Ctrl Z my lewe. Cheréne Pienaar

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sy ruk haarself net betyds reg. “Oukei, dis dit. ’n Laaste group hug.”

      Hulle hou mekaar styf vas. Lucky baklei teen die knop wat nou dik in haar keel sit toe sy omdraai en wegstap.

      “Lucky! Net ’n laaste ding,” sê haar ma.

      Sy kyk vraend terug na hulle.

      “Eintlik twee. Jou pa was nog altyd baie lief vir jou. Onthou dit, asseblief.”

      “Ja, Ma.” Lucky druk haar arm deur die ander band van haar rugsak en draai na die instappunt.

      “En moenie ophou droom nie, my kind. Die lewe is kosbaar.”

      Sy knik net met ’n vinnige glimlag voordat sy sekuriteit bereik en haar handbagasie deur die tonnel stoot. Sy sal dit nooit hardop sê nie, maar die groter wordende gaping tussen haar en haar ma is met elke tree vreesaanjaend en heerlik tegelyk. Asof sy op die kruin van ’n hoë berg stap en nie presies weet hoe sy daar gekom het nie.

      Sy tel tot tien en kyk om. Elsa waai met ’n hartseer glimlag terwyl haar ma se gesig in ’n tissue verdwyn.

      “Hulle gaan oukei wees … Hulle gaan heeltemal oukei wees,” mompel Lucky en begin drafstap. Die lang tonnel na die vliegtuig hou aan en aan. Haar swaar tas is nou iewers in die reusevliegtuig se maag, Facebook en Instagram is dood en in haar ma se handsak.

      Sy sien al hoe haar pa aan die einde van die tonnel vir haar wag.

      Was ’n hoody, jeans en sneakers die regte keuse vir ’n ontmoeting ná veertien jaar? Haar hande begin sweet van angs.

      Die lugwaardin aan die einde van die tonnel se warm glimlag vang haar onkant. Sy glimlag terug en oorhandig die kaartjie wat effens klam geraak het tussen haar vingers.

      “Row E5, love. Just follow the lights down the aisle.”

      “Okay, thanks,” sê sy en vat die geskeurde kaartjie by die lugwaardin.

      Sy kry haar sit in die middel van die ry en gespe haar vas. Die man in die sitplek langs haar gooi ’n pil in sy mond en sy kop buig agteroor soos hy die botteltjie Valpré Still leeg sluk. Hy maak sy oë toe. ’n Paar minute later snork hy skaamteloos, met sy kop wat eenkant toe val.

      Lucky skud haar kop. Waarom sal enige iemand iets van hierdie trip wil vergeet?

      Die laaste passasiers kom ingestap. Kyk links en regs op soek na hul sitpleknommers. Jong meisies, mans in netjiese pakke, ’n groep Sjinese en ’n mollige vrou met ’n kind aan die hand. ’n Gesin bondel in die gangetjie, pak hul handbagasie in die bagasierak bokant Lucky en skuif by die ry voor haar in.

      Sy bly vroetel met haar hare sodat haar hande besig kan bly. Sy maak haar hare los en weer vas, steek ’n paar knippies in om die los stukkies in toom te hou.

      “Welcome to British Airways …” kom ’n vrou se stem oor die klankstelsel.

      Vir die eerste keer merk Lucky die luidrugtige Britse paartjie wat aan haar linkerkant sit. Sy sit haar oorfone op, al weet sy nie hoe om klank daaruit te kry nie.

      Ná ’n kwartier se gepeuter kry sy die klein TV-skerm voor haar aan en die klank stroom deur. Gideon het gesê hulle wys al die flieks wat nou by die teaters wys, maar ’n parfuumadvertensie word onderbreek en die liggies bo hulle gaan af.

      Sulke tyd.

      Haar vingers klem om die handvatsels. Met toegeknypte oë tel sy tot tien. Die Boeing mik op en op. Haar maag voel of dit bollemakiesie slaan. Die suisgeluid word al harder. Die ekstase kielie haar, sy glimlag toe-oë. Op en op gaan hulle totdat sy na haar asem snak.

      ’n Uur nadat hulle in die lug is, waag sy dit toilet toe. Haar bene voel soos jellie. Sonder om oogkontak met ’n enkele passasier te maak, stap sy met die gang tussen die see vreemdelinge deur.

      ’n Vrou met ’n baba op haar skoot sit in die ry net voor die toilette. Die kind klou aan sy ma se kraag en die ma soen sy koppie hier teen haar nek. Lucky glimlag en steek tong uit vir die seuntjie, wat grootoog na haar kyk.

      Teen agtuur lê van die passasiers reeds en snork. Al is die sitplek op sy verste terug gestel, kry Lucky eenvoudig nie haar lê nie. Later sluimer sy tog in.

      Vieruur skrik sy wakker. Sy sit en luister na die zoem-geluid van die lugreëling. Dit herinner aan haar ma se mantras wanneer sy mediteer, iets soos “Om, mani, pedi, weet nie, uhm”. Lucky voel hoe sy van voor af geïrriteerd raak oor die woorde waarvan sy nooit kop of stert kon uitmaak nie. Nes hul verhouding.

      Sy weet nie eintlik waarin haar ma glo nie. Die een dag is dit Boeddhisme, die ander dag is sy kwansuis ’n Jood. Maar sy is pal in ’n jogabroek. Nie dat sy wat Lucky is seker is waar sy met God staan nie.

      Om haar gaan liggies een-een aan. Dis sesuur. Gister se opwinding het haar uitgeput, maar sy kry ’n tweede asem en begin blaai deur die gekreukelde tydskrif in die sakkie voor haar.

      “Which flight are you catching?” vra die Britse vrou aan haar linkerkant. Sy praat oor haar man, wat Lucky net aanstaar met ’n weerkaatsende bril wat laag op sy neusbrug lê.

      “The Barcelona one at seven-thirty.”

      “Oh dear. If I were you, I’ll try to get ahead of the pack. It’s quite a walk to that gate.”

      Die vliegtuig sak en sak totdat dit Heathrow se grond raak. Lucky is kortasem soos sy voor mense probeer indruk om haar handbagasie te kry. Met ’n gestamp en ’n hele paar “sorries“ druk sy verby die ander passasiers.

      Toe sy eindelik in die lughawegebou is, trap haar Tomy-tekkies geruisloos op die bewegende voerband. Senuweeagtig probeer sy die mense systap. Sy maak of sy nie agterkom dat haar rugsak teen sommige skuur nie.

      Haar drafstap word ’n hardloop. Hulle het vyftien minute gelede die boarding gate geopen en sy het nie ’n idee hoe ver dit nog is nie. Mense word ’n waas om haar en dis asof die tyd stilstaan. Sy sien haarself deur die skare storm.

      Is dit nie wat my lewe die afgelope tyd was nie? wonder sy. Almal gaan rustig voort met hul lewe en ek is in survival mode.

      Uitasem kom sy by die hek aan. Sy val agter in die ry by die laaste paar siele wat een-een deurgelaat word.

      Haar sitplek is tussen twee Australiese meisies. Voor haar is ’n kaart van Barcelona International se vloerplan. Sy probeer onthou waar haar en haar pa se ontmoetingspunt is.

      “Where are you from, dear?” vra die blondekop langs haar.

      “Uhm … South Africa. And … and you?”

      “Ha! Don’t look so scared. I’m only making conversation.”

      Lucky glimlag verleë en hulle begin mekaar uitvra oor hul reisplanne.

      “What is your dad doing in Barcelona?” vra Stacey, die een met die spierwit hare. Twee pare oë wag vir Lucky se antwoord.

      “He is a software developer, which is the coolest job in the world,” probeer sy in haar beste Engels.

      “Neat! I heard work is very scarce over there. Especially now. Most expats give English classes.”

      “He СКАЧАТЬ