Gniew Tiamat. James S.a. Corey

Чтение книги онлайн.

      Rozdział szósty

      Aleks

      Zwiastun burzy był absolutnym szczytem lakońskiej technologii wojennej. Jako pierwszy wprowadzony do służby okręt swojej klasy w zamierzeniu miał być prototypem dla całej floty niszczycieli, które mogłyby patrolować liczne systemy sieci wrót i demonstrować potęgę Lakonii w każdym zakątku imperium. Jednostkę wyposażono w stępkowe działo szynowe zdolne do wystrzeliwania co pięć sekund trzyipółkilowego pocisku z prędkością umożliwiającą wybicie dziury na wylot przez pomniejsze księżyce. Dwie odrębne baterie wyrzutni torped z czterema szynami w każdej i systemem szybkiego przeładowywania, dzięki któremu kolejne osiem pocisków mogło się znaleźć w rurach w niecałe siedemdziesiąt sekund po wysłaniu pierwszej salwy. Ze wszystkich stron burty były bronione przez system dwunastu szybkostrzelnych działek obrony punktowej, a każdy kąt podejścia do statku był kryty przez przynajmniej cztery z nich. Jak lubił to określać drugi pilot Aleksa, Caspar, okręt był paroma tysiącami ton wpierdolu w bardzo eleganckim opakowaniu.

      Osadzony wewnątrz olbrzymiej ładowni Wahadła był też całkowicie bezbronny.

      Siedzenie w fotelu pilota i czekanie na sygnał wylotu ze świadomością, że jeśli ktoś zauważy ich obecność i zacznie strzelać, to nawet nie zobaczy tego na radarze, sprawiało, że Aleksa swędziała skóra na głowie. Wahadło przesyłało im dane ze swoich teleskopów, więc nie byli całkiem ślepi, ale był to jednak powolny ciężki frachtowiec, którego systemy wykrywania zagrożeń przewidziano z myślą o unikaniu zbłąkanych kawałków skał. Niskiej rozdzielczości obraz radarowy i ziarniste obrazy teleskopowe niezbyt pomagały w ukojeniu jego nerwów.

      – To ty i szefowa macie wspólną historię, prawda? – odezwał się Caspar.

      Siedział w drugiej pryczy Burzy, trochę z tyłu i na prawo od fotela Aleksa. Caspar Asoau był niskim, chudym dzieciakiem z ruchomym tatuażem biegnącego geparda na ramieniu i delikatnym cieniem koziej bródki. Mimo że wyglądał na zdecydowanie za młodego do tej roboty, był też cholernie dobrym pilotem. Sprawnie wykonywał polecenia i stanowił świetne towarzystwo. Aleks szybko odkrył, że nie łączyło ich nic poza miłością do latania, więc poza zwyczajowymi powitaniami rozmawiali ze sobą wyłącznie, gdy obaj siedzieli za sterami Burzy.

      Aleks nie miał nic przeciwko chłopakowi, pamiętał, jak sam był młodym pilotem i ze wszystkich sił próbował ukryć własną nerwowość w rozmowach ze starszymi oficerami.

      – Owszem. Znamy się z Gunny od bardzo dawna.

      – Widzisz, zabawne. Ona jest tu kapitanem, ale ty nazywasz ją Gunny. To był jej stopień czy coś takiego, prawda? Jeszcze na Marsie?

      – Coś w tym stylu – potwierdził Aleks. – Dla mnie zawsze będzie Gunny.

      Rozmawiając, Caspar zaliczał kontrole przedstartowe. Uderzał przy tym delikatnie czubkami palców w ekrany. Na monitorze Aleksa przewijały się wyniki kontroli, każda zweryfikowana przez system i potwierdzona, zanim Caspar przeszedł do kolejnej, podczas gdy Aleks zatwierdzał ostatecznie jego pracę. Jego drugi pilot był staranny i sprawny. Poważnie traktował swoją pracę. Aleks żałował przez to trochę, że dzieciak nie jest o trzydzieści lat starszy, żeby mogli się zaprzyjaźnić.

      – Dostałeś od niej jakieś wskazówki, czego dotyczy ta operacja? – zapytał Caspar, a potem przerzucił na ekran Aleksa wynik inwentaryzacji zapasów amunicji do sprawdzenia.

      – Widzę dwieście pocisków w magazynie działa szynowego, osiemdziesiąt rakiet do wyrzutni, a wszystkie działka obrony punktowej świecą na zielono i zgłaszają pełne magazynki – oświadczył Aleks, przesuwając palcem po liście. – I nie, ona jest ze starej szkoły. Mocno wbijano im do głowy konieczność trzymania gęby na kłódkę.

      – Potwierdzam, dwieście do działa szynowego, osiemdziesiąt torped, działka obrony punktowej pełne i zielone na wszystkich pozycjach, zweryfikowane – oznajmił Caspar. – Jasne, ale pomyślałem, że skoro się przyjaźnicie, to może coś ci powiedziała.

      – Nie. A ja nie pytałem. Dowiemy się, gdy będzie to konieczne, i to mi w zupełności wystarczy – zapewnił Aleks, a po zakończeniu kontroli przedstartowych odwrócił fotel w stronę Caspara. – Bycie zdenerwowanym jest całkiem normalne.

      Caspar kiwnął głową. Nie wyglądał na zawstydzonego rozmową o swoim strachu, co wzbudziło w Aleksie falę sympatii do niego. Był dobrym dzieciakiem. Miał nadzieję, że zdołają razem przedostać się na drugą stronę sprawy z Lakonią, choć dla nich wszystkich szanse na to nie były zbyt wysokie.

      – Znałem gościa na Pallas – powiedział Caspar. – Nie to, że byliśmy blisko, nigdy się na poważnie nie spotykaliśmy, ani nic takiego. Ale umawialiśmy się, gdy trafiałem na stację podczas lotów towarowych. Ben Yi. Lubiłem go. – W kąciku jego oka pojawiła się łza, a potem nie zdołała spłynąć po policzku w łagodnej jednej czwartej g ciągu silnika Wahadła.

      – Nie zdołał się załapać na ewakuację?

      – Nie – potwierdził Caspar, a potem wytarł oczy. – Powiedzieli, że Nawałnica zmieniła stację w gruz tak szybko, że nikt nawet nie miał szans zobaczyć nadchodzącego ataku. Pewnie jeśli masz zginąć, to taki sposób nie jest najgorszy.

СКАЧАТЬ