Louisa du Toit Omnibus 10. Louisa du Toit

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die storie by tant Miemie Kleinveld uit dat Tanna geopereer word. En of sy nie sowaar gisteraand vir Tanna ’n ou slaaprok van haar stuur nie, dis al op gedra en vol pluisies.”

      Oom Daan lag nogal lekker, hoewel dit nie die skaduwees agter sy brilglase uit verjaag nie. “Is dit die ewige kardoes wat hy so gesit en vashou het?” Toe word hy weer enstig. “Wat storie hy toe nou weer by julle oor ons?”

      “Hy ’t maar net gesê die Ingelse vroutjie was moeilik, hy glo mos vas Molly is Engels.”

      “Sy glo ook so,” sê hy droog.

      “Maar oom sê sy is weg?” Sy kan tog nie rus voor sy weet nie. Daar is ’n gevoel van onheil in die atmosfeer. Is dit waar Dawid is, by die stasie? Ander dae hierdie tyd woel en werskaf hy. Soos oom Daan eenkeer gesê het, as hy ’n windpomp was, het al die damme oorgeloop.

      “Ja-nee, Dawid het haar en die ou kleintjie op die trein gaan sit vanmôre. Seker gemaak sy kry ’n koepee. Hy sê sy vrou en kind gaan nie saam met enige janrap ry nie.” Sy stem is dik. “Ag genade toggie, Bina-kind. ’n Ouer het darem maar swaar. En ’n grootouer in dubbele maat. Ek en die vrou het nie troos vir mekaar nie. Die ou babbelstemmetjie wat net stil is. Die frilletjiegoedjies op die wasgoedlyn. Die handjies se merke teen die vertoonkassie se ruite.” Hy haal sy bril af, sy sakdoek uit, en begin vrywe, vrywe.

      Weg, Molly en die kind met Dawid se bloed in haar klein blou are wat mens onder die wit velletjie kan sien. Bloed sal mos terugroep. Na ’n rukkie sal Dawid begin rondspring, agter vrou en kind aan begin ry, beloftes maak. “En nou, oom? Moet ek bietjie na tant Rykie toe oorstap?”

      Hy sug so swaar soos net ’n hartseer ou man kan doen. “Ek het gesê sy moet goedjies inpak, ek vat haar bietjie na ’n rusoord toe. As ek en sy net ’n paar dae …”

      Bina se hande word stil, rus teen die rakke van hout. “Ek kan mos nie alleen saam met Dawid hier bly nie, oom Daan.”

      “Hoe nou?” Oom Daan kom nader gestap. Toe hy by haar kom, val die lig anders, en sy kan duidelik sy oë agter die pas gepoetste brilglase sien: verbaas, ontredderd.

      “Ek sê, oom: ek kan mos nie hier so alleen saam met Dawid nie.”

      “Maar julle ordentlikheid sal mos …. Bedoel jy die mense sal praat? Dan moet hulle tog maar praat. Môre, oormôre is daar weer iets anders om oor te praat. En dan is ek en Rykie ook al weer terug.”

      “Dis waar, dis so waar wat oom sê.” Sy draai na hom toe, kyk hom vas in die oë. “Maar dan nog, oom. Dawid is ’n man. En ek … ek is ’n vrou, oom.”

      “Bina …” Daar blink die glase weer. Dit moet die manier wees waarop hy sy kop hou: so half luisterend, filosofies teen die lig. “Jy wil my tog nie sê …”

      “Nee, daar is niks, oom. Maar daar kan wees. En die hemel behoed my dan. Ek sal aan die verloorkant wees.” Sy het in die verlede tog al soms gedink dat hy iets vermoed, dat hy haar en Dawid uiteen probeer hou, soos die aand met die reën.

      Uiteindelik hoor sy hom weer ’n keer sug, maar nie so swaar nie. “Ja, Bina,” sê hy byna gedwee. “Dis goed dat jy so reguit is daaroor. Ek vergeet soms. Vergeet van as ’n mens jonk is, en die bloed klop.”

      Hy stap weg na die slaghuis waar die gaasdeur geklap het. Sy help ander klante wat inkom, ’n geselsie maak, goedjies uitsoek, betaal, groet, uitstap. Toe hy terugkom, sê hy: “Ons wou namiddag al ry. Maar laat ek een van die ander kinders bel om hulle ma bietjie te kom wegvat.”

      “Nee, gaan julle, oom. Ek sal ook ’n bietjie verlof vat. Soos oom sê, ek het lank laas. As Dawid alleen hier is, moet hy sy sokkies optrek. Dalk is dit die beste ding wat met hom kan gebeur.”

      “Jy wil nie maar dalk saam met my en Rykie gaan nie? Jy vrolik haar altyd op.”

      “Nee wat, oom, julle verdien om ’n slag op julle eie te wees.”

      Hy vra niks uit nie en sy sê niks verder nie, want daar is waarlik niks. Sy moet die enigste meisie op die dorp wees, indien nie op aarde nie, wat nêrens het, ver of naby, om heen te gaan nie.

      Toe Dawid teen nege-uur inkom, voel Bina huiwerig om hom aan te spreek. Hy sal seker ingedagte wees, en norserig, want hy het sedert gisteraand moeilike dinge beleef. Om ’n trein met jou geliefdes daarin te sien wegstoom, is ’n hartseer saak.

      “Môre, Dawid,” sê sy dus net en vee die dikpens-lekkergoedflesse met ’n klam lap af. Buite is oom Daan besig om gedroogde velle op die groot skaal te sit. In ’n houtkis kir en vroetel verkoophoenders.

      “Môre, miss O’Connell,” groet hy grappig. ’n Teenstrydige vreugde laai in haar op toe hy opgewek klink. Dis asof daar ’n swaar sluier van sy gemoed af gelig is. Maar hy moet ligloop. Hy voel dalk opgelug omdat die bron van rusie onder sy voete uit is, maar teen vanaand sal hy die gemis begin voel. Boeie kan skaaf, maar dit kan veral vashou.

      “Jou pa sê Molly en Lientjie is bietjie na haar ouers toe. Dan het jy genoeg tyd om hier reg te vat. Want jou pa en ma wil mos vanmiddag bietjie weggaan, so ek het gedink ek vat ook sommer verlof.”

      Hy frons liggies. “Gaan jy weg, waarheen?”

      “Wat traak dit jou, Dawid?” Watter reg het hy om so iets te vra? Of grief dit haar net omdat sy regtig nêrens het om heen te gaan nie? Dalk vir mevrou De Wet gaan help boeke regpak, sonder betaling? Nee, dit sal lyk of sy witvoetjie soek om ’n pos daar te kry. Daar is nie regtig werk vir twee mense nie, dis maar kleinerig, nie ’n provinsiale biblioteek nie. En mevrou De Wet, gaaf soos sy is en saam met haar man ’n leier in kerk en samelewing, praat darem net te maklik en te veel. Kyk nou sowaar wat sy alles gister opgetower het uit niksbeduidende dingetjies.

      “Nee, dit traak my seker nie. Maar nou moet ek alleen regkom, en ek het ook net twee hande. Maar ’n week is darem nie te lank nie.”

      Hy fluit liggies, asof haar wegwees hom nie regtig pla nie. Is sy belaglik om te kon gedink het dat iets sal gebeur as hulle alleen is? Dat mense sal skinder? Of is sy bloot verstandig? As die bloed klop, het oom Daan gesê, en hoe waar is dit. Daar is juis so baie skuilhoekies in die winkel. Agter die rak met klere, agter in die stoorkamer. As Dawid haar soontoe afkeer, wat sal sy kan doen om haar te handhaaf? Die blote feit dat sy aan hierdie hoekies dink, behoort vir haar ’n rooi lig te wees.

      Maar, anders gestel: as sy vir Dawid soontoe lok, nie met woorde of gebare nie maar bloot met haar verborge hunkering, wat sal hy kan doen om hom te handhaaf?

      Oom Daan het haar gistermiddag laat tuisbly om te lees, sy kan nie weer vandag dieselfde vra nie. Maar hy is ’n man van aanvoeling en takt, en hy bied self aan: “Jy kan mos maar weer namiddag tuisbly, as jy reëlings het om te tref.”

      Dis genoeg om van te lag. Wat se reëlings tog? Maar dit help haar om te besluit, half onbesonne: sy sál weggaan. Sy sal aan iets dink. Sy sal oom Kola se raad vra, dalk het hy ’n verre, gawe familielid iewers. Nie vir Tanna nie, sy is te broeis om los te laat. Kyk maar mooi, dink sy, môreaand is ek weg. Sy kan die trein De Aar toe vat en ’n paar dae lank daar op die stasie sit en kyk hoe die lokomotiewe uit alle oorde blaas en kruis, haha.

      Meteens kry sy ’n eienaardige flits, byna soos weerlig wat deur haar kop trek: van haar, in ’n motor, op die lang pad, en iemand langs haar agter die stuurwiel. Maar hoe die persoon lyk, kan sy nie sien nie, want hy is in donker gehul. Die pad ken sy nie, en die dag weet sy nie. Maar sy weet sy het dit gesien.

      Omdat СКАЧАТЬ