Szkoła żon. Мольер (Жан-Батист Поклен)

Чтение книги онлайн.

      Mówisz tedy, że pragniesz pojąć ją za żonę?

      Tak. Chcę, by jutro wszystko było ukończone.

      Jesteśmy sami tutaj, zatem, bez obawy

      Przed uchem ludzkiem, możem roztrząsać te sprawy;

      Chcesz, abym jak przyjaciel serce ci otworzył?

      Owóż, zamiar twój dla cię wielce mnie zatrwożył,

      I, jakikolwiek obrót chcesz dać rzeczy całej,

      Małżeństwo, to dla ciebie krok kaducznie śmiały.

      Pewnie, pewnie. Ty może znajdziesz w swoim domu

      Dość przyczyn, by tych związków nie życzyć nikomu,

      I swoje własne czoło chcesz mieć wiernym świadkiem,

      Że rogi są małżeństwa niechybnym dodatkiem.

      Od losu zrządzeń nikt się pewnie nie ustrzeże,

      I głupstwem mi się zdają starania w tej mierze;

      Lecz, gdy drżę o cię, to dla tej furii zażartej,

      Z jaką ścigały mężów drwinki twe i żarty;

      Wiesz sam, że zły czy dobry, daleki czy bliski,

      Każdy z kolei znosił twych szyderstw pociski;

      Że największą rozkoszą twą, wszędzie i zawsze,

      Jest odsłaniać tajemne ich bóle najkrwawsze

      I…

                                           Pewnie. Gdzież bo znajdziesz na świecie krainę,

      Gdzie by mężowie mieli większych dudków minę?

      Czyż nie widzisz ich wkoło tysiączne odmiany,

      A każdy najpotulniej liże własne rany?

      Jeden zbiera majątek, którym żona raczy

      Tych właśnie, co stawiają go w rzędzie rogaczy;

      Drugi, szczęśliwszy nieco, w naiwności świętej,

      Patrzy, jak żonka znosi do domu prezenty

      I żadna go zazdrości troska nie udręcza,

      Bo ona mówi, że je cnotom swym zawdzięcza.

      Ten robi piekło próżne, groźne miny piętrzy;

      Tamten wszystko znieść gotów dla zgody najświętszej,

      I, widząc, jak się gaszek wprowadza do domu,

      Nakłada czapkę i sam zmyka po kryjomu.

      Jedna, w swoich szelmostwach przemądra podwika10,

      Poczciwego mężulka ma za powiernika,

      Ten zaś, słuchając zwierzeń jej niewinnej treści,

      Współczuje jeszcze z gachem, co mu żonę pieści.

      Druga, zbytków swych źródło przed swym mężem mieniąc,

      Mówi, iż gra przynosi jej tak ładny pieniądz;

      A mąż dziękuje Bogu i wiedzieć nie żąda,

      Jak się taka gra zowie, no, i jak wygląda.

      Słowem, gdzie spojrzeć, widzim satyrę gotową:

      Możnaż więc, patrząc na to, nie uśmiać się zdrowo?

      Czyż z naszych dudków…

                                           Owszem; lecz, zwykłą koleją,

      Kto z drugich szydzi, łatwo zeń się w zamian śmieją.

      I ja słyszę, co mówią; wiem, że świat jest gotów

      Swem paplaniem natrząsać się z cudzych kłopotów.

      Jednak, cokolwiek szepcą czujni bliźnich stróże,

      Próżno byś głosu mego chciał słuchać w tym chórze.

      Ja się noszę mniej górnie: i, choć nie mniej żywo

      Ganię uległość mężów nazbyt pobłażliwą,

      Choć wyznaję, że ścierpieć bym nie umiał zgoła,

      Tego, co wielu wcale nie zachmurza czoła,

      Nie pcham się między zasad surowych obrońce11;

      Nieźle jest wiedzieć o tem, że kij ma dwa końce,

      I lepiej nie ogłaszać w tak ostrym sposobie,

      Ani: to zrobię, ani: owego nie zrobię.

      Toteż, gdyby me czoło los, co wszystkiem włada,

      Przystroił na kształt głowy mojego sąsiada,

      Dzięki mojemu wzięciu12, mam pewną nadzieję,

      Że СКАЧАТЬ