Louisa du Toit Omnibus 10. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Op die ou end vererg oom Kola hom bloedig. “Sal jy nou ophou twak praat, Kleinveld. As jy soos ’n simpel ding wil rondjaag met jou hoenderstellasie-mouterding, moenie maak of dit van goedgeid of slimgeid was nie. Bina, gee sy koffie dat hy sy koers kan kry.”

      Japie runnik. “Oom Kola is weer vol dingetjies vanaand. Ek weet nie hoe Tanna dit met hom uithou nie.”

      “Sy hou nie met my uit nie, dis ek wat met haar uithou.”

      En aanmekaar is oom Kola en Tanna weer, sodat Bina die vrede moet probeer lap en stop. “Die water kook. Bietjie lekker koffietjies vir almal?” Sy hou haar opgeruimd, al word haar hartseer elke dag groter. Want Dawid is nou voltyds in die winkel en oom Daan wys vir hom die boeke en alles. Hulle werk in byna grimmige stilte, sonder Dawid se gewone opgeruimde lagstem, sodat Bina wonder wat presies aangaan.

      Sou Japie dalk iets weet? Wat hy nie op die stasie hoor nie, hoor hy by sy ma. Terwyl die ketel op die primus sing en sy die gevlekte linnekoffiesak op die erdeketel pas om koffie uit die blik af te meet, spits sy haar ore vir wat hy nog kan weet. Dit gaan oor die ontvangs wat vir die nuwe dominee gereël word. Die jong een wat nog nat agter die ore is, en sonder ’n vrou wat die werk kan doen. “Ma sê hoe sal so ’n snuiter die rusies in die gemeente kan oplos en sal hy nou die Skrif kan uitlê?”

      “My heiden, Japie,” sê Bina vanuit die kleinkombuis, “dis waarvoor hy jare lank geleer het. Hy ken die Skrif.”

      “Maar wat van die dwarstrekkery?” troef Japie haar. “Kyk nou soos in oom Daan se huis, ta’ Rykie en Dawid se vrou sit g’n langs een vuur nie en as hulle nou hier kom intrek …”

      “Dan wat?” vra oom Kola uitdagend. “Hou jou neus uit anderman se sake.”

      Bina se hande staan oomblikke lank stil. Is daar vir haar nooit en nêrens wegkomkans van Dawid Duraan nie, moet sy die res van haar lewe slyt om haar ore stomp te luister vir ’n woordjie oor hom?

      Tanna se nuuskierigheid oor die nuwe dominee se ontvangs is nie bevredig, met oom Kola se inmengery nie. Sy wil self die saak by Japie se ma gaan uithoor, en Bina moet saamgaan, laterig Sondagmiddag. Bina willig in, nie dat sy ’n keuse het nie. Sy gaan saam dat Tanna nie alleen hoef te stap nie, maar ook uit ’n onblusbare drang om tog dalk via tant Miemie Kleinveld meer oor die Duraans se sake te hoor. Soos dit ’n sakeman betaam, hou oom Daan sy kaarte dig teen sy bors. Indien daar sprake is van Dawid se intrede, lek geen woordjie daaroor uit nie. Dis eerder ’n atmosfeer wat in die winkel rondhang.

      Miemie Kleinveld is effens hardhorend en praat in ’n raserige stem, asof dit haar hoorders is wat doof is. Sy klim ook amper by jou mond in soos sy luister, en praat dan sommer die laaste stukkie van elke sin klaar voor jy self daarby kan uitkom. Daarby is sy baie lief om elkeen wat kom of gaan, met ’n dubbele druksoen te groet. Dis een van die redes waarom oom Kola nooit loswerk hier wou doen, selfs toe haar man nog gelewe het nie. Hy haal vir Salomo aan, dat die soene van die vyand oorvloedig is.

      Japie as werksman is nie veel werd nie, daarom behartig haar ouer seun alles, maar hy woon nie self hier nie. Die huis het ook nie vir nog ’n gesin plek nie. Dis feitlik net een lang rousteenvertrek met ’n slaap-, sit- en kookdeel, nogal gesellig deurmekaar hoewel nie te skoon nie. Japie het die voerkamer vir hom ingerig. Maar daar is ’n geil druiweprieel wat die woonplek se voorkant versag en wat nou, met die aanvang van die herfs, pragtig verkleur. Die gevalle blare wat so in die Sondagmiddagwindjie ritsel, gee aan Bina ’n hartsverlore gevoel van eensaamheid.

      “Ek sê, Miemie, Binatjie het so aangehou dat ons vanmiddag ’n bietjie …”

      “ … ’n bietjie moet oorkom,” raaspraat tant Miemie. “Dis reg ook, sy is so erg oor Japie.” Sy vat vir Tanna vas vir die dubbele druksoen. Bina sien van agter net hoe Tanna soos ’n wipstertmier spook om los te kom.

      Dit duur glad nie lank voor die gepratery oor die Duraans gaan nie. “Heidendom, Anna, Japie vertel my dan Dawid se ou vroutjie het hom verwilder toe hy net ewe onskuldig wil gaan sit en draadloos luister. Hy gaan mos elke aand en jy weet hoe erg Daan en Rykie oor hom is.”

      Japie wat ook in die geselskap sit, straal van trots hieroor, nadat hy eers uit sy ma se mond moes verneem hoe erg Bina oor hom is. Almal weet tog die Duraans duld hom net omdat hulle self sulke ordentlike mense is, weet Bina egter.

      Tant Miemie raas voort: “Jy weet, Anna, ek was nou die dag daar, en Rykie sê niks, maar ek kan sien trane is haar brood. Om te dink haar deur het vir die merrie oopgestaan. Hoe lank kuier hulle nou al, gaan dit nie ’n maand se koers toe nie? En Rykie moet haar van kop tot tone bedien. Japie sê sy is nog half-Ingels ook.”

      Sy is net so min Engels soos ek, dink Bina, maar sit ’n wag voor haar mond. Aans hol tant Miemie weer rond en vertel Bina O’Connell het dit en dat gesê.

      Sy gooi haar kop terug teen die growwe binnepleistering, laat haar oë gedagteloos dwaal oor die buffet waarin stowwerige glase en porselein uitgestal is, die regop houtstoele met leersitte wat gebars is van warm somers en ouderdom. Sy laat stemme rondom haar gons, die twee tantes s’n en ook dié van Japie wat haar afgekeer het maar tevrede is om net na homself te luister. Dat Bina half verveeld en byna aan die slaap is, kwel hom nie.

      “Hoor dan hier, Binatjie …”

      “Tanna …” Beskimmeld skrik sy op uit die dromende miserabelheid.

      “Tant Miemie vra mos of ek en jy saam met hulle na die nuwe domineetjie …”

      “… se ontvangs wil gaan,” voltooi Miemie.

      Nou word daar al sommer in verkleinvorm van hom gepraat, dink Bina en kry hom by voorbaat jammer. Ja, sy wil graag saam, maar nie met Japie se vervoer en in sy geselskap nie, dan lyk dit of hulle danig is. Om saam met oom Daan Durand-hulle te ry sal beter wees, maar sy sal dit nie nou waag nie; tensy Dawid-hulle teen daardie tyd terug Kaap toe is, wat nie waarskynlik lyk nie.

      “En oom Kola dan?” soek sy verskoning. Dalk gebeur die wonderwerk dat oom Kola vir haar en Tanna vat, al sit hy dan self nie sy voet in die kerk nie. As sy ou Bienkels hom baie mooi vra, wie weet? Sy moet net haar kans afwag.

      “Maar Kola Estruis is mos verheidens, hoe sal hy dan gaan,” raaspraat tant Miemie, wat intussen lou koffie geskink het in koppies wat ’n permanente vuilerigheid by die drinkrandjie het. Bina het dus besluit om haar koppie in die linkerhand te vat, dit maak ’n verskil aangesien die meeste koffiedrinkers regs is.

      Dit help tog nie om oom Kola te verdedig nie, want die hele wêreld hou hulle oor hom doof. Sy sê daarom net, hard en duidelik: “As hy ons nie vat nie, dan bly ons.”

      Haar stem was so beslis, dat niemand haar weerspreek nie. Die geselskap loop ook sommer dood. Hulle ondergaan weer ’n dubbele druksoen van tant Miemie, hoewel Bina sorg dat sy ver genoeg staan om nie nog vasgedruk te word nie. Sy en Tanna loop terug, deur die vrugtebome en al langs die leivoorwalle, totdat hulle die bekende voetpad teen die rantjie uit vat.

      Om te dink die huisie waarin sy gebore is, staan nie eers meer nie. Daar is landerye bo-oor gemaak. Bina weet nie of haar pa grond op sy naam gehad en dalk verkoop het nie. Sy weet hy het ’n ruk op die dorp self gewerk. Verder weet sy niks van hom af nie. Sy het geen raad met die gevoelens van weemoed en verlatenheid nie. Hulle kry ’n blik op die Duraans se huis op die bult, met die bakkie wat voor die agterdeur staan.

      “Ek het so lank laas vir Rykie gesien,” skimp Tanna.

      “Ek moet vir Makkie gaan melk, Tanna. Die СКАЧАТЬ