Satyn Omnibus 2. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ was hy kwaad. “Asof jý jou wil verbind aan ’n plek en ’n tyd!”

      “I have my work, I go where’er I need to go.”

      “Ja, en toevallig is Jean-Luc se klere vandag by Boschendal. Dis hoekom jy hier is en dis hoekom jy en my ma dink jy bly hier.”

      “Oh, shut up!”

      Sy het haar arms om haar gevou en boos by die venster uitgekyk. Dis soos sy haar uit ’n argument loswurm. Maak hom stil, klap hom af soos ’n lastige vlieg.

      Hulle het by die hek ingery, deur Boschendal se laning bome met die lang, kaal stamme. Koel leliepoele in lowergroen grasperke het rus en vrede uitgestraal, sproeiers het dik strale water gespuit, hoë wit pergolas het geskitter. Daar was ’n tent opgeslaan onder die Jean-Luc-vaandel, kombi’s geparkeer, mense wat rondstaan met bekers koffie.

      “I am late! See what you did! You made me late!” het sy geskree, haar veiligheidsgordel losgeruk en die kardeur probeer oopmaak.

      Jacques het op sy horlosie gekyk. Hulle was twintig minute vroeg.

      “Jou afspraak is vir seweuur, nie vir twintig voor nie,” het hy kalm gesê.

      “Don’t talk to me! You’ve upset me!”

      Hy het ’n entjie van die tent en die kombi’s af geparkeer.

      “Haal diep asem,” het hy gesê.

      “Stop patronizing me!”

      “Ons klim nie uit voor jy beter voel nie. Asem in,” het hy volgehou.

      Sy het ’n knoop gelos, ’n baie lelike woord vir so ’n fyn vrou soos sy. “Jy maak my siek,” het sy deur haar tande gesis.

      “Jy bedoel nie wat jy nou sê nie,” het hy gepaai en gedink: As daar iemand is wat iemand anders siek maak, is dit jy wat mý siek maak.

      Die radio was nog aan, daar was rustige musiek. In sy truspieëltjie kon hy sien hoe iemand naderstap.

      “Hier kom nou iemand aan,” het hy haar saggies gewaarsku.

      En onmiddellik het sy begin asemhaal, vinnig, al vinniger, en toe stadig in en weer uit. Toe het hy haar jammer gekry. Hy het haar hand gevat, dit opgelig en teen sy lippe gedruk. Jy moet eet, Suzette, wou hy graag vir haar sê. Jy moet gesond eet, want jy kan eerlikwaar nie so aangaan nie, óns kan nie.

      Teen die tyd dat die persoon – toevallig haar Suid-Afrikaanse agent, Susan – by die kar aangekom het, was sy kalm. Hy het uitgeklim en die deur vir haar oopgehou, sy het gesprankel en hy het haar gesoen en aangery hiernatoe.

      Jacques draai die sleutel in die kar se aansitter. Hy is tussen twee vure: sy liefde vir Sharise en sy verantwoordelikheid jeens Suzette.

      Hy trek stadig weg en vat koers in die rigting van Rosedal. Daar is nog perde en hy is van plan om een op te saal en ’n ent te gaan ry. Hy wil alleen wees, sy opsies oordink in die natuur, op die grond waar hy grootgeword het.

      Toe hy by Soete Verleiding se hek uitry, trek daar twee karre in. Aan die mense se kleredrag kan hy sien hulle is sakemanne en -vroue, vanoggend op pad na ’n werksontbyt. Hy hoop van harte Sharise het intussen haar ewewig herwin en is in staat om hulle te bedien.

      Moet hy soos ’n vark voel omdat hy twee vroue vanoggend ontstig het?

      Hy lig sy hand en groet die vrou in die grys Volvo. Sy glimlag verras.

      Spread a little happiness, dink hy by homself en kies koers huis toe.

      Agter hom parkeer die klante en klim uit. Twee is Chinese, kort mannetjies met aktetasse en hoflike gebare.

      Myrna sien hulle van die stoep af en spring dadelik om. “Donald, hier’s mense! Ek gaan gou op na Sharise, cope jy, asseblief!”

      Sharise het intussen tot bedaring gekom, maar sy lê nog steeds op die bed, op haar maag. Haar hare is soos ’n mantel oor haar rug uitgesprei, haar arms om die kussing, klam van haar trane.

      Sy voel sy het lanklaas in haar lewe ’n groter gek van haarself gemaak. Dis sý wat hom bevlieg het en hom eerste gesoen het! Wat het haar besiel? ’n Man het geen verweer as ’n vrou uit sy verlede hom so stormloop nie, hy sal terugsoen, al is hy ook verloof of getroud. Jacques was onkant gevang en al wat hy kon doen, was om saam te speel, te maak of hy net so uit sy vel is soos sy.

      Maar wat het hy hier kom maak? Haar ordentlik kom sê hy is terug met sy verloofde aan sy sy en hulle gaan hier trou en hulle vestig? Hy wou kom praat, nie soen nie. Toe gaan bespring sy hom soos ’n tiener!

      Nou is haar lippe gekneus en haar lyf vol verlange na hom en die verlies soveel groter, die besef dat sy byna tien jaar gelede die liefde van haar lewe verloor het. O, en hy is mooier as tevore, ’n donker man met harde baard, steeds die sagte oë, die sagte mond. Hy ruik anders, maar sy hou daarvan, die geur van sout en see en iets soos komkommer. Dit kleef nog aan haar, as sy diep inasem, ruik sy dit. Sy wil doodgaan. Miskien kan sy sy soene onthou en nou op die plek doodgaan!

      O, Jacques ...

      Sy onthou hulle eerste romantiese soen. Sy was nog in die laerskool. Skaars twaalf jaar oud, toe bring hy vir haar ’n bos rose, in Mevrou se tuin gesteel. Dit was laatmiddag, haar ouma en haar ma was dorp toe en sy was alleen by die huis besig met haar skoolwerk. Die bodeur was oop en snaaks genoeg het sy op daardie oomblik aan hom gedink en gewens hy verskyn. Toe gebeur dit. Skielik staan hy voor die agterdeur met die bos rose in sy hand.

      “Vir jou, maar ek het dit gesteel. Steek dit in jou kamer weg.”

      “Jou stupid, hoe steek ’n mens blomme weg?” het sy gevra en die deur vir hom oopgemaak. “My ma sal sien.”

      “Sit dit langs jou bed. Sê dan maar vir haar dis ek.”

      Sy het ’n blompot van die rak afgehaal, water ingetap. “Jou ma maak jou dood.”

      “Ag, daar’s nog baie.”

      Die rose het lekker geruik en dit het mooi gelyk.

      “Dankie,” het sy gesê en hom ’n piksoentjie op sy wang gegee. “Dis baie mooi.”

      Hy het vreeslik gebloos, sy vingers teen sy wang gedruk asof dit brand. Dit was niks, sy het hom al baie so gesoen. Maar daar was iets anders in die lug daardie middag, iets in die geur van die rose, iets soos afwagting.

      “Wil jy koeldrank hê?” het sy gevra.

      “Ek het jou ouma en jou ma sien ry,” het hy gesê.

      “Hulle is dorp toe.”

      Skielik het hy een tree vorentoe gegee en haar gegryp asof hy haar in ’n rugbyoefening onder stof loop. Hy het sy mond hard op hare neergesit en haar gesoen tot sy nie meer kon asemhaal nie. Toe haar net so skielik gelos en die hasepad gekies.

      Die deur het agter hom toegeklap en sy het haar hand op haar mond gesit en snaaks gevoel: half naar, half lekker. Dit was anders as al die ander soentjies; daar was iets van ’n grootmensgevoel, iets wat haar ouer laat voel het.

      Dis СКАЧАТЬ