Ctrl Z my lewe. Cheréne Pienaar

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ uit oor sy lewe, of hy getroud is, of sy gereeld vir hom gaan kuier … Maar dis al wat Lucky van hom weet: dat hy in Barcelona werk en bly. Meer inligting oor André van der Veen het sy nie. Maar sy beplan om uit te vind.

      Hulle verloor belangstelling en begin praat oor wat hulle dink sy alles móét sien. Die Montjuïc-kasteel, Casa Batlló, die katedrale, die strand, die dansende fontein, die weggesteekte tapas-restaurante … Alles klink vir Lucky asemrowend.

      Clarissa, die flambojante rooikop, raak liries oor Salvador Dalí. Sy sug dramaties en val agteroor in haar sitplek.

      “Oh, Dalí! The man was a genius. My absolute favourite! Go to his museum, my friend. There’s this intricate heart with so much detail, you’ll die. Then there’s all these melting clocks. It’s absurd and marvellous at the same time … Words simply won’t do it justice.”

      Lucky weet goed waaroor Clarissa so aangaan. ’n Kunsprojek twee jaar gelede het al die oë in die klas op haar gehad. Terwyl die ander se take oor die Romantiek gegaan het, het sy besluit sy gaan die wonderwêreld van Kubisme blootlê. Dalí en sy dikwels groteske kuns was vir haar die heerlikste ontsnapping. Die einste smeltende horlosies het haar klasmaats gefassineer.

      “And tell your dad you want to see those fountains. It’s a must,” vul Stacey aan. Sy en Clarissa is op pad na Sevilla, waar Stacey se kêrel wag.

      Op die lughawe in Barcelona groet Lucky elkeen met ’n drukkie.

      Met haar tas agter haar aan gewiel, loop sy saam met ander passasiers in die rigting van ’n platform waar ’n klompie mense met naamborde in hul hande staan. Bokant haar strek ’n Nikon-advertensiebord met ’n groep laggende mense. Haar oë soek rond, maar sy sien net vreemdheid.

      Sy kyk vir die derde keer op haar horlosie. Dis tog hier waar hul ontmoetingspunt is. Het sy dan verkeerd verstaan? Sy kan sweer haar pa het gesê dis waar hulle mekaar moet ontmoet.

      Sy onthou van die paar euro’s in haar sak. Vir nou is dit al wat sy het. Sy kruis haar arms, stap stadig op en af voor haar bagasie. Die opwinding, die vlug en die dreigende teleurstelling begin aan haar rem.

      Oral om haar omarm mense mekaar en word lywe vasgegryp soos wat vreugde uit hulle borrel. Families word herenig; almal is so gelukkig en opgewonde. Sy probeer die knop in haar keel afsluk soos die gemeng met vrees in haar opstoot.

      Sy grawe in haar rugsak, kry haar aarbei-lipglans en rol dit oor haar lippe. Die horlosie op haar regterpols sê dis twintig oor tien. Hy moes al tienuur hier gewees het.

      Sy begin weer die glimlaggende gesigte van ’n kant af deurkyk. Nêrens is ’n man van haar pa se ouderdom wat alleen staan en wag nie. Sy sug, draai om en gaan sit op een van die oop stoele teen die muur. Trek haar bene op en slaan haar arms om haar knieë. Laat sak haar kop.

      “Ek kan dit nie flippen glo nie,” sê sy saggies vir haarself. “My pa haat my en wil my nie rêrig hê nie …”

      Sy kyk weer op. Vreemdelinge kyk verby haar, oor haar, deur haar.

      Sy neem ’n slukkie van die vliegtuig se Valpré-botteltjie en staan op. Haal net asem, haal net asem. Sy sal sonder hom regkom.

      Die foto van hulle twee is in haar rugsak se sysak. Sy haal dit uit om te sien of daar ’n ooreenstemmende gesig iewers tussen die mense voor haar is. Moedeloos druk sy dit terug en gaan sit weer.

      Twintig minute tik verby terwyl sy net na haar skoenpunte staar, te moeg om iets te doen.

      Skielik hoor sy ’n stem sommer hier langs haar.

      “Lucky?”

      Sy kyk om.

      “Lucky! Dit ís jy!”

      Hoofstuk 3

      André van der Veen is ’n metroman, kan Lucky sien. Daar is ’n hardheid aan sy gesig met die stoppelbaard, maar die sagte krullebol en grys aan sy slape balanseer dit uit. Sy haarband lyk eksoties en anderwêrelds. Sy toeknoophemp het swart en wit strepies, en hy het nie ’n boep soos die ooms by die Boeremark wat altyd geselsies met haar ma maak nie.

      Sy sien niks van haarself in hom nie. Barcelona sit aan hom soos wat Red Door aan haar ma sit.

      “Lucky … Ek hoop nie jy wag al lank nie?” Hy lyk nogal bekommerd.

      “Dis oukei, ek gee nie om nie,” jok sy vinnig.

      Sy bly versteen agter haar wieletjiestas staan. Hier staan hy voor haar. In lewende lywe.

      “Hallo, Pa …”

      Met die groet hou sy haar bors terug in die drukkie wat hy haar gee. Hy vat huiwerig aan haar elmboog, verduidelik iets oor ’n bus wat laat was.

      Hy gee haar weer ’n drukkie. “Jis … Jy is hier!”

      Hy neem haar tas, maar sy oë bly vasgenael op haar. Sy glimlag skaam en kyk af na haar skoenpunte. Steek selfbewus ’n sliert hare agter haar oor in. Hy lyk vir haar komieklik met haar metallic pers tas in sy hand.

      “Dankie dat Pa my kom haal het.”

      Die glimlag om haar mond laat haar stupid voel, maar die ekstase dat hy uiteindelik opgedaag het en die stad wat wag om ontdek te word, wil haar laat giggel soos ’n verliefde graadnegetjie.

      “Is dit ál wat jy gebring het?”

      Hy lag en skud sy kop toe hy die verbasing op haar gesig sien.

      “A light traveller. Wonderlik.”

      Sy oë bly op haar, asof hy nie kan ophou kyk nie.

      “Nou maar kom ons gaan.” Hy beduie na die sambreel in sy hand. “Dit reën so ’n bietjie buite, maar ek het darem dié gebring. Vreemd dat ons in Maart reën kry.”

      Buite sif die druppels liggies neer. Lucky asem diep in. Die reuk van nat teer en die klammigheid wat op haar arms kom lê, voel onwerklik. Vandag is die weirdste en wonderlikste dag van haar lewe.

      “Dit het gevoel asof die vlug van Johannesburg af vir altyd aanhou,” hoor sy haarself sê.

      “ ’n Mens se eerste vlug is altyd so. Mag jy eers teruggaan as ek ’n ou man met ’n kierie is!”

      Sy glimlag gelukkig.

      Hulle gaan staan onder ’n afdak. Die groot groen bord voor hulle sê Aerobus (A1) to Terminal (T1).

      “Die bus kom elke vyf minute,” sê hy. “Ons behoort nie lank te wag nie.”

      Sy moet plek maak vir drie ander toeriste.

      “Die uitbreiding waar ek bly, is l’Eixample. Dis een van die mooiste areas in die stad. ’n Mens spreek dit uit Leish-shample … of dan The Eixample in Engels. Jy gaan ongelukkig op die bank moet slaap tot ek ’n ekstra bed kry, maar dis heel gemaklik, jy sal sien.”

      Sy knik net en kyk weg, die mistigheid in. Alles is nou fine, dink sy en asem die vars, vogtige lug in. Alles is nou fine.

      Sy selfoon gee ’n sein en hy reik na sy jeans se regtersak en haal СКАЧАТЬ