gee, maar sy het gesê jy sal die regte ding doen.”

      “So wat … ?” begin Larissa.

      Hy skuif ’n koevert oor die tafel na Reina toe. “Sy het ’n brief vir jou gelos, Reina. Geskryf die laaste week voor haar dood. Indien jy dink aan verkoop, onthou om die solder skoon te maak, het sy ook gevra. Nou ja, dames,” en hy staan op. “Dis Vrydag en ek het ’n vuur aan die gang by die huis en ’n tjoppie wat vir my wag. Lees deur die testament en die brief, en as daar enigiets is wat julle wil weet, bel gerus.”

      Hy sit ’n visitekaartjie ook op die tafel neer.

      Lank na hy weg is, sit Reina met die brief in haar hande terwyl Larissa die testament hardop voorlees. Soos die prokureur gesê het, bemaak haar ouma alles aan haar.

      “Jy moet hierna kyk.” Larissa druk ’n dokument in haar hande.

      Reina kyk af. Dis ’n beleggingstaat. Haar oë rek. “Sjoe,” snak sy na haar asem, “dis baie geld.”

      “Sewe miljoen rand,” lag Larissa. “Ja, jou ouma het baie mooi met haar geld gewerk, lyk dit my. Dis dié dat sy seker kans gesien het om haar vriende ook by haar te laat intrek.”

      Reina maak die brief oop. En lees dit hardop voor.

      My liewe Reina,

      As jy dié brief lees, beteken dit ek is nie meer hier nie. Moenie hartseer wees nie, ondanks die baie foute wat ek gemaak het, het ek ’n goeie lewe gehad.

      Ek vertrou teen dié tyd het jy ontslae geraak van die vent met wie jy getrou het. Jy verdien ’n goeie man, een wat jou op die hande sal dra. En ja, voor jy jou oë rol, daar is sulke mans.

      Werk sag met jouself, Reinatjie, die onvoorsiene gebeur desondanks ons beste pogings. Daar is ook dinge wat in my verlede gebeur het wat ek miskien anders sou doen indien ek weer die kans gegun sou word, maar wat gebeur het, het gebeur. Daaraan kan ons niks doen nie. Oor al die môres wat voorlê, het ons ook geen beheer nie. Daar is net vandag, net nou – leef elke oomblik voluit.

      Jy is kwaad vir die Here, ek verstaan jou woede, maar moenie jou rug op Hom draai nie, my liewe kind. Hy is die een wat jou dra wanneer jy nie self kan stap nie. Soos wat ek lank gelede moes uitvind.

      Wees gelukkig. Waag. Hê lief. Die lewe is so verskriklik kort.

      Totdat ons mekaar weer sien.

      Met so baie liefde,

      Ouma Reina

      Reina se wange is sopnat toe sy klaar gelees het. Wees gelukkig. Waag. Hê lief. Hoe kan sy ooit weer gelukkig wees?

      Langs haar snuif Larissa ’n paar keer. “Weet jy waarna sy verwys? Die dinge wat sy anders sou gedoen het?”

      Reina СКАЧАТЬ