Ktoś tu kłamie. Jenny Blackhurst

Чтение книги онлайн.

      14

      Detektyw sierżant Harvey wbijał wzrok w ścieżkę prowadzącą do domu Petera i Mary-Beth Kingów, starając się nie patrzeć na imponującą i trudną do zignorowania rezydencję Kaplanów. Wspomnienie nocy sprzed dziesięciu miesięcy ciążyło mu na barkach, jakby właśnie się zbudził po nocnej służbie, gorliwy praktykant gotów przedstawić swoje odkrycia detektywowi nadkomisarzowi, rozpaczliwie pragnący zrobić na nim wrażenie. Poruszył ramionami, żeby pozbyć się tego wspomnienia. Miał wyryte w pamięci słowa: „Nie potrzebujemy skandalu związanego z Kaplanami”.

      – Był tu pan tamtej nocy, prawda, panie sierżancie?

      Głos detektywa posterunkowego Allana przypomniał mu, że jest teraz sierżantem – już nie stał najniżej w łańcuchu pokarmowym wydziału kryminalnego. Normalnie nie byłoby go tutaj na tym wczesnym etapie, ale gdy tylko Barrow, jego szef, usłyszał o zniknięciu mieszkanki Severn Oaks, natychmiast wezwał go do siebie i polecił mu towarzyszyć Allanowi. I dlatego coś, co zwykle jest zadaniem dla posterunkowego, stało się występem dwuosobowym.

      – Tak.

      Niezrażony krótką odpowiedzią zwierzchnika, Allan parł dalej.

      – Jacy oni byli? Ci z Severn Oaks?

      Harvey zdusił jęk. Ten facet był gorliwy.

      Nietykalni – to było pierwsze słowo, jakie cisnęło mu się na usta, gdy przypomniał sobie ich wszystkich, stojących w ogrodzie Kaplanów. Łzy spływały po policzkach kobiet, a jednak gdy na niego patrzyli, w ich oczach było wyzwanie. Nie znajdziesz tu prawdy. Czy rzeczywiście było to zaledwie rok temu? Miał wrażenie, że minęło dziesięć lat. Od tamtej pory w jego karierze wydarzyło się wiele dobrego, dzięki detektywowi nadkomisarzowi Barrowowi. Niestety, awans nie złagodził niesmaku, jaki Harvey czuł na myśl o Severn Oaks.

      – Roztrzęsieni – odparł, uświadamiając sobie, że Allan wciąż czeka na odpowiedź.

      – To chyba zrozumiałe. Co pan sądzi o tym podcaście? Tym, w którym gość mówi, że to nie był wypadek?

      Harvey otworzył furtkę, piorunując Allana wzrokiem, w nadziei że w ten sposób go uciszy – choć podejrzewał, że jednak nie. W zasadzie nie mógł winić młodego praktykanta za ciekawość, ale to nie znaczy, że musi mu pobłażać. Prawda była taka, że wczoraj wieczorem, zaraz po wysłuchaniu podcastu, wsiadł do samochodu, pojechał na siłownię i ćwiczył, dopóki nie zwymiotował.

      – Ty powinieneś poprowadzić rozmowę – odezwał się po chwili milczenia. – Odpowiada ci to?

      – Tak, panie sierżancie. Jestem wdzięczny za taką możliwość, dziękuję.

      – Pamiętaj, że siedemdziesiąt procent zaginionych odnajduje się całych i zdrowych po kilku dniach. Prawdopodobnie kobieta bryknęła z hydraulikiem, ale mąż nie będzie chciał w to uwierzyć.

      Posterunkowy Allan zamarł z ręką w połowie drogi do dzwonka.

      – A pan w to wierzy? Biorąc pod uwagę okoliczności?

      Harvey obrzucił go kolejnym gniewnym spojrzeniem.

      – Tak, wierzę. Jestem pewien, że czekasz na wielką, ekscytującą sprawę, i rozumiem to, ale się nie łudź. Nie próbuj doszukiwać się czegoś, czego nie ma.

      Słyszał siebie mówiącego te słowa i jednocześnie słyszał, jak wypowiada je ktoś inny, w innym miejscu i czasie. Zmarszczył nos. Ale tym razem właśnie taka jest prawda. A on nie przemienia się w Barrowa. Na pewno nie.