Elza Rademeyer Omnibus 6. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ vir jou luister. Hy kon nog nooit ’n mooi meisie weerstaan nie. En jy is pragtig. As jy hom vra dat ek hom mag besoek, sal hy nooit weier nie!”

      “Dis wat tante dink,” ontglip dit suster Jo.

      “Ekskuus!”

      “Toe maar, ek sal gaan hoor wat hy te sê het. Maar as hy steeds weier om u te ontvang, moet u dit asseblief so aanvaar.”

      Daar is ’n traagheid in haar bene toe sy opstaan en na die private vertrek toe loop. Rudolf lê weer eens met toe oë. Sy kyk hom stil aan en skrik vir die mengelmoes van gevoelens wat van haar besit neem. Dit is eienaardige emosies wat hy in haar wek. Afsku, veragting en woede, maar tog ook . . . jammerte en deernis.

      Rudolf beloer haar van onder sy lang, syerige oogwimpers. Hy wonder hoekom sy hom so aanstaar. Toe sy haar omdraai om te loop, skraap hy sy keel en sien hoe sy skrik.

      “Kan ek help met iets?” betrap hy haar heeltemal onkant deur die vriendelike ondertoon in sy stem.

      “Ek . . . wou net kom hoor . . . u tante is hier. Sy wil hê u moet vir haar . . .”

      “Ek het my tante so pas duidelik laat verstaan dat sy onwelkom is, suster Jo,” verdwyn sy vriendelikheid. “Ek ontvang geen besoekers vanaand nie, dankie.”

      “U tante wil net hê u . . .”

      “Ek het klaar gepraat.”

      Sy sien die besliste trek om sy mond en ’n roekelose ergerlikheid neem van haar besit. “Julle ryk mense gee my ’n pyn. Julle dink oor julle geld het, kan julle maak en breek soos julle wil! Terwyl jy hier in jou geld lê en stik, traak dit jou nie ’n flenter waarvan jou huismense daarbuite moet leef nie! Solank jy net jou sin in alles kry, kan hulle maar krepeer van ellende! Hulle is mos maar net van die werkersklas. Wat traak dit jou of hulle kos in die huis het om te eet of nie!”

      Hy luister verstom na haar uitbarsting. Haar wange gloei en haar groen oë spuug behoorlik vuur. En voordat hy sy asem kan terugkry, is sy uit by die deur.

      Net duskant die dienskantoor se deur steek suster Jo vas. Sy blaas haar asem met ’n sidderende sug uit. Wat het haar besiel om so tekere te gaan? Maar dit is die gedagtes wat by haar opgekom het wat haar soos ’n feeks laat gal afgaan het, verskoon sy haarself. Hy lê haar dan net daar en aanstaar met sy donker oë die ene onskuld, asof sy ’n heel onbekende persoon is. Onthou hy haar regtig nie? Kan dit wees dat sy so min vir hom beteken het dat hy waaragtig nie onthou hoe hy haar destyds betower en tot oorgawe gedwing het nie? Of beskou hy haar as so ver benede sy stand dat hy haar nie wil ken nie?

      Haar wange vlam nog steeds van ergernis toe sy die dienskantoor binnegaan. “Nee, tant Betta, u moet maar huis toe gaan. Meneer Mulder wil u nie ontvang nie.”

      “Sustertjie, dis sommer onsin, hierdie giere en geite van Rudolf,” sê tant Betta. “Hy sal nooit oor sy grille kom solank julle hom sy sin gee nie. Hy is ’n mannetjie wat kortgevat moet word.”

      “Hy moes lankal kortgevat gewees het . . .” begin suster Jo met haar saamstem, maar dan onthou sy in watter beroep sy staan en sluk die res van haar woorde terug – dat hy nou reeds te oud is om te verander.

      Bossie staan onverwags in die deur. “Suster, meneer Mulder sê u kan tant Betta maar na hom toe stuur. Hy sal haar ontvang.”

      “Sê vir meneer Mulder hy moet na die duiwel . . .” Sy swyg en gryp haar kop vas. Wat besiel haar! “Goed, dankie, verpleegster Boshoff. Tant Betta sal nou daar wees.”

      Dit word ’n verwoestende nag in saal B4. Die verpleegsters ken suster Jo as streng en stiptelik, maar sowat van werk uitkrap en fout soek met alles het hulle nog nooit beleef nie!

      “Kyk hoe lyk hierdie waskamers! Verpleegster Mynhard, ek stel jou aan as die verantwoordelike persoon om te sorg dat alles hier blinkskoon is voor die son môreoggend kans kry om sy kop uit te steek.” Haar voete trippel gang op en gang af. “Kyk net die linnekamer! Verpleegster Bruwer, ek hou jou verantwoordelik as hierdie linne nie môreoggend netjies gepak in die rakke lê nie.” Bossie word aangestel om elke glas en skinkbord in die kombuis af te was en blink te vryf. Daar is nie een aan wie nie werk uitgedeel word nie. En om haarself so besig te hou dat daar geen kans vir dink kan wees nie, takel suster Jo die dienskantoor.

      Toe die son die volgende oggend sy kop uitsteek, blink saal B4 soos selde vantevore. Maar in suster Jo se siel is daar steeds ’n gedempte pynkol soos ’n ou letsel wat weer beseer is. Van moegheid raak sy darem dadelik aan die slaap, maar toe begin droom sy dat Rudolf Mulder haar vasgryp en soen. Dat sy eers wild spartel om los te kom, maar later stil raak en hom terugsoen. En toe hy met haar klaar is, stamp hy haar van hom af weg, lag haar uit, en dring dit tot haar deur dat hy haar die tweede keer verwerp.

      Toe sy van die aaklige nagmerrie wakker skrik, staan sy maar op om koffie te gaan maak. Want slaap, weet sy, sal die res van die dag vir haar taboe wees.

      Die aand toe sy weer aan diens gaan, keer dokter Simpson haar in die gang voor. “My oom verjaar Saterdag en hou ’n vleisbraaiery. Ek soek ’n metgesel vir die aand. Hoe lyk dit, wil jy nie saam met my gaan nie? Jy het mos belowe om een aand saam met my uit te gaan.”

      “Ek werk ongelukkig Saterdagnag,” sê sy, bly om ’n ver­skoning te hê.

      Maar dokter Simpson is slimmer as wat sy gedink het. “Ek het reeds met suster Thompson gesels. Sy is bereid om met jou diensbeurte te ruil.”

      “O, ek . . . dan weet ek nie,” sê sy ietwat verslae.

      “Afgespreek,” lag hy haar toe. “Ek kom laai jou Saterdagaand seweuur op.”

      Rudolf lê en luister hoe hul voetstappe weg van sy kamerdeur beweeg. Ja, dink hy wrang by homself, as hy gesond was, sou hy dieselfde as dokter Simpson gedoen het. Hy sou seker ook planne gemaak het om hierdie mooi sustertjie met die skeermestong beter te leer ken. Maar ’n gestremde persoon . . . Vir hom bly daar niks oor om voor te leef nie. Die dood sal beslis genadiger wees as om sy lewe in ’n rolstoel te slyt.

      Daarvan wil Bossie niks weet nie toe hy sy hart teenoor haar uitpraat. “Jy weet net nie hoe dit is om dood te gaan nie,” preek sy vir hom, asof sy self so iets deurgemaak het. “En buitendien, jy’t nog baie om voor dankbaar te wees. Jy’t immers nog die gebruik van jou arms en hande. Daarby het jy nog ’n gesonde verstand en baie geld ook. Jy kan vir jou ’n battery-aangedrewe rolstoel koop waarmee jy allerhande toertjies en dinge kan uithaal. Ek wil nie weer hoor dat jy van doodgaan praat nie!”

      Dit is vieruur in die môre en sy is vies vir hom oor hy nie die koffie wil drink wat sy vir hom gebring het nie. “Drink nou jou koffie, man, anders gaan jy my verplig om vir suster Jo te gaan sê jy weier om vloeistowwe in te neem. Jy móét baie drink, anders kan jou niere moeilikheid gee.”

      “Dit sal gaaf wees as my niere loop staan. Dan beswyk ek aan nierversaking,” hou Rudolf hom moedswillig.

      “Jy moenie dink dit sal so maklik gaan nie. Voor jy kan beswyk, sal ons vir jou aarvoeding gee. En as dit nodig is, koppel ons jou weer aan ’n masjien om jou aan die lewe te hou.”

      “Hoekom doen julle so baie moeite? Dis nie altyd ten goede nie, weet jy. Die dood sou vir my baie saliger gewees het.”

      “Jy behoort jou te skaam! En sê bietjie vir my, waar sou jou siel heen gegaan het as jy dood was?”

      “Wat traak dit СКАЧАТЬ