Gargantua i Pantagruel. Rabelais François

Чтение книги онлайн.

      Aby ich zgasić, kuternoga40 pewny

      Przybył z pieniaczem przenajświętszym w łapie,

      Przesiewacz, rodu Cyklopiego krewny,

      W pył ich obrócił. Każdy w nos się drapie:

      Mało to pólko daje heretyków,

      Których nie zmełłyby młyńskie kamienie;

      Biegnijcie wszyscy wśród gromkich okrzyków,

      Z wojenną wrzawą zetrzeć to nasienie.

      Niedługo potem ptak Jowisza41 możny

      Myślał z obozem Złego wejść w przymierze;

      Lecz widząc groźne oblicza, ostrożny,

      Zląkł się, że z władztwa naród go obierze,

      I wolał raczej empirejskie płomię

      Usunąć z kramu, gdzie sprzedają śledzie,

      Niźli dozwolić, by w nieszczęść ogromie,

      Przez Massoretów42 znalazło się w biedzie.

      Układ zawarto w świetle błysków miecza,

      Wbrew woli Ate43 z jej piszczelą suchą,

      Pentezylei44 wbrew, dolo człowiecza!

      Na stare lata kupczącej rzeżuchą.

      Każdy jej krzyczał: «Ty czerepie stary,

      Tobież przystało skomleć, wiedźmo podła,

      Samaś je zdarła, te rzymskie sztandary,

      Co pergaminy stroiły w swe godła».

      Gdyby nie Juno, co pod niebios kręgiem

      Ze swoim księciem45 pykała fajeczkę,

      Wyszłaby z próby tej z niejednym cięgiem

      I opłakałaby gorzko tę sprzeczkę.

      Stanęło na tym, że przy owej chrapce

      Dwa Prozerpiny jajka46 jej przypadną,

      Jeśli zaś znowu znajdzie się w pułapce,

      Do góry cierpień przywiążą ją snadno47.

      W siedmiu miesiącach mniej dwadzieścia dwoje,

      Ten, który niegdyś zniszczył Kartaginę48,

      Wmieszał się, czyniąc znaczne niepokoje,

      Dopominając się o swą dziedzinę;

      Lub też by działy słuszne uczyniono

      Wedle praw, które Bóg szanować każe,

      Tym zaś co breve uzyskali ono

      Nieco polewki w gęby nalać wraże49.

      Ale rok50 przyjdzie jako łuk turecki51,

      Co ma pięć wrzecion i trzy dna od faski52,

      Rok, iż grzbiet króla w sposób zbyt zdradziecki

      Dozna zapłaty za niewczesne łaski.

      O hańbo! Zali słodki uśmiech zdrady

      Gronostajowych ogonów dosięże?53

      Stójcie! Nikt niechaj nie idzie w te ślady;

      Raczej się schronić między śliskie węże.

      Gdy ten rok minie, ów który jest, będzie

      Władał spokojnie z druhami pospołu:

      Kłótni i swarów stępią się krawędzie.

      Dobra chęć zbożnie zagości u stołu;

      Pomoc, co niegdyś była przyrzeczona

      Przez wróżby niebios, wnet ciałem się stanie,

      I cna stadniny królewskiej korona54

      Z tryumfem ruszy w monarszym rydwanie.

      I będzie czas ten trwać wszelakiej próby,

      Póki Mars raczy kroczyć w swoim torze;

      A potem przyjdzie On, nad insze luby,

      Rozkoszny, piękny, w śmiejącym humorze.

      Hej, krzepcie serca! Na biesiadę oto,

      Wierne me druhy! Niejeden nieżywy

      Na ziem nie wróciłby za wszystko złoto,

      Tak kląć czas przeszły będziem nieszczęśliwy55.

      Na koniec, dzieła woskowe odlanie

      Damy pomieścić w samym sercu dzwona;

      Nie będzie więcej krzyków: Panie! Panie!

      Ni kotłów buchać para rozpalona.

      Hej, gdzie jest ręka, co do miecza skora!

      Do diaska wszystkie mózgowcze majaki!

      Ach, gdybyż można w głąb wielkiego wora

      Związać kram cały szalbierstw lada jaki56!