Dwie twarze. Życie prywatne morderców z Auschwitz. Nina Majewska-Brown

Чтение книги онлайн.

      Teraz, po puczu, zwanym również piwiarnianym, został aresztowany 8 listopada 1923 roku, a 1 kwietnia 1924 osadzony w Landsbergu z wyrokiem pięciu lat pozbawienia wolności.

      To właśnie tu powstało dzieło jego życia – Mein Kampf (Moja walka), w której sformułował program ruchu nazistowskiego.. Książka stała się wymuszonym bestsellerem, polityczną biblią, rozdawaną na prawo i lewo, wręczaną nowożeńcom podczas zawierania związków małżeńskich. Osiągnęła gigantyczny nakład, dzięki czemu jej autor stał się niezwykle zamożnym człowiekiem. Pod koniec sierpnia 1938 roku nakład wyniósł aż 4 mln egzemplarzy!

      Hitler był tak zaciekły w swoich poglądach, a jednocześnie tak przekonujący, że… niejako przekonał do nich sąd, a przynajmniej poruszył sędziów na tyle, że 20 grudnia 1924 roku został przedterminowo zwolniony i oczywiście niemal od razu wrócił do polityki. 7 kwietnia 1925 roku Hitler ostentacyjnie zrzekł się austriackiego obywatelstwa i na siedem lat został bezpaństwowcem – dopiero 26 lutego 1932 roku stał się Niemcem, którym w rzeczywistości czuł się od wielu lat.

      „Wyjaśnienia wymagała jedna kwestia formalna: Hitler ciągle nie był obywatelem Niemiec. Poprzednie pomysły zdobycia obywatelstwa w 1929 roku w Bawarii i w następnym roku w Turyngii upadły. Pozostawał «bezpaństwowcem». Przedsięwzięto gwałtowne kroki, aby mianować Hitlera Regierungsratem (radcą rządowym) w Wydziale Gospodarki Rolnej i Geodezji (Landeskultur-Und Vermessungsamt) w Brunszwiku oraz reprezentantem kraju w Berlinie. Hitler nabył obywatelstwo przez nominację na urząd w służbie cywilnej. 26 lutego 1932 roku jako urzędnik cywilny złożył przysięgę państwu niemieckiemu, które był zdecydowany zburzyć”26.

      Uzyskanie obywatelstwa było oczywiście konieczne, by kandydować w wyborach. Ponownie otoczył się gronem wpatrzonych w niego klakierów, z którymi już w lutym 1925 roku reaktywował NSDAP.

      I tu dochodzimy do sedna.

      Tuż po wyjściu zza krat Hitler realnie obawiał się o swoje życie i ataki ze strony niezdyscyplinowanych oddziałów SA, co zrodziło potrzebę natychmiastowego stworzenia przybocznej gwardii, której zadaniem byłaby ochrona Führera. Powstał elitarny, prawdopodobnie zaledwie kilkuosobowy oddział, który oficjalnie zaprezentował się już w kwietniu 1925 roku i który niebawem zaczął pączkować w szereg pomniejszych oddziałów, m.in. Stosstrupp Adolf Hitler, Schutzkommando czy Sturmstaffel. Miały one chronić miejsca wieców, sale, w których odbywały się spotkania, przejazdy przyszłego wodza i oczywiście jego samego. W efekcie powstało kilka różnych jednostek, którym przyświecał ten sam cel.

      9 kwietnia 1925 roku podjęto decyzję o ujednoliceniu ich nazw i tak się narodziło dobrze wszystkim znane, kojarzące się z niezwykłą brutalnością i bezwzględnością Schutzstaffel27, czyli SS. Pierwszym dowódcą SS (jako Oberleiter, nadkierownik) został Julius Schreck, a charakterystyczne czarne mundury zaprojektował sam Hugo Boss.

      SS było początkowo formacją elitarną, skupiającą wybitne, zasłużone jednostki, ale też organizacją mającą tylko i wyłącznie ochotniczy charakter. Był to sprytny wybieg, który umożliwiał wstępowanie w jej szeregi Volksdeutschów28, czyli Niemców niebędących w chwili wybuchu wojny obywatelami niemieckiego państwa, jak również ochotników z państw sojuszniczych czy okupowanych. Co ciekawe, do SS należeli w późniejszych latach obywatele niemal wszystkich europejskich państw.

      „Polacy, których kraj uległ pod koniec XVIII wieku rozbiorom, podzielony między Austro-Węgry, Rosję i Prusy, faktycznie walczyli we wszystkich trzech armiach wspomnianych mocarstw – często przeciwko sobie – i utworzyli owiane legendą Legiony Polskie, z których Pierwsza Brygada stała po stronie Austro-Węgier, a potem Niemiec pod dowództwem przyszłego naczelnika państwa Józefa Piłsudskiego. (…)

      Himmler odnosił się początkowo z dużą rezerwą do pomysłów otwarcia «Czarnego Zakonu» (SS) na ochotników spoza krajów nordyckich, gdyż tylko tych ostatnich uważał za przedstawicieli rasy germańskiej. (…)

      SS zaczęło przejawiać zainteresowanie werbunkiem obcokrajowców, poczynając od 1939 roku, a potem w latach wojny, akcja rekrutacyjna miała więcej wspólnego z opisanym planem dawnego MSZ-etu, aniżeli samo kierownictwo SS było skłonne przyznać. Niespodziewanie niemiecki «program rewolucyjny» z lat 1914–1918 został zupełnie pominięty w kontrowersyjnej «tezie Fischera» o trwałych i niezmiennych elementach niemieckiej polityki zagranicznej. (…)

      Najważniejszym z przyszłych rezerwuarów zasobów ludzkich do wykorzystania przez SS był ponadczasowy ruch antybolszewicki, który powstał z końcem pierwszej wojny światowej w odpowiedzi na konsolidację władzy Lenina w Rosji (…)”29.

      „W każdą rocznicę puczu monachijskiego (9 listopada) osiemnastoletni kandydaci do SS otrzymywali swe СКАЧАТЬ