Pierścień i róża. Уильям Мейкпис Теккерей
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Pierścień i róża - Уильям Мейкпис Теккерей страница 8

Название: Pierścień i róża

Автор: Уильям Мейкпис Теккерей

Издательство: Public Domain

Жанр: Повести

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ się w pychę – w XIX w. panowało przekonanie, że surowość, kary i krytyka najlepiej służą kształtowaniu człowieka. Radzono rodzicom, by nie chwalili i nie nagradzali swoich dzieci. Wiąże się to z moralnością epoki wiktoriańskiej w Wielkiej Brytanii. W XX w. utrwalił się pogląd, że dziecko sprawiedliwie chwalone i nagradzane rozwija się lepiej niż dziecko traktowane surowo i chłodno. [przypis edytorski]

      9

      ochmistrz – tu: opiekun dzieci na dworze króla lub księcia. [przypis edytorski]

      10

      puszczać krew – w XIX w. wierzono, że zmniejszenie ilości krwi w organizmie ma lecznicze właściwości. [przypis edytorski]

/9j/4AAQSkZJRgABAQEASABIAAD/2wBDAAMCAgMCAgMDAwMEAwMEBQgFBQQEBQoHBwYIDAoMDAsKCwsNDhIQDQ4RDgsLEBYQERMUFRUVDA8XGBYUGBIUFRT/2wBDAQMEBAUEBQkFBQkUDQsNFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBQUFBT/wgARCAeoBXgDAREAAhEBAxEB/8QAHAABAQEAAgMBAAAAAAAAAAAAAQACBgcDBQgE/8QAGQEBAQEBAQEAAAAAAAAAAAAAAAECBAUD/9oADAMBAAIQAxAAAAHxe760KiAi1UTLVE1XKohEqhVLImTVZlUBWsRmpKzMurJRMxtqJG2gK5I1dYmdVkTObqyKkWgIEUqIhKswgsSIGiumSUSIbCXVvjmdUkQlNOsk0SVhDUQBFSaUQKabkIgKJRI0pYrJEugTMaqamYTBohaEUmpkJZCKoSAIlbIgKJdWEBNTLWYQWSIVhXLLVNDOlASEDV1oGQIWplrMapazJUqJS5TSVKiRFNVzomsyVitKDWZnVpKM6pBomdVma1cxldIS6tzAy1TVZmN2xmGkDTPijSiaoIIWq58jWCjLOrZITEapAQIjMRVQ0mY1WZWzZiJazdsmI0Rk0ZFQ0mVUhUTbXjZjRq6zMgtYk1YCItZZTMFaA2DUzGYaSAjS5TEaK6GUzEJALTckTW7Myg0hCFzmaWYgEDTTUDJG7rMgNszpoRXLNELXjk1ZqoWszNWmpnE1q5zLq2CI1SAgZZZquRrRGJlJpqZpZdUGZnV1lkjd0BMg1TWWdEuqIbaG5yQtCSTUzARTW6TDOjIzVczWYbNWZhMR5KromRZARrMRmNNaM3KICA1RACy6ZAmt3OQEhMjNZZbZKAa0QABoCIQNtZJmaYyZTSTTUEQMxNYTyKATOraTV1GZJBqZDd1RIWU03K0MotZiG5igug0zkWqIwiNeQxArQztoIiEBMGgZImhlpll1QYkVmWsxtprIhM6rIk0QAaqZIbY2uRMsq6QWsprLMauszK1M5mi5iNKpCBCZN0EaaxMrUVzEQZ0XILSmYbYTMy0CLUElYTQzu6GVoZTERVRqhdr45nVQLIS+W0uSEmsgmlGSIbdLkxCnkrMuGQ3bpcw0QMhpqucxq3MbsICqhqKamWia1c01kbNKGWaKtNJiZamtmCE0BmK5F0oLMTWZkN24kWm5WiBmabmaijJqiG5CllRoZgI01GWVqTS4TSzOroyzQyHkAWhmUQNGJfJqEAmYqiI0ZJVICKWGyms2bQEyELWrlaCA0zkjxxo1aIlNVzARGjMBKESLTckpGrQbnMsaNW5gZyaJRFqZzAbqI3aLRXOYaxGiUSI21XIaAxEaURqmtXMDSZgZ3U1GWSXVk1SNKeOEBG6GSJdKCVUZZQJqZVbCaRomcGhuhkjV0TOrrLMRGgamYgNDbmSJrLKoiZjdE1XJFSREZjVQRusgMpYG1zJqoSGsxk0Sy5hJlohaqI1WWcwiN0MokALIRDRLqwE01lFcw2Yk20MhNLOrqCTMa1NNeOZpprKKjKujK6szLMrWGU0arMpZsGhkmpmVso1dDI0srQZGBFW5pqBErYE0mJpRSuqK5loq0szgQKamWsytaXMzNNEzKrXK0QXKLWYmWiGkDVEQ1mIg

1

Walorozę – odmiana właściwa dziś dla nazwisk; imiona zakończone na -o odmieniamy dziś: brata swego Waloroza. Podobnie rzecz się ma z imionami Bulbo, Seriozo i Mrukiozo. [przypis edytorski]

2

fuzyjka, zdr. od fuzja – strzelba myśliwska. [przypis edytorski]

3

Portret króla Walorozy XXIV – w tym miejscu widnieje ilustracja przedstawiająca monarchę na tronie, w bogatym stroju, z ciężką, obficie zdobioną koroną. W rękach król trzyma insygnia władzy: jabłko i berło, u boku ma przypasany miecz, na nogach ozdobne trzewiczki. [przypis edytorski]

4

bratanka swego – właściwie Lelujka nie był bratankiem Królowej, tylko Króla. [przypis edytorski]

5

by Lulejka pojął za żonę Angelikę – dawniej w rodzinach królewskich i arystokratycznych istniał obyczaj małżeństw między kuzynami. [przypis edytorski]

6

fraucymer (z niem. Frauenzimmer: komnata kobiet, pokój dla dam) – damy dworu, stałe towarzystwo królowej lub księżnej. [przypis edytorski]

7

rysunek „zaczęty” przez księżniczkę wyglądał mniej więcej tak, a „dokończony” przez Rózię tak – Na pierwszym rysunku głowa rycerza z profilu i ramię z mieczem zostały uchwycone dość prymitywnie, z karykaturalnym zachwianiem proporcji, bez światłocienia. Drugi portret ukazuje profil pięknego młodzieńca o romantycznym spojrzeniu i imponujących bokobrodach. Hełm z piórami wycieniowany drobnymi kreskami. Oba rysunki mają u dołu skośny podpis Angelica fecit (łac.: wykonała Angelika). [przypis edytorski]

8

Małej służącej natomiast nikt nigdy nie chwalił, więc też nie wbiła się w pychę – w XIX w. panowało przekonanie, że surowość, kary i krytyka najlepiej służą kształtowaniu człowieka. Radzono rodzicom, by nie chwalili i nie nagradzali swoich dzieci. Wiąże się to z moralnością epoki wiktoriańskiej w Wielkiej Brytanii. W XX w. utrwalił się pogląd, że dziecko sprawiedliwie chwalone i nagradzane rozwija się lepiej niż dziecko traktowane surowo i chłodno. [przypis edytorski]

9

ochmistrz – tu: opiekun dzieci na dworze króla lub księcia. [przypis edytorski]

10

puszczać krew – w XIX w. wierzono, że zmniejszenie ilości krwi w organizmie ma lecznicze właściwości. [przypis edytorski]

СКАЧАТЬ