Al is die maan 'n misverstand. Danie Marais

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ kap net soos ’n kat na ’n vlinder

      my pelspoot na jou.

      Ek:

      kyk vir jou soos ’n nagapie,

      waai my stert, honde-glimlag,

      gooi verbete flikkers vir jou

      soos ’n vuurtoring oor die water.

      Ek ry ons enigste soen soos ’n luck dragon

      as almal slaap.

      Soggens kom fluit ek soos jou ketel,

      jaag met ’n fris bries

      die reëndruppels soos paddavissies

      oor jou venster.

      Ek staar oop en bloot pers na jou

      soos ’n Pretoria in Oktober.

      Ek gaan lê bloot met die boekmerk tussen jou blaaie

      as jy die lig afsit snags.

      Daar is niks om voor bang te wees nie –

      ek doodle maar die sewe lucky letters van jou naam

      en laat jou in vrede spartel

      met jou donkerbloed jou warm-alleen

      jou rooi hart-gedagtes.

      Kyk, ek trek net die gordyne oop

      sodat jy kan voel hoe roekeloos die maan

      deur die diefwering aan jou vat

      in Sun Court 8 –

      jou gehuurde kou

      in ’n wilde stad

      in Afrika.

      Die siener

      Die siener verstaan soos ’n hond –

      met sy neus

      trap sag in die bloedspoor van môre.

      Hy glo die swaelreën sonder ophou

      ontsyfer die verkeer

      hou die krioelende miere dop

      in die sierskrif aan die muur.

      Hy lees die tekens in die jongste modes:

      Die toekoms is epidemie.

      Hy moet haar stop.

      Al die ander

      is vreemdelinge

      toegespin in haar tv-arms

      haar vergesigte.

      Hy is alleen.

      En die hou

      kom altyd van agter.

      Dit is telkens

      te laat.

      Waar die siener val

      kom ’n biblioteek op.

      Geen plan B nie

      As jy gedigte of stories wil skryf –

      die soort wat gate in mense oopraak –

      vermy dan die oë van die verstandiges.

      Verstandiges sien dinge soos dit is,

      maar wanhoop nie daaroor nie –

      bestuur dit bloot.

      Om jou saaklik

      deur húlle skerp oë te sien

      is dodelik.

      Jy sal nie hul afgemete medelye

      kan verduur nie.

      As jy verstandig wil wees,

      vermy die biblioteek.

      Netnou krap ’n storie of gedig jou oop

      en jy soek rasend,

      ’n stomme lewe lank,

      na die antwoord

      op die bot punt

      van jou verleppende tong.

      Jy vra hoe ons eerste soen was

      En ek sê met jou mond het jy

      aan my geraak

      soos ’n sad song

      aan ’n dronkverdrietige snaar.

      In een sagte akkoord het jy

      my eenman-piesangrepubliek

      omvergewerp.

      Met jou lang vingers oor my rug het jy

      sewe maer magtelose jare

      uit my lewe gestreel

      soos ’n mens ’n kreukel

      uit ’n hemp stryk.

      “Maar die grootste hiervan was die hoop”*[1]

      Ná middagete en ’n bier

      het ek gaan loop regdeur ’n somerdag in Londen –

      daar was baie mense, rooi busse en padtekens,

      maar ek was los voor

      in my kortbroek en sandale,

      ’n wip in my stap

      en die rooi ligte het hulle groen geskrik

      die stoptekens het gesê “Ry!”

      Al die waarskuwingstekens was vir ander bedoel.

      warning! scaffold is alarmed

      het rooi letters my vermaan.

      “Take it easy, Mr Scaffold,” het ek gereken.

      “Don’t be alarmed now, darling.”

      Want kyk, daar’s ’n meisie СКАЧАТЬ