’n Muse vir Tess. Lucille du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sal maar tot later moet wag. Miskien kan sy vanaand deurnag … as die tand teen daardie tyd beter voel.

      Tess gryp haar handsak. Sy kan net dink wat die uitstappie na die tandarts haar weer gaan kos. Sy wil stuipe kry wanneer sy onthou hoe Tian “mooi” met haar gepraat het, asof hy met ’n graadeen-kind praat, toe hy verduidelik het dat hy nou net vir die kinders se mediese onkostes sal opdok – nié vir hare nie.

      Die vermetelheid.

      Sy raak sommer weer van voor af vies toe sy met haar handsak oor haar skouer die blou voordeur agter haar toetrek.

      Toe Tess voor die spreekkamer stilhou, is sy dankbaar die noodnommer staan in groot swart letters op die deur. Haastig skakel sy dit, net om deur ’n antwoordboodskap begroet te word.

      Belaglik.

      Die boodskap verwys haar na die Life Rosepark-hospitaal se Ongevalle.

      Geïrriteerd bestuur Tess deur Bloemfontein se strate daarheen. Miskien moet sy haar wang hard byt. Help dit nie as mens ’n ander pyn het waarop jy kan konsentreer nie?

      Die reuk van ontsmettingsmiddel vul Tess se neusgate toe sy die deur na Ongevalle oopstoot. Die plek is leeg vir ’n Saterdagoggend. ’n Mens sou dink hier is ’n paar dronk mense met erge olikheid of ten minste een kraamgeval, maar Tess is die enigste persoon hier.

      Die verpleegster agter die toonbank gaap voordat sy Tess vriendelik groet.

      “Lang nag?” vra Tess. Die pyn wat gisteraand opgedaag het, steek weer. Sy gryp haar wang vas en vryf dit sag. Asof dit gaan help!

      Die verpleegster knik net. “Waarmee help ons?” vra sy.

      “Dokter De Gouveia het gister my tand gestop en nou pyn dit vreeslik. Sy noodnommer het my hierheen verwys,” verduidelik sy.

      “Net ’n oomblik,” sê die verpleegster vriendelik. Sy stap na ’n kantoor en praat met iemand.

      Tess hoor stemme, maar nie wat gesê word nie.

      Die verpleegster kom uitgestap met ’n stuk papier.

      “Dit is die besonderhede van die tandarts dié naweek aan diens. Ons skakel hulle ongelukkig nie. U moet self bel en met dokter praat. U is gelukkig, want dié een se spreekkamer is sommer hier op die hospitaal se perseel. Skakel hom gerus.”

      Die vrou verduidelik vir Tess waar die spreekkamer is.

      Sy knyp haar oë toe voordat sy dankie prewel. Kon hier nie maar eerder ’n tandarts spesiaal vir haar gesit en wag het nie? Dan kon sy net vinnig in die stoel spring en siedaar, die pyn word gestop.

      Die spreekkamer is aan die ander punt van die hospitaal, en Tess ry na die gebou. Sy sal hom bel en sommer hier wag, sy is dan nou hier. Dié deel van die hospitaal is egter doodstil. Dit is net haar motor wat nou hier in die parkeerterrein staan. Sy klim uit.

      Voor die wit mure begroet ’n tuintjie haar. Die vrolike gesiggies en petunias sou haar enige ander dag opgebeur het, maar nie vandag nie. Alles lyk geslote en verlate. Sy het so gehoop hier is dalk al iemand. Op ’n goudkleurige plaat teen die muur staan Dr. J. Vermeulen.

      Toe Tess die papier met die nommer uithaal, merk sy die geel verf wat onder haar wysvingernael gekompakteer is. Dit sou Tian die horries gegee het. Sy byt aan die nael in die hoop om van die verf ontslae te raak voordat sy in haar motor terugklim.

      In die kar skakel sy die nommer op die stukkie papier.

      “Haai, dis Dan hier. Los ’n boodskap in jou sexyste stem en ek kom terug na jou, cheers.”

      Benoud sny Tess die konneksie af. Amper skrik sy haar pyn skoon weg.

      Het sy die verkeerde nommer geskakel? Niks sal haar meer verbaas nie. Dit moet al die pynpille wees, probeer sy haarself oortuig. Haar kop is deesdae ook so deurmekaar. Of dalk is die nommer net verkeerd?

      Die tweede keer wat Tess die nommer skakel, maak sy seker sy doen dit reg. Dieselfde boodskap begroet haar.

      “Onprofessioneel. Dit kan nie ’n tandarts se nommer wees nie! Verdomp, die vent klink eerder soos ’n gigolo of ’n vervlakste tiener,” sê sy vir haarself. “Wie op aarde sê nog cheers?” Vir wat soos ’n ewigheid voel, staar Tess na die selfoon in haar hand voordat sy siedend terugry na Ongevalle.

      “Dit moet die verkeerde nommer wees dié. Ek dink julle het ’n fout gemaak,” sê sy nou befoeterd vir die verpleegster, want die pyn raak net erger. “As die man aan diens is, sal hy seker sy foon antwoord?”

      “Mevrou, ek verseker jou dit is sy nommer.” Die verpleegster stoot die stuk papier terug na Tess.

      “Gee my dan asseblief dokter De Gouveia se nommer. Hy sal seker weet wat hy verkeerd gedoen het. Dit kan net sy onbeholpenheid wees wat die pyn veroorsaak het!” raas Tess.

      Die verpleegster stap weer na die kantoor. Sy en die persoon daarbinne praat gedemp met mekaar voordat sy terugkom. “Ons kan regtig nie vir u dokter De Gouveia se privaat nommer gee nie. U het die regte nommer vir die tandarts wat op roep is. Dokter Vermeulen. Ek stel voor u skakel net weer.”

      Tess is stomgeslaan. “Argh! Mag julle tande ook pyn!” skree sy en loer oor die verpleegster se skouer na die madame in die kantoor wat steeds nie haar verskyning gemaak het nie. Sy kan sweer sy sien ’n glimlag aan die verpleeg­ster se mondhoeke pluk.

      In haar motor skakel Tess die nommer tog maar weer.

      Dié keer los sy ’n pleitende boodskap oor haar pyn en lyding en hoop dat dokter Dan haar sal terugskakel. Terwyl sy terugry huis toe, stuur sy stilletjies ’n skietgebed op dat die knaap nie vars uit varsity is nie.

      2

      ’n Sagte plukkie aan Jan-Daniel se bed laat hom wakker skrik. Klein handjies vou om sy gesig en die volgende oomblik kry hy ’n nat soen op sy wang. Emma. Hy maak eers of hy nie wakker word nie al hoor hy hoe die kinders giggel en vir mekaar fluister. Dit beteken Emma en Joshua is nou albei op die bed.

      Met ’n brul kom hy orent en gryp speels na die twee terwyl hulle kraai van die lag.

      “Plaatkoekies!” sing Emma.

      “Pappa het belowe,” las klein Joshua by.

      “Ek het, het ek nie? Nou maar toe, kom. Gaan was julle hande, dan kan julle my help en later kan ons dalk in die tuin werk. Mooi blommetjies plant,” sê Jan-Daniel vir die kinders.

      Teen die tyd dat die plaatkoekies op die tafel is, lyk dit asof ’n orkaan die kombuis getref het, maar die kinders het alles terdeë geniet.

      Terwyl hulle eet, kyk hy of daar nuwe boodskappe op sy foon is. Hy sug hardop, want die skerm wys twee nuwe stemboodskappe. Dit was al ’n uur en ’n half terug.

      Hy het so gehoop vandag gaan rustig wees, al is hy aan diens. Waar is die dae toe sulke tegnologie nog nie bestaan het nie? Dit kan net een van twee persone wees: sy ma of ’n pasiënt. Daar is altyd daardie een siel wat sy tandpyn tot op die laaste uitstel voordat hy ’n tandarts besoek en wat beslis nie elke ses maande vir ’n roetine-ondersoek kom nie. Dit is ook gewoonlik húlle tande wat die hele week pyn, maar eers op ’n Saterdagoggend ondraaglik word. СКАЧАТЬ