Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ te maak.”

      Jessica hoop dat hy sal aanhou en aanhou met praat, want sy kry nie meer haar trane gekeer nie, en dit gaan haar noodsaak om te snuif.

      Hy bly egter stil en na ’n rukkie kan sy nie anders as om te snuif nie.

      “Jessica?”

      “H’m?” Sy hoop dat dit klink asof sy al half aan die slaap is, maar die oomblik toe sy die geluidjie uiter, weet sy sy’t nie in haar doel geslaag nie.

      “Huil jy, meisie?”

      “Nie eintlik nie,” sê sy gesmoord.

      “Nie eintlik nie, maar darem. Hoekom huil jy?”

      Die besorgdheid in sy stem en vertroostende streling van sy hand oor haar hare, laat haar vergeet van alle ander dinge, en haar arms gly asof vanself om sy nek. En sy huil hom waternat.

      “Toe maar,” sê hy toe haar snikke eindelik bedaar. “Die spanning van die afgelope dae was seker maar te veel vir jou. Jy sal nou sommer beter voel.”

      “Ek huil nie van spanning nie,” sê sy snuiwend. “Ek huil omdat jy kwaad is vir my.”

      “Maar ek is mos nie kwaad vir jou nie, meisie?”

      Vir ’n rukkie is net sy asemhaling hoorbaar. En toe hy oplaas praat, is daar ’n hartseer klank in sy stem. “Ek sal vir die res van my lewe lief wees vir jou, Jessica. Maar liefde kan nie tot volvoering kom as dit eensydig is nie.”

      “Ek is vir jou ook lief,” erken sy stilweg.

      “Ekskuus? Sê weer wat jy nou gesê het?”

      “Ag, Bennie, man. Ek het jou lief.”

      “Al kan ek nie vir jou sê wie die vader van Julia se kind is nie?”

      Sy skud haar kop skielik heftig. “Ek gee nie meer ’n flenter om nie. Al het haar kind ook drie pa’s, en al het jy ook nege kinders by ander vrouens …”

      Verder as dit kom sy nie, want dis ineens net bondelende komberse, en toe sy haar weer kan kry, lê sy styf in Bennie se arms. Haar lippe gaan in afwagting oop toe sy kop nader kom. Hy soen haar met soveel teerheid dat dieselfde gevoelens wat sy Saterdag op Geluk ervaar het, weer in haar opwel. Met volle oorgawe soen sy hom driftig terug. Weer en weer. Ver iewers in haar agterkop verskyn daar ’n waarskuwingstemmetjie, maar meegesleur deur die hartstog van die oomblik, ignoreer sy daardie stemmetjie. Met passiewe geduld wag sy tot Bennie dieselfde begeertes as sy moet openbaar, en sy nestel haar met stille tevredenheid teen hom vas toe hy saggies kreun. Toe sy warm hand soekend oor haar liggaam beweeg, wag sy ademloos …

      Kardoef!

      Die middernagtelike knal uit Daan de Lange se geweerloop eggo deur die klowe, weergalm teen die kranse vas, en breek die betowerende atmosfeer van die grot in duisende skerwe, sodat Jessica weer eens amper in die vuur beland.

      Bennie lag saggies en soek naarstig in die stikdonkerte na sy rewolwer. “Ek gaan net gou antwoord. My ouers wil seker maar net sekerheid hê dat ons nog veilig is. Hierna sal hulle gaan slaap.”

      “Jy moenie weer val nie!” waarsku Jessica, en draai beskaamd haar kop weg toe hy na haar kant toe kyk.

      “Moenie bekommerd wees nie. Ek sal ekstra versigtig wees hierdie keer, want ek weet mos nou dat ek veel het om voor te lewe.”

      Sy kyk hom agterna totdat sy figuur ingesluk word deur die donkerte van die tonnel, en betas dan haar brandende wange. Dit was net die geweerskoot wat hulle gered het van iets waaroor hulle dalk die res van hul lewens spyt kon wees, dink sy met ’n bietjie bangheid. Wat gaan hierdie nag verder oplewer? Sy het nie die wilskrag om Bennie teen te gaan as hy weer haar liggaam probeer verower nie. Sal hy verstaan en dit aanvaar as sy sê hy moenie haar in die versoeking bring nie? Is dit hoe die versoeking met Julia toe ook plaasgevind het? Dan kan sy Julia mos nie verkwalik dat sy geswig het nie. Al was die man ook volgens Bennie ’n dwelmslaaf. Hoe goed ken sy Bennie? Vrydag, Saterdag, Sondag, Maandag? Saam met vandag is dit ongeveer vyf dae. Is dit genoeg om sekerheid te hê oor hul gevoelens? Ja, sê ’n stemmetjie dadelik, maar haar gewete sê nee.

      Onder op Doupan se werf wag oom Daan en oom Josie in spanning op Bennie se antwoord, en toe dit kom, draai hulle tevrede om om die huis weer binne te gaan.

      “Dit reën nog,” sê oom Daan vir sy vrou, “maar dit lyk tog of die wind gaan lê het. Dit sal darem help dat die kinders nie te koud kry daar in die grot nie. Ek hoop hulle het darem kerse. Daar was altyd ’n paar kerse.”

      “Daar is glo kerse en vuurhoutjies, ek het vir Fayetjie gevra. Volgens haar is daar nog genoeg hout ook vir ongeveer drie dae,” deel tant Millie hom mee.

      “Nou maar dan kan ons maar gerus gaan slaap. Ek dink nie Mart sal nou meer iets oorkom van daardie pil nie.”

      Oom Daan se woorde is nog nie koud nie, toe kom die onderwerp van bespreking dronkerig die kombuis binne. “Wie skiet so?”

      Tant Millie pyl op haar af. “Versigtig, Mart. Hoe voel jy?”

      Ook oom Josie en oom Daan beweeg vinnig nader na haar toe. “Hoe voel jy?”

      Tant Mart staar onbegrypend van die een na die ander. “Hoe bedoel julle? Ek is mos nie siek of iets nie. Ek moes net aan die slaap geraak het daar op die bank. Toe ek my nou kom kry, toe lê ek daar. Wat kyk julle so snaaks na my?”

      Tant Millie staan nog nader en loer skielik na haar nek. “Dis weg,” sê sy en tant Mart gaap haar verbaas aan. “Die uitslag is weg. Dan sal sy nou reg wees.”

      “Uitslag? Waarvan praat julle nou?” vra tant Mart verward.

      “Jy’t een van my pille gedrink,” herinner oom Josie haar skielik aan wat sy aangevang het.

      “Dis reg. Ek hét een van jou … nét een van jou pille gedrink. Maar wat het dit met ’n uitslag en dinge te doen?”

      “Ons dink jy was allergies daarvoor, want jy’t skielik omgekap,” verduidelik tant Millie.

      “En die nonsens wat jy gepraat het!” verwar oom Josie haar nog meer.

      “Ek weet niks. Ek onthou dat ek die pil gedrink het, en dat my hoofpyn dadelik weg was. Maar ek kan nie nou onthou hoe ek weer hier in die sitkamer gekom het nie.”

      “Toe maar, ek dink dis nou alles weer reg. En ek dink ek en my vrou moet nou in die bed gaan klim. Julle twee kan maar nog gesels, want julle kan laat slaap môreoggend, maar ek en Millie moet vroeg op.”

      Na ’n oor-en-weer-nagsêery bly oom Josie en tant Mart dan ook alleen agter in die kombuis.

      “Jy’t my uit my geloof uit laat skrik, Mart. Jy drink g’n nooit weer vreemde pille nie!”

      “Haai, Josie, ek onthou nou! Ek het nogal lekker hups begin voel …”

      “Mart! Jy sê nie weer daardie woord nie! Dit is g’n hupspille nie. Dis doodgewone ontspanningspilletjies wat die dokter vir my rug voorgeskryf het! En toe loop praat jy sommer van die hotel se dubbelbed en als!”

      “Haai, Joos?”

      “Ja, СКАЧАТЬ