Powrót posła. Niemcewicz Julian Ursyn

Чтение книги онлайн.

      Co to za miłe, wdzięczne i skromne stworzenie!

      Słodycz, dobre skłonności natura w nią wlała,

      W oczach naszych w urodę i cnoty wzrastała.

      Kocham ją jak mą córkę.

      Dobra z niej dziewczyna,

      Lecz prawdę mówiąc, zawsze wolałbym mieć syna;

      Ta, wziąwszy posag, Bóg wie dostanie się komu,

      Z syna przecię i pomoc, i wygoda w domu,

      Bo czy to w Trybunale sprawę poforsować,

      Czy ekonoma z intrat29 ściśle obrachować,

      Czy pchnąć do Gdańska, zawsze dobrze użyć syna,

      Właśnie mi się historia dobra przypomina:

      Raz mój ojciec…

      Starosto! powiesz przy obiedzie,

      Pójdziem do chorej. Może tymczasem nadjedzie

      Syn mój i koniec długiej przyniesie tęsknocie.

      Teresiu, możesz tutaj zostać przy robocie.

      Dziś go tedy ujrzemy30, dzisiaj ma się wrócić,

      Nie wiem, czyli się cieszyć, czyli mam się smucić,

      Z skłonnością moją walczą rodziców rozkazy:

      Ach! dla tkliwego serca, jak okrutne razy!

      Schowana31 z nim w tym domu, w latach mych dziecinnych

      Miłość się przy zabawach zajęła niewinnych,

      Minęły te zabawy, zostało wrażenie.

      Przymuszać się ustawnie32, co za udręczenie!

      Wszystko mię zdradza, niech kto imię jego wspomni,

      Zapłonienie na twarzy postrzegą przytomni.

      Lecz czegóż się mam płonić? publiczny szacunek,

      Upoważnia mój wybór i słodzi frasunek.

      Dzisiaj go więc zobaczę.

      Latać godzin kilka,

      I jednego nie ruszyć zająca ni wilka,

      To ostatnie nieszczęście.

      postrzegając Teresę

      Niech pani daruje.

      Że się przed nią w zbryzganym fraku prezentuję!

      Wraz stąd lecę, i włożę ciemny wigoniowy:

      Oczy jej już mi słodzą niepomyślne łowy,

      Ale biedny kasztanek!

      I cóż mu się stało?

      Nieszczęście: wzdłuż i w poprzek zbiegłem knieję całą.

      Lecę przez pole i już wypadam na drogę,

      Gdy wtem utkwił w zagonie i wywichnął nogę.

      Żałość waćpana równie jest słuszna jak szczera.

      Od pierwszego go w Anglii kupiłem pikiera.

      Był to pierwszy koń w świecie, co nie ma przykładów,

      Wygrał jeden po drugim dwadzieścia zakładów:

      Ach, gdybym tu już serca nie uwięził mego,

      Wraz bym leciał do Anglii szukać podobnego!

      W tak chwalebnym zamyśle nie mogę zgadywać,

      Kto by tutaj waćpana śmiał dziś zatrzymywać.

      Zezwolić na to byłabyś waćpanna skłonną?

      widząc, że Teresa patrzy nań z podziwieniem1

      Waćpanna dobrodziejka lubisz jeśdzić konno?

      Jeszczem nie próbowała.

      W Anglii wszystkie panny,

      Czy to na polowanie, czy na spacer ranny,

      Inaczej jak na koniu nie wyjadą prawie.

      Ja sam teraz na wiosnę bawiąc się w Warszawie,

      Kasztelance jednego z koni moich dałem.

      Jak ma siadać, jak jeździć, sam pokazywałem;

      Zrazu ledwie wyjechać śmiała na ulice.

      Teraz, ot tak wysokie sadzi kobylice33,

      Wjeżdża na wszystkie progi i na wszystkie ganki.

      Tak śmiałej powinszować można wychowanki.

      Gdyby pani ofiarą nie wzgardziła sługi,

      Cała ma stajnia na jej byłaby usługi,

      Chciej tylko rozkazywać i dawać mi prawa.

      Wdzięczna waćpanu jestem, lecz taka zabawa,

      Chociaż nie jest naganną, jednak mię nie łudzi.

      Co za rozkosz, ach! byłbym najszczęśliwszy z ludzi,

      Gdybym się mógł znajdować przy niej bez ustanku,

      Gdybym obok niej jadąc jasnego poranku,

      Gdzie gwar ptasząt przyjemny, gdzie źródeł mruczenie

      Mógł jej najżywsze moje malować płomienie,

      I łzy moje mieszając z rosą niebios wonną…