Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sê sy gebelg. “Ek is nie abnormaal nie.”

      “Nee, nee,” stem hy saam.

      Sy kyk hom waarskuwend aan. “Moenie gedagtes kry nie. Dis net dat … Wel, terwyl my ouers hier is, moet ons maar maak asof ons … jy weet.”

      “Presies,” sê hy ewe ernstig.

      “Dis tog nie te veel gevra nie,” gaan sy voort.

      “O nee.”

      “Dis mos nie vir altyd nie. Hulle kuier net tien dae lank.”

      “Ek dink ek sal tien dae lank kan uithou,” verseker hy haar.

      Sy kyk hom agterdogtig aan, nie seker of hy met haar spot nie. “Nou toe, kom,” sê sy toe sy haar ouers oor die werf sien nader stap. “Ons moet gaan eet.”

      Dat hy sy rol ernstig opneem, word gou vir haar duidelik. Wanneer hy aan tafel agter haar stoel staan om wyn te skink, raak hy aan haar nek, ’n strelende gebaar, op die oog af doodnatuurlik. Wanneer hy langs haar op die bank sit, sit hy sy arm om haar skouer. Wat vir haar die verbasendste hieromtrent is, is dat sy glad nie omgee nie. Na die debakel met Wilhelm het sy maande lank ’n absolute afkeer van enige fisieke aanraking gehad, omdat sy dit met verraad geassosieer het. Wilhelm se liefkosings was doelbewus en voorbedag; hy wou haar sus terwyl hy sy planne beraam. Met André weet sy waarom hy dit doen. Sy het gevra dat hy so moet optree. Dit beteken niks nie, daarom kan sy dit aanvaar.

      Die aand voor haar ouers vertrek, sit hulle in die kombuis en eet. Die koolstoof maak dit die warmste en geselligste vertrek op ’n koue aand. Julia se ma sit André en vergas op streke wat Julia in haar kindertyd uitgehaal het. Julia protesteer kort-kort, maar dis duidelik dat André dit geweldig geniet.

      “Hou tog op,” sê Julia na ’n ruk. “Ek is nou ’n bedaarde volwassene. Ma laat my soos ’n stout kind klink.”

      “Ek is nie so seker van die bedaard nie,” sê André guitig.

      Mevrou Naudé kyk hom liefdevol aan. “Hoe gelukkig sou Septimus nie gewees het as hy ons vanaand kon sien nie,” sug sy. “Dis presies wat hy in gedagte gehad het.”

      Julia kyk haar ma skerp aan. “Wat bedoel Ma?”

      “Onthou jy toe hy verlede Julie by ons gekuier het? Jy was mos ook daar en nadat jy weg is, het hy vir ons gesê dit is sy hartewens dat jy en André moet trou.”

      Julia kyk vinnig na André en dan terug na haar ma. “Het hy so gesê? Waarom?”

      “Hy was lief vir jou, dit het jy tog geweet.”

      “Ja, ek het, maar dis die eerste woord wat ek hoor van sy planne.”

      “Ek sou dit nie só stel nie,” sê haar pa. “Hy was ’n wyse ou man en nadat jy klaargespeel het met daardie Wilhelm-skepsel, het hy vanselfsprekend gevoel dat die twee jongmense wat hy die beste ken en vir wie hy die liefste is, bymekaar hoort.”

      “Dis waarom ons so verbaas was toe jy ons die nuus vertel,” voeg haar ma by. “Ons het nie eens geweet julle ken mekaar nie.”

      Julia weet regtig nie wat om hierop te antwoord nie, maar André kom tot haar redding.

      “Ek het dadelik geweet sy is die vrou vir my,” sê hy ferm, “die oomblik toe ek haar ontmoet.”

      “Nou toe,” sê haar ma stralend. “Sien julle, alles het uitgewerk soos dit moes.”

      Haar pa gee ’n gaap en sê hy gaan maar kamer toe, en André sê hy moet gou ’n paar sake afhandel, sodat Julia en haar ma alleen agterbly en opruim.

      “Dit is tog wonderlik hoe dinge uitwerk,” gesels haar ma terwyl sy koppies uitspoel. “Dit was bitter jare vir Septimus totdat hy vir André opgespoor het.”

      Julia sit op haar hurke voor die kas waarin sy die kastrolle bêre en kyk fronsend op oor haar skouer. “Wat bedoel Ma: opgespoor het? André was nooit weg nie.”

      “Natuurlik,” sê haar ma. “Ek dink hy was tien jaar oud voordat Septimus hom opgespoor het.”

      Julia staan regop, haar hande op haar heupe, haar oë skerp. “Wat sê Ma? Het oom Septimus die hele tyd van André geweet?”

      “Dit was dan sy seun,” sê haar ma verbaas.

      Julia voel hoe haar bene lam word en sy leun teen die tafel. “André is oom Septimus se eie kind? Waar kom Ma daaraan?”

      “Het jy dit nie geweet nie?” vra haar ma en gaan sit by die tafel. “Ons het.”

      Julia gaan sit oorkant haar ma nadat sy die kombuisdeur toegemaak het. “Vertel van die begin af,” sê sy beslis. “Ek kan Ma verseker André weet dit ook nie.”

      “Wat tussen Septimus en die meisie gebeur het, weet ek nie,” begin haar ma. “Ek was altyd onder die indruk dat Septimus met haar wou trou. Sy wou nie. Septimus het ons die briewe gewys wat sy geskryf het. Sy het uit sy lewe uit verdwyn, sy wou nie ’n las wees nie.”

      “Het hy geweet sy het ’n kind, of verwag ’n kind?”

      “Nee, dit het hy eers jare later uitgevind. Ek weet nie hoe nie, dis so lank gelede. Miskien het hy haar uiteindelik opgespoor, net om uit te vind sy is dood. Iemand moet hom van die kind vertel het, want dis hoe hy André by die weeshuis opgespoor het.”

      “Waarom het hy nie vir André vertel nie?” vra Julia ontstoke. “Hoekom het hy hom nie aangeneem en as sy kind erken nie?”

      Haar ma skud net haar kop. “Ek weet nie. Miskien het hy gevoel dit sal die seun ontstel.”

      “Onsin,” sê Julia kwaad. “Dit het hom veel meer ontstel om nie te weet wie sy pa was nie.”

      “Hoe ook al,” sê haar ma en staan op, “van die oomblik dat hy André gevind het, het hy hom hierheen gebring, al sy studie en onderhoud betaal en soos jy weet, ook die plaas aan hom nagelaat.”

      “Ja, ek weet dit,” sê Julia ongeduldig. “Maar ek dink steeds nie dit was reg nie. Hy moes van die begin af vir André gesê het. Dit sou André se hele lewe verander het. Hy was altyd bang oom Septimus vergeet weer van hom. As hy geweet het dis sy pa, sou dit anders gewees het.”

      “Septimus was nie soos ander mense nie,” sê haar ma kalm. “Jy het dit geweet. Hy was nooit die trousoort nie en ek dink hy was skrikkerig vir intimiteit van enige aard. Miskien het hy gevoel hy is nie in staat om ’n openlike vader-seun-verhouding te hê nie; miskien was dit net vir hom moontlik om op ’n afstand vir iemand lief te wees.”

      Julia skud haar kop. “Ek weet nie. Waar is hierdie briewe waarvan Ma gepraat het?”

      “Hy het dit in ’n ou sigaardoos gehou,” sê haar ma, “in sy slaapkamer. Dis seker weggegooi; jy sê mos jy gebruik daardie kamer vir jou klere.”

      “H’m,” sê Julia nadenkend.

      Sy bly hieraan dink totdat sy die volgende oggend terugkom van die lughawe af, waar sy haar ouers weggesien het. Sy betrap haar self dat sy André kort-kort ondersoekend aankyk. Weet СКАЧАТЬ