Oase. Stefani Serfontein

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hy.

      ’n Buitewyk van Kaïro

      18 Junie 2011

      Die foon se gelui in die kantoor van Die Drie Broeders klink skerp in die onpersoonlike omgewing. Wit mure, ’n paar karige staalmeubels, wit blindings voor die enigste venster. Net op die grond lê ’n paar ligbruin afgeleefde Persiese matte. Die groot man met die groen en swart geruite keffiyeh om sy kop steek sy hand lui uit om die foon te beantwoord.

      Hy luister vir ’n paar minute na ’n sketterende stem wat aan die ander kant praat, antwoord toe baie ferm en onnodig hard: “No! Remember, I said NO!”

      Sy reaksie is effe bruusk in ’n geradbraakte Engels, maar toe plaas hy die gehoorstuk weer net so lui terug. Hy leun agteroor in die stoel en plaas sy hakke oormekaar op die steriele tafel. ’n Lui glimlag krul om sy mond en hy vat aan sy lang baard. Die swart snor trek effe en hy begin lag. Hard, uit sy maag.

      “Hulle het haar. Ho-ho-ho-ho! Nou sal ons sien wat die simpel dokter en daardie Suid-Afrikaners gaan doen,” praat hy kliphard met homself.

      Die Groot Sadar sit sy hande oor sy boepmaag en maak sy oë toe vir sy oggendslapie.

      Hoofstuk 5

      ❧

      Kaapstad, 18 Junie 2011

      Ari’el parkeer sy gehuurde motor agter ’n piepklein polisiemotortjie en klim haastig uit toe die ambulans tot stilstand kom. Hy sien nie die hoë blou berg tussen die wolke agter die huis nie. Hy sien ook nie hoe die dik misslierte van die boberg af see se kant toe trek nie. Hy fokus net op die ambulans en klem sy kake opmekaar.

      Die kaalkopman kyk vlugtig op, gluur Ari’el aan en draai na die ambulansmanne. Almal praat Afrikaans, Sarah se taal wat sy hom probeer leer het terwyl hy haar versorg het. Daardie bietjie kennis kom hom nou handig te pas.

      “Kyk vinnig vir my of julle haar kan help,” vra die groot man dringend.

      Toe sien Ari’el tot sy verligting hoe die een uniformman oor ’n pragtige goue Labrador wat op die grond lê, buk. Die hond se pels is besmeer en gekoek met bloed. Terwyl hy frons en onbegrypend om hom rondkyk, stap hy in die rigting van die groot bleskopman.

      Daar is geel polisielint rondom Sarah se huisie gespan en nou sien Ari’el ook polisiemanne met honde wat die terrein om haar huis fynkam. ’n Yskoue band omklem Ari’el se hart.

      Die groot man kyk hom op en af. “Kan ons help? Can we help you? This is a crime scene,” sê hy bruusk nog voor Ari’el ’n woord kan uitkry.

      “H’m, ag, verskoon my. Ek is dokter Ari’el ben-Yusuf, ’n vriend van juffrou Sarah … e … Jacobs,” sê hy in Engels. Hy steek hy sy hand na die groot man uit vir ’n groet en met sy kop beduie hy in die rigting van Sarah se huis.

      Die groot man ignoreer sy hand en frons. “Vriend? Wat nóú hier aankom? ’n Bietjie laat, sou ek sê. Waarom soek u haar, as ek mag vra?”

      Die kaalkopman se harde stem, wat by sy liggaamsbou pas, is intimiderend.

      “Is Sarah tuis? Ek sal graag dringend met haar wou praat.”

      Ari’el besef sy Mediterreense gelaat en naam help nou nie juis dat hulle hom in hierdie omstandighede vertrou nie. Die groot man kom dreigend nader. Ari’el, self by die ses voet lank en sterk gebou, word nie regtig deur die man se grootte en neerbuigende houding afgeskrik nie. Hy kyk hom vierkantig in die oë en sy blik is net so dreigend.

      Die groot man wyk nie ’n aks nie. “Lyk dit vir jou of sy by die huis is, hè?” bulder hy. “Soos ek gesê het, dit is ’n misdaadtoneel en as ek jou kan raad gee, klim in jou vertonerige vierwiel en kry jou ry. Of nee, wag, wag net hier. Theuns!” roep hy na een van die uniformmanne en draai om. “Theuns, kom neem dié vent se besonderhede dat hy die pad kan vat.”

      Maar Ari’el is gedetermineerd om nie sonder ’n antwoord hier weg te gaan nie. Hy plaas sy hand liggies op die groot man se arm. “Asseblief, Meneer, dis baie belangrik.” Ari’el se tong sukkel met die Afrikaanse klanke, maar hy is desperaat.

      ’n Glimlag breek oor die groot man se gesig toe hy omdraai en sy hele houding verander. “O, en toe praat die man wat vir my soos ’n Jood gelyk het al die tyd Afrikaans. Maar ek wil nog steeds weet waar jy so skielik vandaan kom?” Hy steek darem nou hy sy hand na Ari’el toe uit, skud Ari’el s’n met mening en vuur sy woorde asof met ’n masjiengeweer op hom af. Tussen sinne haal hy skaars asem. “Inspekteur Rassie Erasmus. Waarom wil jy met haar praat? Ongelukkig weet ons nie waar sy is nie. Ek wens ek kon jou help. Jy is Joods, nie waar nie? So gedink, daai kadotjie op jou kop.

      “Sarah se buurvrou, die tantetjie daar oorkant, het vanoggend gesien hoe sy met haar hond gaan stap. Blykbaar is dit haar gewoonte op Saterdagoggende. Vroeg-vroeg al. Blykbaar was dit nog skemer.

      “Toe die hond ’n ruk gelede bebloed en alleen hier aangesukkel kom en voor die hekkie gaan lê en huil, het die ou tannie dit gesien en eers die polisie gebel. Toe die konstabel wat uitgestuur is Sarah nêrens kry nie, het hulle ’n oopoproep oor die radio gedoen. Die speurtak het weer my eenheid gevra om te kom.

      “Ons het die afgelope week drie ernstige aanvalle op vrouens in ons area gehad. Mens weet nooit of ’n reekskrimineel weer sy kop hier uitsteek nie.

      “Maar kom, kom saam met my. Ek wil graag hier afry in die rigting waarheen sy gestap het, dat ons kan kyk of ons nie iets sien nie.

      “Dan wil ek nog steeds weet waarom jy juis nou hier aankom?”

      Die inspekteur stap summier na die polisiemotortjie en vou omtrent dubbel met die inklimslag. Ari’el haas hom agterna en sukkel ook om aan die motortjie se passasierskant in te klim.

      Die polisiemotortjie ruk en brul vorentoe, teen die skuinste van die straat af. Nie ver daarvandaan nie, kry hulle ’n oop stuk veld en die pad draai skerp links see toe. Toe Ari’el begin verduidelik, hou die inspekteur sy hand omhoog om hom stil te maak. Ari’el trek sy skouers op en frons. Die inspekteur rem deur ’n smal oprit en hou ’n ent verder in die parkeerterrein naby die trappies wat afgaan strand toe stil. Hy wurm hom uit die karretjie, sy oë reeds op die sanderige modder vir spore.

      “Gelukkig gee die reën ons ’n bietjie kans,” mompel die inspekteur onderlangs en steek ’n rooi vlaggie wat hy uit ’n leersak by hom uithaal in die sand langs ’n motorspoor in die parkeerterrein.

      Ari’el volg hom in die rigting van die trappies.

      “Versigtig trap, jongman, dat ons nie die spore versteur nie.”

      Daar loop ’n klompie spore heen en weer in die klam sand langs die motor.

      Hulle klim die gladde kliptrappies versigtig af, die Labrador se bloedspoor duidelik op die klippe. Langs ’n groot donker kol bloed in die sand langs die trappe gaan hulle staan.

      Inspekteur Rassie krap weer in die sak by hom en haal ’n plastieksilinder uit. Hy klik dit oop, haal ’n wattepluisie uit en tik-tik daarmee op die donker kol in die sand. Die watte verkleur na donkerrooi en hy glip die wattepluisie in die silinder. Hy krabbel met ’n viltpen iets op die buisie en plaas dit in die leersak. Toe stap hy na die trappe se houtreling. Bestudeer dit noukeurig. Geen donker kolle daar nie.

      Hy haal ook ’n СКАЧАТЬ