Al is die maan 'n misverstand. Danie Marais

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ haar naam

      en sy sê sy hou van my, Mr Scaffold,

      sy sê sy soek my en ek glo haar

      en loop aan onder staande toejuiging

      van lamppale,

      middeldeur die somer;

      die Japannese toeriste langs die Teems

      wat vir my glimlag

      voor hulle met duur kameras behang

      omdraai

      en my agterna staar.

      By Westminster Bridge

      het ek gestop, my ingegrawe

      met ’n pint donker gedokterde bier –

      Big Ben soos ’n Lucky Strike in my lawwe bek

      en ’n wêreldstad soos wolke

      af, af met die rivier …

      Ná daai pint moes ek my skateboard-luim

      straataf, tipsy en somerlangs ry

      om te wag vir haar

      in al die straatkafeetjies,

      die duisend restaurante

      en donker pub-hoekies,

      die kouebier-terrasse

      waar die blou lug lawaai

      en elke slag

      het sy oorkant my

      agter haar verstaanbril kom sit –

      heimat in haar handsak

      in haar glimlag die groot miskien.

      En ek, ek was eensklaps Elvis,

      Time Man of the Year,

      Lucky Luke en Han Solo –

      “fell into the cauldron when I was a baby”.

      Bliksem, sy sit net en smile vir my

      op die foto in my hand

      en ek ís die Pink Panther, Aragorn, son of Arathorn,

      die uitverkore volk, die oop pad

      en die ewige lewe.

      Asseblief II

      Dis drie-uur, Sondagoggend –

      Mary Coughlan se Tired and Emotional hang

      soos sigaretrook en herinnering

      in die lug om my.

      Gregor sit-lê oopmond en slaap

      in ’n swart stoel

      skuins oorkant my,

      maar jy is ver weg

      as ek koorsagtig probeer

      om die toekoms te sien

      in die sewe wasige letters van jou naam

      soos iemand wat ’n kleur probeer hoor

      of ’n klank wil proe

      soos ’n baba in sy wieg wonder

      oor die betekenis van nagwind in die blare.

      Onthou, Marais, niks was ooit soos jy gedink het

      dit gaan wees nie –

      jou laaste liefde het jou

      “Alles Schlechte!” toegewens

      voor sy vir altyd

      met haar bitterrooi Volkswagen Polo

      weggery het …

      Met die laaste sluk wyn

      kom ’n woord soos ’n ysskots

      iewers in my los –

      dryf suid met ’n ysbeer

      in ’n ra-ra-rooi Hawaiise hemp.

      Mens klop en mens waai

      Dis tjoepstil, halfdonker en kort voor toemaaktyd

      toe ek by Bremen se lughawe-restaurant inval.

      Iemand is besig om te vee en op te ruim,

      maar hy sien my nie

      en ek gaan regs in die hoekie langs die ruit staan –

      net betyds om te sien hoe jy jou paspoort

      aan die ou met die snor

      by “Passkontrolle” gee;

      hoe jy deurgaan om tranerig maar vriendelik

      vir iemand by Gate C

      te vra of jy op die regte plek is

      en of die vliegtuig nog nie vertrek het nie.

      Twee minute gelede het ons mekaar

      onbeholpe en ontoereikend

      totsiens gesoen

      ná ’n streng Duitser jou beboet het –

      Suid-Afrikaners het altyd te veel bagasie

      het hy droogweg opgemerk.

      In die stil skemerhoek van die restaurant kyk ek

      vasgenael

      deur twee stukke glas hoe jy,

      bril op die voorkop,

      jou kaartjie nagaan

      en jou paspoort check,

      hoe jy naarstig na ’n tissue soek,

      een vind

      en jou neus selfbewus blaas;

      hoe jy jou selfbeheersing effens herwin

      en rondkyk

      voor jy nog ’n slag huil

      weer ’n СКАЧАТЬ