Onderwêreld. Fanie Viljoen

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ site waarop ek nou is. Voltooi my besonderhede op die blad om te registreer om DVD’s te kan invoer van Amerika af.

      “Baie gevaarlik wat jy nou doen, nè?” sê Eckardt.

      “Hoekom?”

      “Kyk daar onder op jou skerm.” Hy wys met sy vinger na ’n leë blokkie. “Sien jy, geen slot nie? Dit beteken enigiemand kan sien wat jy nou doen– ás hulle wil sien waarna jy kyk, bygesê.”

      “Tjol, man,” grinnik ek.

      “Nee, genuine. En selfs al was daar ’n slot, beteken dit ook nie jy surf veilig nie. Jy moet na die site se sertifikaat gaan kyk.” Ek het nie ’n clue waarvan Eckardt praat nie. “Maar dis boring stuff,” sê hy. “Het jy tyd, dan gaan wys ek jou ’n paar ander goed?”

      “Ja, sure. Het tog nie nou lus vir huiswerk nie.” Ek begin net saam met Eckardt na sy kamer toe stap, toe ek van die wasgoed onthou. “Wag eers!” roep ek. Storm weer terug kamer toe, bondel die spul vuil klere in die wasgoedsak. In die gang lig ek die wasgoedgeut se klap op en gooi die sak in. Verder af in die gang hoor ek die geluid van die televisie in die Hang-Out.

      Eckardt sit reeds voor sy laptop toe ek sy kamer binnestap. Sy venster is oop. “Ek hou nie van aircons nie,” sê hy verskonend. “Lus vir iets om te drink?” vra hy. “Kyk sommer in die yskas. Ek dink daar is nog twee biere agter die blikkies koeldrank.”

      Ek buk by die klein yskassie. Skuif die koeldranke weg, en wragtig, daar is die verbode vrugte. Twee yskoue Castles. Ek weet ek is veronderstel om so iets te rapporteer, maar ek besluit: what the hell, 4 x 4’s kan mos nie net altyd veilig op die teerpad bly nie, hulle moet af en toe rowwe terrein aandurf.

      Ek druk die yskasdeur toe en stap terug na Eckardt. “Sê my, Greg,” vra hy toe ek een van die biere na hom toe uithou, “het jy al ’n computer try hack?”

      <h7>Die pion gooi sy toys uit die cot</h7>

      Teen die Saterdagoggend het die nuus soos ’n griepepidemie versprei na die laer grade. Almal probeer inligting uit die matrieks kry, maar omdat dié nie regtig iets sê nie, maak die ouens hulle eie stories op. Ek is aan diens in die Da Vinci-eetsaal. Dwaal net lusteloos daar rond en wens die spul wil nou hul freerange eiers en ander organiese kos eet en loop.

      “Hulle het hom gekry, ouens. Vir Eckardt.” ’n Opgewonde stem agter my. Ek draai vinnig om. “Opgehang aan ’n boom. Sy tong so uit –”

      Ek gryp die graadagt-ou aan die skouer. Hard. “Waar hoor jy dit?”

      “By Jones,” sê hy, stil geskrik.

      “Wie is Jones?”

      Hy wys met sy vinger. Ek voel hoe woede my lyf oorneem. Dit is so erg dat ek ’n oomblik net eers moet stilstaan en asemhaal. Kalmeer. “Sê vir Jones ek ruk sý tong uit as hy weer sulke bog versprei.”

      Ek stap buitentoe en gaan sit op die trap voor die koshuis. Eckardt se deur was vanoggend gesluit toe ek daaraan voel. Vir ’n oomblik het dit my laat dink aan ’n grafsteen. Die wit verf soos marmer. Ek weet waar die koshuisvader en die terreinbestuurder ’n loper hou vir die kamers, maar ek het nie gebodder om dit te gaan haal nie.

      Ek kyk uit oor die plein. Tom, die terreinbestuurder, stap verby. Hy en ’n assistent is besig met die laaste voorbereidings vir die rugbywedstryde wat negeuur begin. Toe hy sien ek kyk na hom, lig hy sy hand. Sy lippe vorm ’n groet. Ek knik net my kop. Ek ken hom nie regtig nie. Die vorige omie het afgetree, dink ek. Hierdie een is seker in sy dertigs. Whatever, nie ons soort mense nie, soos my pa sal sê.

      Ek dink dit skaars, toe skrik ek. “Clones, hè, almal van ons – clones van ons pa’s,” het Eckardt gesê. Is hy reg? En as hy reg is, gaan my toekoms ook soos my pa s’n lyk? Daardie ewige rat race die wêreld vol, om soveel geld as moontlik te kry. Maar die ou wat die rat race wen is steeds ’n rot, is hy nie?

      Vanoggend staan daar al klaar ’n paar motors op die plein geparkeer. Dit is dié van ouers wat kom kyk hoe hul kinders vanoggend rugby speel. Selfs dit maak my die duiwel in. Nie die ouers nie, maar Lawson Kollege wat die wedstryde later vanoggend teen Durban Boys High net flippenwil laat aangaan asof niks gebeur het nie.

      Weer daardie woede wat my vuiste laat saamtrek. Hoe kán hulle? Is hulle só gesteld op die skool se image dat hulle een van die leerders se verdwyning gaan stilhou en vir die wêreld voorhou dat alles oukei is? En dat hulle óns ook gebruik in hierdie spel van hulle. Wanneer gaan hulle dan met die waarheid uitkom?

      Ek kyk na die man wat nou sy nuwe BMW parkeer op die plein. Hý weet nie wat hier aangaan nie. Of sou sy seun hom al vertel het? Dalk vind hy netnou uit as hulle mekaar sien?

      TJ kry my op die trap. Netjies uitgevat in sy skoolklere, soos die skoolreëls vereis van leerders wat nie Saterdae aan sport deelneem nie. Hy stamp sy vuis teen myne toe hy groet.

      “Hei, bru, as jy so alleen hier sit? Jy weet ons mag nie so rondhang op die trappe nie.”

      Ek trek my skouers op. Hy kom sit langs my, knyp sy oë toe teen die oggendson.

      “Ek dink maar.”

      “Eckardt?” vra hy.

      “Jip.”

      “Bad ding hierdie.” Stilte. “Dok Pienaar het vanoggend gekom. Wil die matrieks glo sien voor die wedstryde begin.”

      Ek knik my kop ingedagte. “Dink jy nie dis tjol nie, TJ?” vra ek en draai my kop in sy rigting.

      “Wat?”

      “Hierdie ding dat hulle alles wil stilhou, man, flippit.”

      TJ is ’n groot skaakspeler. Rêrig passievol. “Jy moenie vergeet nie, Greg,” sê hy, “ons ouens is pionne, jy lyk nes die pion langs jou. Heeltemal vervangbaar. En iewers in hierdie skaak-game kan iemand besluit hy gaan jou offer.”

      “Vir wat?”

      “Wie weet? ’n Groter beloning? Om die game te wen?”

      Ek dink ’n ruk daaroor na. Toe TJ opstaan en by die koshuisdeur instap, besluit ek: ek gaan dit nie toelaat nie. As hulle dink ’n pion kan nie terugbaklei nie, maak hulle ’n fout. Vandag sal hulle een sien baklei.

      Die eerste rugbywedstryde het al op die A- en B-rugbyvelde begin toe ’n onderwyser die matrieks nader roep. Dok Pienaar staan en wag vir ons. Hy vryf sy hande en op sy gesig is daar ’n vet alles-is-oukei-glimlag. “Almal hier?” vra hy en sy valse glimlag trek nog breër. Hy kyk ons aan asof hy, netjies uitgevat in sy sportbaadjie, vanoggend een van ons is. Ons beste pel. Hy wil iets by ons hê, weet ek.

      Dok wag totdat al die seuns om hom stil is voor hy begin praat. “Manne, julle lyk goed vanoggend! Magtig, dit voel amper of ek voor ’n Springbokspan staan.” Hy gee ’n klein laggie. Polish net ons ball, weet ek. Ek lag nie saam met die ander ouens nie. “Ek glo julle is reg vir daardie piesangboere? Wat ek van hulle gesien het, het my nie juis beïndruk nie. Hulle lyk maar klein teen julle ouens. Gaan julle hulle vandag trap?”

      “Hur-rah!” roep die ouens vasberade uit een keel.

      “Ek het so gedink. Onthou, ek verwag nie dat jy jou beste doen nie. Sportmanne wat hul ‘beste’ СКАЧАТЬ