Ridders van die grondpad. Deon Meyer
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Ridders van die grondpad - Deon Meyer страница 7
Название: Ridders van die grondpad
Автор: Deon Meyer
Издательство: Ingram
Жанр: Сделай Сам
isbn: 9780624056843
isbn:
Maar laat ek voor begin: Ek en my eertydse baas Lachlan Harris van BMW Motorrad het een Junie vir Leon Potgieter van Stellenbosch, Raymond Botha van George, Jan Nortjé van Kimberley en die rou Soutie uit Londen, Phil Horton, eers deur die Baviaanskloof gevat. Dié aand, toe die terugtog Kaap toe ter sprake kom, gooi ek Seweweeks in die hoed van moontlikhede, net om uit te vind nie een van hulle was al daar deur nie. Toe weet ek al wat kom.
Ons het van Ladismith vertrek en hier teen elfuur die oggend in die middel van die poort stilgehou. Toe hou ek hulle dop. Dit is ’n intimiderende toneel: Eers voel jy nietig, want die berge is hier by jou, dring hulle met oordadige magsvertoon aan jou op. As jy dit eers gewoond raak, begin jy die kleure raaksien, die rooi en roes, bruin en swart van die klip. Die plante se verskillende skakerings van groen. Die blou van die lug, om die een of ander fisika-rede dieper en donkerder as elders. En dan, die tekstuur van die magtige rotsformasies, gefrommel en befomfaai deur kragte wat die verstand so te bowe gaan dat jy bang word om eers daaraan te dink.
Die manne kyk eers half versigtig, so uit die hoeke van hul oë. Dan kom die oop monde soos hulle hul vergaap, nog later die opmerkings en uiteindelik die digitale kameras wat soos kleingeweervuur in ’n skermutseling skote neem.
Dís wat die Seweweekspoort doen. Dit bederf jou oë sodat jy maklik die stuk pad anderkant die poort miskyk. Dié het ’n eiesoortige bekoring – heelpad van Waterval (’n ongelooflike dun stroompie wat van hoog bo in die berg honderde meter ver aftuimel) tot by Rooinek, net duskant Laingsburg. Dit is oper en breër. Dit vra dat jy die motorfiets se oor so ’n bietjie oopdraai, uit pure baldadigheid ná die intimidasie van netnou. Die estetika lê wyer, dit vra meer konsentrasie en waarneming.
Die oplossing is om die Seweweekspoort twee, drie, vier keer te gaan ry. Totdat jy dit mak gekyk het. En dan die pad verby Rondefontein, Nietvoorby, Hartland, Suikerbosfontein, Tierkloof en Drielingskloof langsaam af te lê en te aanvaar dat hierdie ou wêreld veel meer vir die oog bied as die supermodel.
2
Ladismith
113 km tot in Laingsburg.
Gee jouself drie uur sodat jy die poort én die pad tot in Laingsburg ’n gelyke kans kan gee.
Bobbejaan klim die (Witte)berg
Ek het die beweging slegs uit die hoek van my oog gesien, want my oë was op die driffie voor my, ’n verraderlike deurgang vir ’n swaar gelaaide motorfiets.
Net regs van ons het iets opgeskarrel teen die byna loodregte rooi krans wat op en op gestrek het tot daar d-o-e-r bo. Die nuuskierigheid was net te groot. Toe hou ek eers stil en kyk: ’n Enkele wyfiebobbejaan, skaars 20 m van ons af, begin boontoe draf.
Ek tik oudergewoonte op Anita se knie en wys met die vinger. En toe gebeur die ongelooflikste ding.
Nog ’n bobbejaan begin beweeg. En nóg een. Hoe ons hulle aanvanklik misgekyk het, weet ek nie. Dalk was dit die kleur van hul pels wat met die roesbruin van die krans saamgesmelt het. Miskien het hulle net doodstil gesit en hulle vergaap aan die monster-masjien wat hier onder verbyry. Dit kan ook wees dat ons stadsoë net nie meer sulke dinge raaksien nie.
Maar toe hulle begin beweeg, is dit asof ons nuwe oë kry. Vier, vyf, ses wat skarrel teen die krans op. Tien, twaalf, dertien. Twintig, dertig, veertig … totdat die hele, tamaai bergwand lewe van die primate wat rustig boontoe draf, asof die gladde rotskrans en die onmoontlike steilte nie bestaan nie.
Ons sit oopmond en staar totdat die hele trop, dalk honderd of meer, aan die beweeg is, steeds boontoe. Ma’s knyp kleintjies onder skurwe elmboë vas, jong hansworse tuimel en spring, ou brandwagte talm sinies, totdat die laaste een oor die kruin verdwyn. Ek sê vir my vrou: “Kan jy dit glo …” Dié vraag kon net sowel die leuse vir die dag en die roete gewees het, want dit was in alle opsigte ’n verrassing.
Ons moes van Kaapstad af George toe vir ons jaarlikse motorfiets-safari saam met geliefde Gautengse vriende (ek weet, ek weet, “geliefde” en “Gautengse” pas omtrent bymekaar soos “militêre” en “intelligensie”, maar daar is soms uitsonderings). En ons wou vir die verandering asseblief tog net ’n nuwe, onbekende pad soontoe ry.
Die enigste sinvolle, onontdekte alternatief was ’n swart strepie op die GPS-kaart wat 28 km anderkant Touwsrivier op die N1 regs draai – en dan ’n stewige ent ver parallel met die N1 Laingsburg se kant toe slinger.
Ons het nie veel verwag nie. Hoe mooi kan dit immers in dié geweste wees nadat ’n mens die nasionale slagaar al so plat gery het?
Met die afdraaislag van die N1 af op die grond kom die eerste verrassing: Die padteken sê net kort en kragtig “Witteberge”. ’n Paar lekker maar standaarddraaie, mooi heuwels en ’n plaashek of twee volg totdat jy meteens oor ’n bultjie ry en ’n vallei sprokiesmooi voor jou uitstrek. Op linkerhand lê wat ’n mens “ordentlike berge” noem en ’n grondpad verdwyn slingerend oor die deinings in die verte. Van daar is dit net loutere plesier. Die padoppervlak is goed (behalwe die effens verspoelde driffie), die uitsig in alle windrigtings indrukwekkend én daar is ’n totale gebrek aan toeristeverkeer.
Eindelik, net voordat ’n mens aansluit by die nommerlose teerpad tussen Laingsburg en die Floriskraaldam, lyk dit weer meer na Karoo, maar 60 km aaneen is dit verrassende bergwêreld, met volop kleinwild – en natuurlik daardie trop kransbobbejane wat ons asem laat wegslaan het.
As jy daaraan dink om ooit die Seweweekspoort-pad te gaan ry, is hierdie die ideale aanhef. Sodra jy die Witteberge-roete agter die rug het, draai regs Ladismith se kant toe. By die vurk sowat 10 km anderkant die Floriskraaldam-afdraai hou jy links en maak jou reg vir ’n stuk Wes-Kaap wat nie net geliefde Gautengers gaan beïndruk nie. Die ongelooflike geomorfologie verander elke paar kilometer, die kleure van kranse en klowe, spitse en berge wissel van dieprooi na geel, bruin en groen, geen gesigseinder is dieselfde nie.
By die Seweweekspoort is ’n mens vanselfsprekend dié skouspel te wagte. Maar wanneer ’n paadjie tussen Touwsrivier en Laingsburg jou só onkant betrap, wil jy net die motorfiets pak en nog onbekende swart strepies op die kaart gaan verken.
2
Konstabelstasie СКАЧАТЬ