Elim. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ net nie. Sy weet dat sy haar toe nie wou vashou nie.

      “Nôi, jy was siek, die kind het jou siek gemaak.” Dis wat Siena sê, elke keer as sy troos soek.

      Siena se laatlam kom die nag van 10 Maart in die wêreld. Doelie is die vangouma en het nie die volgende dag kom werk nie. Sy het Griet in haar plek gestuur.

      “Dis ’n vroukend,” het Griet aangekondig. “Siena is sterk, sy was klaar haar eie wasgoed.”

      Caroline het ’n mandjie gepak en net ná die oggendgodsdiens strooise toe gestap.

      Siena het regop gesit, plat op die grond, rug teen die strooismuur, en die baba gevoed.

      “Nog ’n meisiekend,” het sy trots gesê.

      Sy het gewag tot die kleintjie die tepel los, dit uit die mondjie gehaal, die stroompie melk met haar vinger afgevee en die dogtertjie vir Caroline aangegee. Die dingetjie was so styf vasgedraai in haar flenniekombersie, dit was maklik om haar vas te hou – ’n opgestopte lapworsie met ’n slaperige gesiggie, die reuk van gestampte boegoe en warm melk wolkerig om haar, ’n alwetende kyk na die vreemde vrou wat huil sonder om ’n geluid te maak.

      Sy het gehuil omdat haar arms so leeg was en toe so vol van wat kon gewees het.

      Siena was besig om die mandjie uit te pak, van die koekies vir die ander kleintjies aan te gee. “Gaan roep ouma Fien, sê haar nôi Kerliena is hier.”

      Caroline het die baba staan en sus, trane in strome oor haar wange.

      “Sy trek op ouma Fien,” het Siena gesê – gewoon asof sy die strome nie sien nie.

      Caroline het haar trane gesluk. “Wat noem julle haar? Fien?”

      “Ouma is blind, maar sy sien die kend met haar hande. Ons gaan haar Stefiena doop.”

      “Stefiena. Dis mooi.”

      “Stefiena Karoliena. Eerste naam vir ouma Fien, tweede naam vir jou.”

      “Ek verdien dit nie.”

      “Jy was siek, jou kend het jou siek gemaak. Eendag as jou kend jou nie wil oppas nie, sal dié ene. Sy sal jou in jou ouderdom sorg as ek nie meer hier is nie.”

      “Wat van jou, Siena?”

      “Hier is baie meisiekenners wat teen daardie tyd groot sal wees.”

      Ouma Fien het voel-voel met haar stok uitgestrompel, krom soos ’n hoepel, stadig en versigtig.

      “Ouma, ek sou binnetoe gekom het!”

      “Tyd lat ek son vang voor hy te hoog brand. Waar staan my sitplek?”

      Caroline het haar na haar stoel toe gehelp, ’n gemaklike leunstoel met sagte kussings en ’n kombers vir haar knieë.

      “Hoe gaan dit met jou, my kend?”

      “Goed, ouma Fien, en met Ouma?”

      Ouma Fien se mond het gebewe. “Die bekruiper het ou Gert gekom vat.”

      Caroline het vir Siena gekyk. Siena het haar skouers opgehaal. Oupa Gert was al tien jaar dood.

      “Ek is jammer om dit te hoor,” het Caroline getroos.

      “Hoe gaan dit met Klein-Willem se magoed? Leef sy nog?” het ouma Fien gevra.

      Dit was toe duidelik dat sy nie meer weet waar sy is nie. Caroline was spyt dat sy so lank gewag het voor sy ’n slag by die strooise uitgekom het. “Willem se ma is lankal oorlede,” het sy gesê, “sy pa ook.”

      “Sit hom gou-gou oener die kluite. Sondag is goed, dis die Here se dag.”

      Sy het gegroet, die ou vrou se hande in hare geneem en dit saggies gedruk.

      “Wie is jy?” Ouma Fien het haar ken gelig en soos ’n dier in die lug gesnuffel.

      “Ek is Willem Basson se huisvrou.”

      Die ou vrou het haar vingers stywer vasgeklou. “Jy moet jou kend vat.”

      “Watter kind, ouma Fien?”

      “Klein-Willem. Hy slaat vir hom dood, ek sê jou nou.”

      Op pad terug het sy aan haar eerste huweliksnag gedink, haar hande op Willem se rug, die littekens onder haar vingers. Hy wou haar nie vertel waar hy die merke gekry nie. Sy het by Doelie uitgevind en Doelie het vir haar gesê sy ken die storie omdat sy Jakob gehelp het om Groot-Willem Basson se seunskind deur te sien. Hy was te naby sy dood om te weet dat sy by was.

      Caroline kon nie herstel van haar besoek aan Siena-hulle nie. Die besef dat sy as moeder misluk het, het haar verlam. Sy het aan Cara gedink en sy het aan Willem gedink. Een nag het sy gedroom sy is Willem se ma en sit met haar hande in haar skoot gevou en kyk hoe sy pa hom vermoor. Sy het wakker geskrik, opgestaan, voor die oop venster gaan staan en gewag vir die naglug om haar af te koel. Daar was lig in Elie se venster, flou kerslig. Wat sou hy doen as sy oorstap en hom van haar nagmerrie vertel? Het Willem al vir hom verduidelik hoekom hy wat so streng is, nooit sy kinders slaan nie? Hulle is vriende, gesels veral nagmaalnaweke tot laatnag, drink saam witblits uit blikbekers. Dis hoekom Elie hom van sy kinderdae in Warskou vertel het. Sy was te jaloers om te probeer uitvind wat presies. Sy weet nie veel van Elie nie, en gans te min van Willem.

      Die moegheid is weer besig om op haar toe te sak.

      Willem het staning gekry in die Senekal-distrik. Die boer wat hom vriendelik ontvang het, se naam is Coenraad Klopper. Die Klipspruit-rivier loop deur sy plaas Driekuilen, waar hy met mielies, koring en vleisvee boer. Hy het Willem verseker dat die Rinderpest nooit in die Vrystaat sal uitslaan nie, simpatiek uitgevra na die droogte en belang gestel in Willem se plaas, sy boerdery en sy gesin. Toe huurgeld vir die staning ter sprake kom, het hy hom laat verstaan dis nie belangrik nie, daaroor kan hulle later ooreenkom. Willem het met die eerste aansig respek vir hom gekry en vir sy vlytige huisvrou, Petronella. Hulle het ses kinders van wie twee pare tweelinge is – almal opgeskote seuns wat van vroeg tot laat te perd kom en gaan, altans so ervaar Willem dit. Wat pla, is dat hulle hom aan Daniël herinner wat ’n ruiter soos min is, tuis op ’n perd se rug, lief vir diere, ’n boer in murg en been. Daniël, op wie hy gereken het, maar nie meer kan vertrou nie.

      Coenraad se wewenaar-vader, diep in die tagtig, benut elke geleentheid om oor die Groot Trek van ’38 uit te wei en oor die Klopper-familie wat kruis en dwars oor die land geswerf het, voor hulle die Basotho verdryf het en onder Johannes Brand tot rus gekom het.

      “Hulle koek saam op Thaba Bosiu en maak bendes wat vee steel.” Die grysaard het sy hees laggie gelag en bygevoeg. “Meeste het stert tussen die bene weggehol Natal toe.”

      Willem het probeer uitwerk hoe sterk die nasie was voordat hulle uitmekaar gejaag is en liewer niks genoem van die ruiters op die heuwel nie.

      Dit was Woensdag, maar Petronella het ’n Sondagmaal voorgesit. Ná ete is die werkers, manne toegewikkel in Basotho-komberse, tot Willem se verbasing ingeroep vir huisgodsdiens.

      Die СКАЧАТЬ