Elim. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ onthou Nebucadnezar, maar meng nie in met Elie se les nie.

      “Dis Jechonia en Nebucadnezar, die slagoffer en die oorwinnaar. In die outyd is mense uit hul land weggevoer en as slawe verkoop. Vandag gebeur dit nie meer nie.”

      “Meester woon nie in Meester se land nie.” Dis Maria, haar oë blink.

      “Ek het uit eie vrye wil op ’n skip geklim en Afrika toe gekom.”

      “Lutz se oupa het ’n kasteel in Duitsland. Hy gaan my soontoe vat, nè, Lutz?”

      Lutz trommel met sy vingers op die tafel voor hom, hy antwoord nie. Klein-Willem steek vir hom tong uit en Hercules trek skewebek. Hulle lyk so aardig, Annatjie giggel.

      Elie kyk hulle streng aan. “Waar is julle respekte?”

      Stout gesigte verander blitsvinnig in sedigheid.

      Caroline let op dat Daniël glimlag, iets wat jy selde by hom sien, ’n rare glimlag.

      “Ons bid saam. Oë toe.” Elie vou sy hande gewigtig. “Hemelse Vader, hou u hand op hierdie Sabbatdag oor hierdie huis. Bewaar en beskerm die huisvrou en die kinders wat U haar gegee het. Ons dank U vir Daniël wat vandag saam met ons aanbid en gesond is. Ons dank U vir kos en klere en veilige verblyf. Ons vra dat U die vader van die huis in lewe en gesondheid sal behoed en bewaar, ook die vee waarmee hy uit nood moet trek. Ons bid dat U vir ons reent stuur sodat die veld herstel en die vader van die huis weer sy plek aan die tafel inneem. Ons dank U vir die siele wat saam met ons aanbid, skenk aan hulle die krag wat hulle nodig het om hulle dagtaak te voltooi. Vergewe, Heer, nou ook elke sonde gepleeg uit onkunde of met opset. Ek bid dit alles in Jesus Naam. Amen. Wat sing ons?”

      “Prijs den Heer!”

      Uit volle bors sing hulle.

      “Prijs den Heer met blijde galmen,

      gij mijn ziel hebt rijke stof.

      ’k Zal zoo lang ik ’t licht geniet,

      Hem verhoogen in mijn lied!”

      Hulle is nie almal ewe nootvas nie, maar ten minste, so klink dit vir Caroline, doen hulle vandag hul bes voor Daniël wat hulle weke laas gesien het.

      Die kinders wil hom dadelik bespring en saamsleep dam toe waar hul kleiosse staan en droogbak, maar Caroline keer en Doelie maak vir hom ’n kom vol waswater sodat hy kan hande was en eet. Die kinders draai om hom en wil weet of hy vir goed teruggekom het.

      “Lutz het jou kamer gevat,” klik Klein-Willem.

      Lutz is weer nêrens te sien nie, maar Daniël gee nie om nie. “Hy kan my kamer kry, ek het ’n hele huis met drie binnekamers en twee stoepkamers.”

      “Ons wil sien!”

      “Later. Daar is nou te veel wat gedoen moet word.”

      Maria staan hom so en kyk. “Ek hou van lang hare.”

      “Ek het nie die regte skêr nie,” verbreek Daniël haar illusie, “anders was dit af.”

      Hy tel Annatjie op en swaai haar deur die lug. Caroline kry trane in haar oë. Hy het nog altyd ’n sagte plekkie vir die kruppel sussie van hom.

      Elie het aan tafel agtergebly. Sy vermoed hy wil Daniël uitvra oor sy werk op Elim.

      “Kleinseur, kom eet nou eers,” nooi Doelie.

      Sy het van die pap wat sy vir die werkers maak, uitgeskep en is besig om wors en eiers te bak.

      “Jy lyk of jy goed eet?” vra sy.

      “Ja, dankie, Doelie. Sadrag maak die kos.”

      “Dit wil ek sien.”

      Caroline is so nuuskierig oor al sy doen en late, sy het vars koffie gemaak en skink nou vir haar en Elie.

      Doelie het Daniël se ou plek gedek. Hy gaan sit en trek die melkbeker nader, voor hy sy lepel in die pap steek, buig hy eers sy kop. Hulle wag eerbiedig tot hy klaarmaak.

      “Die Here het aan my verskyn,” sê hy asof hy ’n doodgewone gebeurtenis aan hulle meedeel.

      Dis merkwaardig dat hy ’n stil gebed opstuur voor ete, maar dit! Caroline reageer sonder om te dink wat sy sê. “Wanneer? Laas nag?”

      “Gister toe ek in die veld was.”

      “Helder oordag?”

      “Dit was dag. Ek het uitgery om Elim se bakens te soek.”

      “Toe verdwaal jy?”

      “Ek wou skat hoeveel draad ek nodig gaan kry om kampe te maak.”

      “En toe?”

      “Toe gaan sit ek onder ’n wag-’n-bietjie en ek raak aan die slaap.”

      “Jy’t gedroom.”

      “Dit was ’n verskyning.”

      Caroline dink aan die engele, die skares wat haar snags in haar kamer besoek.

      “Ek glo jou, Daniël, maar hoekom?”

      “Desembermaand op pad het ek byna gesterf. Nou wil ek my lewe regruk. Neef Arnoldus het my op Fuller’s Valley gewys hoe spaar jy die veld. Dis nie al raad wat hy my gegee het nie.”

      Wat van die Here, wat het Hy gesê toe Hy aan jou verskyn het? wonder Caroline, maar vra liefs nie.

      Daniël sit sy paplepel neer. “Kan Meester my weer met my kategismus help? Ek wil by dominee De Vaal hoor wanneer is die volgende belydenisklas. Gaan julle hierdie maand nagmaal toe? Moeder?”

      Elie kyk ook vir Caroline. “Dis die derde Sondag van die maand. Hoe voel jy?”

      “Enigiets kan intussen gebeur, maar dit sal goed wees as ons gaan. Dan sien ons ’n slag die familie.”

      Doelie sit die bord met wors en eiers voor Daniël neer.

      “Dankie,” sê hy en Caroline weet nie of dit vir die kos of die nagmaal is nie.

      Elie het in sy kop uitgewerk dat nagmaal op twee en twintig Maart val. “Dis om die draai. Afhangende van hoeveel kategismus jy onthou, sal jy ten minste twee keer ’n week hiernatoe moet kom.”

      “Ek sê vir myself die vrae en die antwoorde. Moeilikheid is, ek weet nie of ek reg onthou nie.”

      “Jy het laas jou werk goed geken. Jy sal maklik weer bykom.”

      “Dankie, Elie.” Daniël prop ongeërg ’n stuk wors in sy mond.

      “Jy gaan besig wees met die kampe wat jy wil toespan.”

      “Ek moet nog eers die draad kry.”

      “Werk jy hard?” vra Caroline.

      “Ek СКАЧАТЬ