Tylko matka. Elisabeth Carpenter

Чтение книги онлайн.

      4

      Kiedy zamykam oczy i myślę o Lucy, czuję zapach jej skóry. Węch to najsilniejszy zmysł: wystarczy lekki powiew, a natychmiast wracają wspomnienia. White Musk nazywały się te perfumy, tak powiedziała. Później znalazłem je w jednym z tych odlecianych sklepów… kupiłem kilka buteleczek.

      Śliczna Lucy.

      Pamiętam naszą pierwszą randkę. Poszliśmy do kina na Poznaj mojego tatę… Wniosłem na salę trochę wódki, w butelkach po wodzie gazowanej. Mało interesował mnie ten film. Zważywszy na tytuł, czy to nie ironia losu, że Lucy nie chciała przedstawić mnie swojemu tacie?

      Ironia losu, dziś znam już takie wyrażenia. Przeczytało się parę książek.

      Tamtego wieczoru była małomówna. Od dawna chciałem się z nią umówić. Najpierw zwróciła uwagę na niego, to jasne. Wszystkie to robią, ale z niewłaściwych powodów. On wolał myśleć, że może wśród nich przebierać – łudził się, tępy gnojek.

      Kobiety. Teraz tak muszę o nich mówić. Już nie jestem chłopcem, mamo.

      Założę się, że on poznał jej rodziców. Obleśny skurwiel. Wszędzie wlezie, jak świnia do koryta.

      W końcu wylądowaliśmy z Lucy w moim aucie. Miałem wtedy starego grata. Usiedliśmy z tyłu. Powiedziałem, że specjalnie dla niej nagrałem taśmę.

      „Nie powinieneś nic mi dawać”, oświadczyła.

      „Dlaczego nie? Kocham cię”.

      Prosta sprawa. Tak było.

      „Wcale mnie nie kochasz”, odparła.

      „Masz taką miękką skórę”, powiedziałem, gładząc ją palcem po policzku.

      Przechyliła głowę w stronę mojej ręki, jakby nikt nigdy jej nie dotykał, choć bardzo tego pragnęła, niczym kociak, gdy się go drapie za uszami.

      „Dzięki”, szepnęła.

      Tak mi się przynajmniej wydawało.

      Rozbłysły jej oczy – wiedziała, czego chce.

      Wodziłem palcem po jej ustach, po szyi, dotknąłem piersi, nakryłem dłonią sutek. Westchnęła i lekko odchyliła się w tył.

      Och, moja śliczna Lucy.

      Sądziłem, że jest nieśmiała, ale tak nie było. Pocałowałem ją w szyję, potem niżej i niżej.

      Po dwudziestu minutach rozmyśliła się.

      „Więc jednak ci się nie podobam?”, zapytałem.

      „O co ci chodzi?”

      „Nie możesz tak mnie podpuszczać, Lucy”.

      „Nie chciałam… Nie zrobię tego. To nie w porządku”.

      Och, Lucy.

      Lucy, Lucy, Lucy.

      Zawsze będę pamiętał, jak wydałaś ostatnie tchnienie, jak z każdą minutą stygła twoja skóra. Na pewno nie chciałabyś się zestarzeć – mając taką twarz, piękną, gładką. Wyświadczyłem ci przysługę.

      Zeszłaś z tego świata nieskalana. No, prawie.

      Nie potrwa to zbyt długo. Wkrótce znajdę inną, podobną do ciebie.

      Dziewczyn takich jak Lucy jest na pęczki.