Satyn Omnibus 2. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hulle ’n chalet vir die naweek bespreek het! Toe sy hom eindelik in die bed het, kon sy net neerplons en slaap.

      Die volgende oggend het hy hom wel deeglik op haar gewreek – asof dit sý was wat haar onkapabel gedrink het. Jermaine kon baie aggressief raak, en tog was hy soms goed vir haar, soms het hy probeer.

      Sy verslap haar pas. Sy is moeg, en die hartseer gedagtes maak haar nog moeër. Sy gaan staan langs die pad, hang vooroor en haal diep asem. Draf dan deur ’n natgereënde parkie kortpad huis toe.

      Daardie nag was dit nodig om alleen te wees. Sy was in elk geval nie meer ’n maagd nie, want Jermaine het toe lankal gereeld by haar kom inkruip. Haar eie skuld, en sy wou trou om nie meer skuldig te voel nie. Op haar huweliksnag, wat die mooiste nag in enige meisie se lewe behoort te wees, het sy besef dat haar lewe ’n mislukking is. Sy het bitterlik gehuil, sonder ’n geluid, maar met baie trane.

      Sy het gehuil en aan Jacques gedink, haar Jacques met wie sy nie kon trou nie omdat sy arm en ongeleerd is. Dis wat sy ma van haar dink – sy is arm en ongeleerd, en boonop ’n slegte invloed. Wel, sy het dit bewys toe sy met Jermaine deurmekaar geraak het. Sy pa is lewenslank tronk toe, sy ma het selfmoord gepleeg, sy broer het hom doodgedrink, sy suster het verdwyn, en sy oom en tante wat in Johannesburg woon, het net in hom belanggestel as hulle geld wou leen.

      Hulle was baie geïnteresseerd in sy testament, maar toe hulle hoor dat hulle niks erf nie, het hulle van die aardbol af verdwyn. Wat goed is, want as hulle besluit om by haar te kom intrek, pak sy op en gaan woon in Tibet. Maar hulle sal nie, want hulle hou nie van haar en haar familie nie, dink hulle is snobs.

      Is dit nie vreemd nie? Laeklasmense dink baiekeer ander wat harder werk en beter opgevoed is, verbeel hulle hulle is beter. Party ryk mense dink weer almal wat arm is, is laeklas.

      Sy kom uit ’n goeie familie, mense wat hulle lewe lank eerlike werk gedoen het. Die vroue raak net te vroeg weduwee. Haar ouma was dertig toe haar oupa dood is, haar ma was vyf-en-twintig, en sy was amper sewe-en-twintig en net een jaar getroud. Haar oom is ook ses maande gelede oorlede, en Lucy en haar ouer broers moes gou uitspring om hul ma te help om hul jonger sussies deur die skool te kry. Jermaine was van kleins af in weeshuise. Hy moes na homself omsien en hy het dit reggekry, nou wel met ’n paar skelmstreke, maar hy het sy werk gedoen en hy het vir haar gesorg.

      Sharise draf die laaste entjie vinniger; die son is aan die opstaan en boor met skerp strale deur die mis. Sy moet nog gaan stort en aantrek, en dan die quiche vir ontbyt in die oond steek. Dis amper sesuur, en Donald en Myrna begin halfsewe.

      Sy voel goed, sy is in beheer van haar lewe. Haar teekamer sal nog geld maak, sodra sy die kar en die huislening afbetaal het, sodra haar uitgawes nie meer haar inkomste oorskry nie. Sy is vandag beter daaraan toe – alleen.

      Sy sal dit nooit hardop sê nie, maar sy was kort voor sy dood van plan om Jermaine vir ’n egskeiding te dagvaar. Hy het haar liggaam verniel en haar siel vertrap; sy sou nie saam met hom kon oud word nie. Die plan om van hom te skei het ses maande ná hul troue al begin vorm aanneem. Sy was op pad om ’n prokureur te besoek, sy het al telefoonnommers bymekaargemaak om kwotasies te kry, geld gespaar, werk gesoek in ’n ander stad. Sy het nogal sin gehad in Port Elizabeth. Toe verongeluk Jermaine met sy motorfiets ...

      Sy wou hom nie dood hê nie, sy wou wegkom, dis al.

      Maar in sy dood het hy haar vergoed vir ’n jaar van pyn en vernedering.

      Hy was ’n ongelukkige mens, ’n harde, raserige man met ’n valse bravade. Iemand wat maklik sy woede op haar kon ontlaai, en tog ook op sy vreemde manier omgegee het. Sy dink so, want hy het ’n ruim lewenspolis uitgeneem, en sy testament was in haar guns ...

      Nie dat sy oor hom treur nie, nie dat sy na hom verlang nie! En toe het haar ouma ook nog gister oor Jacques begin. Hom wil sy nog minder as Jermaine in haar lewe terughê.

      Dis vyf oor ses toe sy die agterdeur van Soete Verleiding agter haar toetrek, die koffiemaker en die oonde in die kombuis aansit en die trap na haar kamer twee-twee ophardloop. Sy stort en was haar hare in vyftien minute, blaas dit gou winddroog, trek haar jeans en ’n oorhangtruitjie aan, bind haar voorskoot om en maak dat sy in die kombuis kom. Vinnig meng sy die bestanddele vir die quiche – een grote met spinasie en een met maalvleis en sampioene. Spek braai sy eenkant, aangesien hier Moslems en Jode ook eet en hulle nie varkvleis verdra nie.

      Die radio speel, maar sy hoor toe Myrna klop en maak vir haar oop. Sy woon straataf en loop sommer soggens werk toe. Donald ry van Rawsonville se kant af. Hy parkeer sy Kiatjie net voor Myrna die deur agter haar toetrek.

      “Dit ruik lekker!”

      “Eerste quiche is in die oond! Hallo, Myrna.”

      “En jy is vrolik!”

      “Ag, ek voel goed, ek’t gedraf.”

      Myrna hang haar skouersak op en haal haar voorskoot van die haak af. “Ek dag jy voel so goed omdat jy gehoor het,” sê sy en knoop haar voorskoot om haar middel.

      “Wat gehoor het? Het jy vir ons ’n verjaardagpartytjie gekry?”

      “Nee.”

      Myrna se ronde bruin ogies vonkel. Die vogtige weer is vandag weer in haar hare en die krulle staan soos ’n wolk om haar kop. Haar wange gloei.

      “Twee, jy het twéé partytjies gekry?”

      Myrna se skouers sak. “Jy weet nie.”

      “Wat?”

      “Het jou ouma jou nie gesê nie, of Lucy?”

      Donald kom in. “Good morning, ladies!”

      “Hallo, Donald.”

      “Ek ruik koffie.” Hy trek sy jas uit. “En knoffel, iemand het al gewerk. Quiche in die oond?”

      “Ek’t roti ook aangemaak.”

      Myrna spring omtrent op en af. “Luister niemand na my nie!”

      “Ek weet wat jy wil sê, Myrna,” sê Sharise bedaard.

      “Ja?”

      “Jacques du Plessis het gister gearriveer.”

      “En toe, het jy hom gesien?”

      “Nee, hoekom sal ek?”

      Sharise tel die koffiepot op om vir hulle koffie te skink. Sy skink sonder om te stort, al bewe haar hart in haar binneste en al voel haar arms lam.

      “Ek het.”

      Al twee die meisies kyk verbaas na Donald.

      “Is jy seker?” vra Myrna.

      “Lucy het my gevra om by mevrou Du Plessis se verwelkomingsete vir haar seun te help bedien, toe gaan ek.”

      “Ja, jou agie, dis van nuuskierigheid.” Myrna is self so nuuskierig dat sy kan bars.

      Sharise kan die pyn in haar bors nie ignoreer nie. Haar hart is seer. Donald het hom gesien. Donald was daar en sy was nie. Hoe lyk hy nou? wonder sy. Is hy gelukkig?

      Maar sy vra Donald niks. Sy vertrou nie haar stem СКАЧАТЬ