Dors. Marinda van Zyl

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Ek begin bekommerd raak dat die trek te groot gaan word. Aan die Krokodilrivier staan al honderd waens.”

      Met die groetslag waarsku Jan: “Sorg dat julle die eerste week van Maart hier is. Mens moet wegspring net voor die einde van die reënseisoen. Dan’s dit klaar winter voor ons die erge koorsstreke ingaan.”

      “Jy’t hom nie gesê jy’s nie meer kommandant nie,” sê-vra Betta toe Jakobus wegry.

      “Ek kon nie. Mens kan in sy oë sien, trek sal hy trek, maak nie saak saam met wie nie, want iets jaag hom. En aan sy kapkar en klere kan jy mos sien hulle is nie veldmense nie. Iemand sal ’n oog oor hulle moet hou.”

      8

      Januarie 1877, Jakobsrus

      Met haar pa weg, sorg Adriana dat sy in die nabyheid van Mieta bly, al beteken dit dat sy moet groente skil.

      “Mos hoog tyd dat jy leer huishou noulat jy wil man vat,” verwelkom Mieta haar.

      Adriana is dankbaar vir die langtuitkappie wat verhoed dat Mieta haar trane sien. Mieta moet maar glo wat sy wil, die waarheid kan sy tog nie vir haar vertel nie, want sy sal dadelik amok maak en dan kom alles op die lappe en slaan haar ma haar sowaar dood. Maar een ding is seker, trou sal sy nooit nie. Sy ruk van die skrik toe haar ma agter haar praat.

      “Haal af jou kappie in die huis.”

      Instinktief soek Adriana skuiling agter Mieta, wat keer: “Ai, Nooi, dis darem te arig om so in darie blouoog vas te kyk.”

      “Dan bly sy in haar kamer tot die oog gesond is en ék sal besluit wanneer dit is.”

      Dit word die langste drie dae van Adriana se lewe. Bellie kom gee darem af en toe vir haar ’n drukkie en Debora klik simpatiek tong wanneer sy haar kos bring. Verder sit sy by die venster en bekyk die stukkie werf wat sy kan sien tot sy ’n beweging in die boord gewaar en besef dis oom Lodewyk wat haar dophou.

      Laat Saterdagmiddag kondig die honde se uitbundige geblaf haar pa se tuiskoms aan. Aan die geskarrel in die gang weet sy dat Heilie, Bellie en Boeta uitstorm om hom te groet. Haar ma skree tevergeefs vir Boeta om terug te kom en haar haastige voetstappe word ook vinnig sagter.

      “Adriana, kom kyk, ek het vir jou iets saamgebring,” roep haar pa ’n rukkie later.

      Verlig sit sy haar kappie op en hardloop agterstoep toe. Steek vas toe sy die kastaiingbruin perd sien wat Arend vashou. In die merrie se gesperde oë herken sy die vrees wat in haar eie lyf vasgevang is.

      “Jou perd is nie gesout teen perdesiekte nie, sy sal moet agterbly. Ek het gedink jy en dié merrie sal mekaar verstaan. Haar naam is Aandster.”

      Toe Adriana naderloop, begin Aandster se bladspiere en flanke tril, haar oë rol angstig.

      Adriana retireer dadelik. “Sy’s bang vir my kappie. Hou dit vir my, Bellie.”

      Die asems word ingeruk toe sy haar gekneusde gesig ontbloot, maar sy het net oë vir die merrie. Sy vat die toom by Arend en streel vir Aandster oor die neusbrug tot by die wit stervormige vlek op haar voorkop terwyl sy in die oopgesperde neusvleuels blaas. Geleidelik verdwyn die wildheid uit die merrie se oë en bedaar die trilling van spiere. Toe runnik Aandster saggies en begin aan Adriana se gesig knibbel, strelend oor die geelpers oogbank.

      “Dankie, Pappa,” sê sy en sien deur die traannewels hoe haar ma wegrem toe haar pa sy arm om haar sit.

      “Ons kan tog nie ’n kind wat só met ’n perd kan werk in ’n dorp laat vergaan nie,” pleit hy. “Dis vir ons almal se beswil dat ons noordwaarts gaan. ’n Nuwe lewe gaan bou, sonder die beklemming van gister se spoke om ons. Op my lewe belowe ek dat ek julle veilig daar sal bring.”

      Adriana maak asof sy hulle nie sien of hoor nie en lei Aandster stal toe om haar te gaan roskam.

      Januarie en Februarie 1877 skiet verby in die warboel van klaarmaak vir die trek. Vye, druiwe, kwepers, perskes en appelkose moet gedroog en in meelsakkies gepak word; beskuit en soetkoekies moet gebak word, seep moet gekook en biltong en droëwors moet gemaak word. Wanneer haar ma bevele gee, gehoorsaam Adriana in stilte. Praat met haar ma, sal sy nie maklik weer nie.

      Ook teenoor haar pa bly sy afsydig totdat hy eendag nooi: “Kom saam ranteveld toe om koedoes te skiet. Ons moet uitvind of Aandster gewoond is aan geweerskote.”

      Aandster gedra haar soos ’n gesoute jagperd en Adriana trek twee koedoes plat.

      “Met Pronk en Aandster gaan ons twee Damaraland se jagveld verower. Dalk kry ons nog ’n olifant onder skoot,” lag haar pa.

      Vir die eerste keer bruis opgewondenheid oor die trek deur Adriana. In Damaraland sal sy weer veilig voel, die vrees wat sedert die nag in die tuin aan haar knaag, kan afskud.

      Die toeloop van veekopers hou haar pa besig.

      Adriana voel soos ’n vasgekeerde dier toe oom Lodewyk en Wikus eendag by die varkhok opdaag terwyl sy daar doenig is. “Wat soek julle hier?” gaan sy tot aanval oor.

      “Jou pa het die varke vir my gegee,” sê Wikus. “Ek wou hulle koop, maar hy wil niks daarvan weet nie. My pa moet my help om hulle by die huis te kry.”

      Adriana wil eers oor die muur klim om weg te kom, maar besef dan dat sy haar rok sal moet optel en voel oom Lodewyk se oë op haar brand. Haar hande bewe so dat Wikus moet help om die hek oop te kry. Sy kry haar pa by die kalwerhok. “Hoe kan Pa my varke weggee sonder om my eers daarvan te sê?”

      “Hy sal goed na hulle kyk, dit weet jy tog.”

      Adriana wil nog verder stry, maar haar pa kreun asof hy maagpyn het. “Agge nee, tog nie al weer ons prediker nie.”

      Gustav kom op ’n drafstap aan en swaai ’n boekie in die lug. “Het jy gelees professor Postma skryf in Die Kerkbode daar is niks mee verkeerd om te trek nie? Mits jy daarmee jou lot verbeter en jou kroos bevoordeel.”

      “Nee, maar nou sal jy seker ophou om vir my te preek.”

      “Wel, Jakobus, die enigste manier om jou kroos te bevoordeel is om Kaapkolonie, eintlik Boland, toe te trek waar ten minste ordentlike onderwysgeriewe is. Heilie is so ’n skrander kind, sy kan ’n onderwyseres word.”

      “Gustav, as jy wil stront praat, loop doen dit voor jou skoolkinders. Jy hou ons uit die werk en ons wil einde Februarie by die Krokodilrivier wees,” vererg haar pa hom.

      Adriana kyk geskok na haar pa, maar proes agter haar hand toe sy die uitdrukking op Gustav se gesig sien. Miskien kry hy nou die boodskap dat hy sy neus uit hulle sake moet hou. Al die ander los haar uit, dis net hy wat gedurig met haar kom foeter. Kamstig om te kyk of haar gesig mooi genees. Hy vermoed duidelik nie dat daar vir hom oor die “ongeluk” gejok is nie en was hoogs ontsteld oor haar pa vir haar ’n wilde merrie gekoop het.

      Maar Gustav druk deur. “Daar’s nog tyd om te besin. Onthou net, probleme is soos ’n mens se skaduwee. Dit volg jou net waar jy gaan.”

      “Ons hardloop g’n weg nie. Ons trek na ’n beter lewe in die land van melk en heuning.”

      “Ai, Jakobus, ek het gedink jy is ’n verstandige СКАЧАТЬ