Lobola vir die lewe. André P. Brink

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ in elkeen ’n aparte realiteit?

      —Ja; ek vermoed so, glo so.

      Of wel ook nie-bestaan en on-realiteit?

      —Dit kan wees.

      En het jou bestaan in een kring enigiets te doen met jou bestaan in enigeen van die ander of al die ander?

      —Nee, dit is heeltemal afsonderlik.

      Behalwe?

      —Behalwe dat dit ook ek is wat in die ander bestaan.

      Jy kan egter geen bewyse aanbied nie?

      —Geen.

      Het jy enigiets om aan te bied—in verband met Marie se eerste koms?

      —Enkele hipoteses.

      Hoeveel?

      —’n Paar.

      Hoeveel?

      —Vyf.

      Gaan asseblief voort.

      (a) KAMER

      Wakkerword in die môre in die oubaas se kamer.

      (Die kuiken wat pik aan die kosmiese eier om gebore te word en pik pikpikpik pik pikpik dan stil en luisterend na die wêreld buite en moedswilliger weer pikkepikpikpik stilte pik al dringender en dwingender pik en pik en tiktiktikketaktik van ’n tikmasjien wat in ’n perskantoor aanhoudend ratel en sy spastiese staccatostorietjie van skande of skandaal uitknetter met ’n laaste paar dawerende slae die swaar hout op die verhoog agter die skerm voordat die spel begin dieselfde spel van gister (matinée op Sondag en teater gesluit op Woensdag) en eergister en ses maande gelede en oor sewe weke dag vir dag soos die kweeldeuntjie van die versierde draaiorrel oor en oor piktikdoef piktikdoef pikketikkeDOEF doef en die groot swaar dreun van Thor)

      “Waarom kon jy my nie laat slaap het nie? Wat de duiwel bedoel jy daarmee om my wakker te maak met hierdie lawaai van jou?” (Toneel immer dieselfde met hamerslae van die lig teen sy pynende oë en om hom die heuwels en dale van die kakiejas maar die ou man is weg verdwyn het hy deur ’n gat in die heelal geval of het die engele of muise hom weggedra? hy sal met die opsigter moet praat dat hy die gate heelmaak waardeur ons arme sterflike wesens so maklik tuimel sedert Lucifer.)

      Sy staan bo sy matras laggend teen die oorverdowende lig van die venster met ligte wanordelike hare en met donkerrooi trui en ronde borste (nie foppertjies nie ’n mens leer baie gou onderskei) besem in die hand en ’n bruin romp met ’n verspotte klein voorskoot bo-oor.

      “Ek het gedink jy word nooit wakker nie.”

      “Wat maak jý hier? Wie is jy? Wie het jou hiernatoe gestuur?” (Is jy die boerin wat na die kuiken uit sy dop kom kyk; die jong aktrise van die eerste toneel; die tikster van die nuusredakteur?)

      “Moet ek vir jou koffie gee?” Sy lag asof hy ’n grap is. “Foei, jy lyk maar mistroostig.”

      “Wat máák jy hier? Wie is jy?” vra hy moorddadig.

      Sy loop weg van hom na die primusstofie by die wasbak met die suggestie van tergende boudbeweginge soos die gees wat swewe oor die waters. “Ek maak maar net aan die kant hier,” sê sy oor haar skouer toe sy by die stofie kniel.

      “Waar kom jy vandaan?”

      Haar rooi skouers roer. “Miskien het die wind my ingewaai. Wat maak dit saak?” Met skamper nágedagte: “Jy moet net nie dink ek het om jóú ontwil gekom nie.”

      “Daar is ek dankbaar voor.” Skielik bitsig: “Jy neem my seker kwalik dat ek jou slaapplek afgeneem het? Of slaap julle altwee op die enkelbedjie?”

      Sy lag opnuut en begin die koffie skink. “Ek dag jy weet dat hy impotent is?” sê sy. “Kan ek vir jou suiker ingooi?”

      “Hy kan jou altyd gebruik vir sy smerige speletjies!”

      “Ja?” Haar oë spot onkeerbaar. “Jy vlei my nie juis nie, nè?”

      “Of is jy maar net huishoudster hier?”

      Sy roer die twee bekers met een lepeltjie om, sit syne voor hom op die grond neer en gaan op ’n stoel sit, bene onder haar ingevou, skoene uitgeskop. “Allermins,” sê sy. “Ek sorg heeltemal goed vir myself.”

      Hy staar na sy beker koffie waar die lig op slinger. “Wat maak jy dan hier?” vra hy.

      “Moet mens nou juis iets doen omdat jy ’n rede daarvoor het? Drink jou koffie, dit word koud.”

      “Ek wens jy wou liewer loop en my laat slaap.”

      “Jy’t klaar te lank geslaap. Hy’t my gesê dat hy jou dadelik in die bed kom sit het nadat hy jou gisteraand gekry het. En dis nou al amper elfuur.”

      “Wáárom het hy my hiernatoe gebring—weet jy miskien?”

      “Waarom dra ’n klein hondjie goed in die huis in?”

      “Jy’s verskriklik snaaks,” sê hy bytend en tel sy beker op. Die ergste hitte is weg en wat oorbly, swart en salwend, vloei genadig oor die hewigste pyn en neem die ergste puntenerigheid weg.

      “Hy is uit om vir jou ’n kamer te gaan soek,” sê sy ongevraag. “Iewers in die buurt. Is jy nie bly nie?”

      “Nee.” Hy bedink hom. “Dalk tóg. Wie weet. Ek is moeg. Ek is verskriklik moeg.”

      “Ek sal gaan,” sê sy simpatiek. “Ek sal vir jou ’n paar pille gee.” Sy swaai haar bene van die stoel af met ’n vlugtige dyeskemering onder die bruin romp, en bring ’n dosie aspirien van die vensterbank af.

      “Dankie,” sug hy. “Miskien is jy ondanks alles tóg ’n goeie engel. Laat my nou slaap.”

      “Jy sal nie sleg lyk as jy jou hare gekam het nie, weet jy?”

      Hy hoor haar deur toe gaan. Sy gaan daar staan, en sê: “En moenie wakker lê en raaisels probeer uitrafel nie. Daar is niks geheimsinnigs omtrent my nie.”

      Die toeknip van die deur spat nuwe splinters pyn in hom los. Waar gaan sy nou heen? wie en wat en waarvandaan is sy? en toe swig hy voor die pyn en slaap.

      VRAELYS

      1. Hoe rym jy hierdie hipotese met jou vroeëre verklaring dat dit die oubaas was wat jou die eerste môre wakker gemaak het?

      2. Hoe sou hy geweet het om vir jou ’n kamer te gaan soek?

      3. Hoe sou jy uitgevind het van sy speletjies?

      4. Hoe verklaar jy haar laaste opmerking?

      (b) STRAAT

      Slenter-slenter straataf in die ligte reën verby groente en vrugte en sykouse en pelse en drank en sambrele wat te koop aangebied word, venster na venster, die hele mallemeulelewe te koop, sê net jou prys (Kom al die dorstiges en koop en eet wyn en melk sonder geld?) en dink: ek sal self die een of ander tyd weer СКАЧАТЬ