Rewolusie van die hart. Adriana Faling

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ jitte, Alexander, die sop gaan brand! Kom nou asseblief dat ek jou kan aantrek.”

      “Jy kan my nie vang nie. Jy kan my nie vang nie!”

      “Asseblief, Alexander. Vinnig nou.”

      Maar hy hardloop al weer gangaf.

      Sy hardloop eers om die sop te gaan roer. Dit het gelukkig nie te erg aangebrand nie. Sy draai die gas ’n bietjie sagter en haal solank die lamp uit die boks. ’n Gesukkel in die skemerdonker. Sy weet nie mooi hoe ’n mens die lamp se mussie oortrek nie.

      “Kan ek probeer, Mamma?” vra Markus.

      “Nee, Markus, gee net kans dat ek gou kyk.” Haastig.

      “Jy kan my nie vang nie. Jy kan my nie vang nie!” Alexander is kaalstert hier om hulle. “Ek kry koud, Mamma!” kla hy.

      “Ja, ek het gesê ek wil jou eers gaan aantrek,” sê sy terwyl sy sukkel. “Markus, ag help gou vir Alexander aantrek, asseblief.”

      “Nee, Mamma moet my aantrek.” Alexander trek aan haar arm.

      “Alexander, asseblief! Gee my net ’n kans om die lig aan te steek.”

      “Kom, Mamma.”

      Die lamp gly uit haar hande en toe sy dit probeer gryp, stamp sy die pot warm sop van die plaatjie af. Sy gil en Alexander skree. Markus gryp sy arm geskok vas en kyk na haar met ’n gepynigde uitdrukking. Die sop het oor hom uitgeskiet.

      “Markus! My kind!” Sy is by hom met een tree. “Ag, Here, help.” Sy probeer sy klere saggies wegstoot om te kyk. “Here, dankie dat hy langmoue aanhet,” bid sy kliphard.

      Die vel is rooi opgehewe en lyk sommer dadelik of dit ’n blaas vorm. Dit gaan binnekort baie seerder word.

      Talitha kom in en kyk geskok rond. “Wat het hier gebeur?”

      Alexander skree steeds en hou sy voet vas. Hy het dit gesny op die glasstukke van die lampie wat geval het.

      “Sien jy nou wat het gebeur, omdat jy nie vir Mamma luister nie?” tier sy na Alexander.

      Waar is die vuurhoutjies dat sy net ’n kers kan aansteek? Haar hande bewe toe sy dit kry en ’n lig aansteek. Haar hart breek vir die huilende Markus. “Toemaar, Markus, ons sal nou ry.”

      “Bly kalm, Salomé,” praat sy hardop met haarself. Eers tel sy Alexander op en sit hom kaalbas op die kombuiskas, weg van die glas. Hy huil nou kliphard. Sy hou die kers naby en trek die glasstukkie uit.

      “Talitha, klim in die kar, ons moet hospitaal toe,” sê sy koorsagtig terwyl sy in die noodhulpkas vir pleisters krap. Pilhouers val op die grond soos sy krap en nie mooi kan sien nie. Dis die brandspuitgoed wat sy raakvat. Wonderlik. Sy het al vergeet sy het hierdie goed.

      “Trek jou mou hoog op, Markus, dat Mamma dié kan opspuit.”

      “Gaan dit seer wees?” huil hy.

      “Nee, ek dink dit gaan dit beter laat voel.”

      Sy spuit dit mildelik op sy arm en sien op sy gesig dat die brandpyn effens bedaar.

      “Hou hierdie botteltjie vas en spuit die hele tyd dat dit nie seerder word nie, reg so?”

      “Ja, Mamma.”

      Sy vryf oor sy gesig. Sy wange is so nat soos hare. “Ag, my liewe seun. Ek is baie jammer.”

      “Toemaar, Mamma, dit was ’n ongeluk.” Hy byt op sy tande.

      Talitha het intussen stil die pleisters gevind en probeer Alexander se seerplek toeplak. Effe onhandig, maar darem.

      “Dankie, poppie. Nou toe, kom dadelik en klim in die kar.” Sy sluit die deur oop.

      “Ek kry koud, Mamma,” huil Alexander.

      Ag aarde, die kind is nog kaal. Sy gryp inderhaas sy nagklere en trek dit vir hom aan. Hy is nou heel bedees en laat haar begaan. Sy tel hom op en gryp die motorsleutels in die verbygaan. Blaas die kers dood.

      In die truspieëltjie kan sy Markus se gesig uitmaak. Ag, Here. Waarom? Ek haat Petrus. Iemand het eenmaal gesê dat liefde en haat baie naby aan mekaar lê. Vanaand haat sy hom. Waarom moes hy juis nou weg wees?

      Die noodgevalledokter reken die brandspuitgoed was ’n bestiering. Hulle wil Markus nog ’n paar uur hou vir observasie, dan kan hy huis toe gaan. Hy het pynmedikasie gekry en lê nou en slaap in die ongevallebed. Sy en Talitha sit op ’n plastiekhospitaalbankie en Alexander lê op haar skoot en slaap. Sy is honger en besef nou eers hulle het nog niks geëet nie. Haar horlosie sê dis halfnege.

      “Is jy honger, pop?”

      “Nee, Mamma, net moeg.”

      “Ek het tannie Thea gebel. Sy sal julle nou kom haal, hoor,” en sy vryf oor haar hare. Dirk se foon was af, anders sou hy dalk kon kom. Sy is nie lus vir haar sus se ewige kritiek nie, maar nou ja.

      “Gaan ons by tannie Thea slaap?”

      “Ja. Mamma sal julle môreoggend vroeg kom haal, voor skool.”

      “Maar Pappa kom môreoggend.”

      “Ja, ek weet. Julle sal hom dan direk ná skool sien. Reg so? Hy kan môre by Markus bly.” Hy beter!

      “Goed,” antwoord Talitha teleurgesteld. “Ek mis vir Pappa.”

      “Ek ook,” sê Salomé terughoudend. Sy haal haar selfoon uit om vir Petrus ’n SMS te stuur oor wat gebeur het. Sien daar het intussen een van hom deurgekom: Nou in die vliegtuig. Op pad huis toe. Mis julle baie. Liefde. Hy sal dus nie nou haar boodskap kan kry nie. Sy vee die boodskap driftig af. Bêre die foon en staar net.

      Uiteindelik daag Thea op.

      “Ag, dankie, Thea.”

      “Natuurlik! Hoe gaan dit met Markus?”

      “Hulle het vir hom ’n drip opgesit, om seker te maak dat hy nie dehidreer nie.”

      “Nou toe. Dan kry ek ’n dogtertjie vir die aand. Jippie!” Sy vat Talitha se hand.

      Talitha glimlag terug.

      “Ek sal Alexander na jou kar toe dra, Thea. Hy sal hopelik regdeur slaap. Ek hoop net nie hy huil in die nag nie; hy soek soms na my.”

      “Toemaar, dis nie die eerste keer dat hy by sy tannie slaap nie. Ons sal regkom.”

      “Dankie, sus. Jy’s ’n ster.”

      “Ek weet,” glimlag Thea. “Maar jy lyk soos die dood self,” voeg sy ernstig by.

      “Dankie,” sê Salomé wrang.

      “Nee, regtig. Hierdie reise van Petrus raak nou ’n bietjie erg, vir ons almal. ’n Man hoort by die huis.”

      “Kan ons later СКАЧАТЬ