Elza Rademeyer Omnibus 4. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ in die grot, en haai, toe dink ek mos nou hoe romanties dit moet wees. Twee siele alleen, vasgevang in die onherbergsaamheid van ’n ruwe wêreld waar die aasvoëls in vrede hul nes kan bou.”

      Oom Josie kyk haar baie agterdogtig aan, maar tant Mart is die ongeërgdheid self. “Hoe sal ons weet of daar nie ’n onsterflike liefde gebore word in daardie grot op hierdie heerlike reënerige aand nie?”

      “Mart, jy voel nie dalk koorsig nie?” wil oom Josie oorbluf weet.

      “Koorsig?” Tant Mart kyk met onnatuurlike blink oë na hom. “Nee, my ou eseltjie, ek voel perdfris.” Sy vou haar hande saam en lag skielik hoog en skril. “Was ek maar vanaand in daardie grot, vasgekeer saam met ’n ridder van ouds. O, ek sou sy hande was en sy voete … voete … voete …”

      Dis oom Daan wat eerste sien sy gaan val, en hy tree dan ook net betyds om die tafel om haar te vang. Oom Josie skrik hom boeglam en tant Millie spring ook verskrik van haar stoel af op.

      “Help hier,” sê oom Daan. “Ons moet haar daar op die rusbank kry. Wat sou verkeerd wees? Het sy al vantevore so geraak, Joos?”

      “Nie waarvan ek weet nie, Daan. Vat jy haar voete, ek sal haar lyf ondersteun. Wat kon haar oorgekom het?”

      “Sou dit nie dalk iets gewees het wat sy geëet het nie?” wonder tant Millie hardop. “Maar ons het tog almal van dieselfde kos geëet. En dis net nadat sy hier weg is kamer toe dat sy so anders geword het. Sy’t mos gekla van hoofpyn vroeër vanaand. Het sy nie dalk verkeerde pille gedrink nie? Wag, ek dink ek moet gou in haar kamer gaan kyk of ek nie iets daar kry nie.”

      Tant Millie kom dan dadelik op die spoor van tant Mart se “siekte”. “Ek kry hierdie vier pilletjies daar voor haar bed. Weet een van julle dalk watse pille dit is?” vra sy.

      “Dié pille,” sê oom Josie aarselend, “lyk vir my nes die pille wat ek vanoggend op Wildernis of iewers vir my by die apteek gekoop het. Maar ou Mart had nog nooit ’n seer rug nie. Waar sou sy dan nou aan dié pille kom?”

      “Het sy dit nie dalk by jou geleen en gedink dit sal vir haar hoofpyn help nie?” vra tant Millie. “Kan jy onthou hoeveel pille daar in jou pakkie was?”

      “Wag, laat ek loop kyk. Daardie pille ís sterk. Ek drink nooit meer as twee van daardie pille op ’n slag nie.”

      Op lange laas kry hulle dan ook die versekering dat tant Mart wel een van oom Josie se pille gedrink het, maar oom Josie kan nie verstaan dat een pilletjie haar so kon aantas dat sy nou so uit soos ’n kers daar op die rusbank lê nie.

      “Sy is moontlik allergies vir die pil,” sê tant Millie terwyl hulle almal na die slapende tant Mart staar.

      “Allergies?” vra oom Josie. “Noudat jy so praat van allergies, dink ek daaraan: Mart kan omtrent geen pil of medisyne drink waarvoor sy nie allergies is nie. Dis hoekom sy ook net altyd die een soort pil drink vir ’n hoofpyn.”

      “Dit lyk darem nie of haar bors gaan toetrek nie,” sê tant Millie huiwerig. “Maar moet ons nie maar ’n dokter inroep nie? Kyk, dit lyk vir my sy kry ’n uitslag. Hier is dan nou sulke rooi knoppies in haar nek.”

      “Hups,” prewel tant Mart skielik hardop. “Ek is ook nou hups, Josie.”

      Oom Josie storm vervaard op haar af. “Wag, nou, Mart, hier’s mense. Jy moenie nou allerhande nonsens praat nie!” sê hy ontsteld, en slaan ook sommer sy hand oor haar mond.

      “Moenie haar mond toedruk nie,” keer tant Millie. “Netnou versmoor sy.”

      “Maar netnou praat sy nog ander dinge ook,” sê oom Josie benoud. “Van die hotel se dinge en goeters.”

      “Wat van die hotel se dinge?” vra tant Millie, maar toe oom Daan die konsternasie op oom Josie se gesig sien, stamp hy aan tant Millie sodat sy na hom moet kyk.

      “Ek dink jy moet die ketel gaan aansit, vrou. Kom ons los vir Josie hier by Mart, dan gaan maak ek en jy gou koffie.” Toe dit lyk asof tant Millie wil teëpraat, knip hy vir haar oog en stuur haar dan ook dadelik na die kombuis. Hulle verdwyn ook net betyds, want tant Mart is vinnig besig om goed op dreef te kom.

      “Wou nog gesels, maar toe slaap jy al, Josie. ’n Badkamer ruik so lekker as ’n man gebad het. Josie sal my seker nooit weer vra om te trou nie. Ek het mos nee gesê. Maar my Sarel was dan nog nie koud nie.”

      Oom Josie loer oor sy skouer kombuis se kant toe en leun dan vooroor om in tant Mart se oor te fluister. “Is jy lief vir ou Josie, Mart?”

      “H’m, vreeslik, maar hy gaan my nie weer vra om te trou nie. Ons het saam op die dubbelbed geslaap, maar hy …”

      “Mart,” fluister oom Josie dringend. “Ons kan môre trou as jy wil. Maar dan praat jy nou nie weer van die hotel se dinge nie.”

      Dit werk toe. Tant Mart gee ’n lekker diep gaap en toe begin sy snorkend asemhaal. Darem nie heeltemal gerus oor haar nie, sluit oom Daan en tant Millie hulle ook weer ’n rukkie later by oom Josie en die slapende tant Mart aan terwyl dit reeds byna middernag is.

      “Ek kan jou nie sê wie die vader van Julia se kind is nie, Jessica. Maar wat maak dit saak? Jy soek tog maar net ’n verskoning om nie direk vir my te sê dat ek geen kans het om ooit jou liefde te wen nie, daarom dat jy ’n vraag aan my stel wat jy weet ek seker nooit sal kan beantwoord nie. Ag, kom ons vergeet tog maar nou die hele ou storie. En moenie bekommerd wees nie, ek weet wanneer ek verloor het. Ek sal jou nooit weer lastig val nie.”

      Jessica krimp inmekaar van selfverwyt. Wat het haar besiel om die vraag só aan hom te stel? Sy wou mos maar net sekerheid hê dat hy nou, terwyl hy nié yl nie, ook vir haar gaan sê dis ’n man van Johannesburg. Sy kyk verslae teen sy rug vas toe hy opstaan en die komberse nader sleep na die vuur toe. Hoe gaan sy regmaak wat sy verbrou het?

      “Daar’s hy, nou kan jy maar kom inkruip,” sê hy toe hy klaar gewoel en gewerskaf het met die komberse.

      Jessica se oë rek. “Hoe bedoel jy? Waar moet ek inkruip?”

      “Hier langs my, waar dink jy anders? Of verkies jy dalk om liefs te verkluim?” Hy sien hoe sy vinnig na die vuur se kant toe kyk, maar haar hoop word verydel toe hy haar daarop wys dat hulle nie die vuur die hele nag kan laat brand nie. “Ons moet suinig werk met die hout. Onthou, ons weet nie vir hoeveel dae ons dalk nog hier vasgekeer gaan sit nie. Kom nou, Jessica, moenie kinderagtig wees nie. Ek is nie ’n wolf nie. En ek is ook nie die soort man wat my opdring aan ’n meisie as ek weet sy hou nie van my nie. Maar om te oorleef, sal ons mekaar se nabyheid net moet verduur.”

      Sy loop skugter nader. Dit sal nie help om uitkomkans te soek nie, weet sy. Die vuurtjie brand reeds laag, en dit raak vinnig kouer en kouer in die grot. Sy klim egter steeds huiwerig op die oop kolletjie langs hom in en ’n skokgolf vlieg deur haar lyf toe sy hand en arm aan haar raak terwyl hy die komberse besorg oor haar vou.

      “Dis nou seker nie die luuksste bed waarop jy al geslaap het nie, maar ons kan maar net dankbaar wees die komberse was nog hier in die grot.”

      “Hulle ruik nie juis lekker nie,” waag Jessica dit toe ’n onaangename reukie haar neus bereik.

      Hy lag. So ’n lekker diep laggie en voor Jessica kan keer, skiet haar oë vol trane. Sy is dan so bitter lief vir hom. Moet sy hom dit nie maar sê nie? Maar hoe moet sy dit sê? Sal СКАЧАТЬ