Siostra Słońca. Lucinda Riley

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Cześć, dopiero zobaczyłam.

      Moje palce zatrzymały się nad ekranem. Zastanawiałam się, jaki plan może mieć Mitch na następny dzień. Rano pewnie wywiady dla mediów, a po lunchu próby z zespołem i sprawdzanie nagłośnienia. Wyliczyłam, że koło ósmej powinien być wolny.

      Jutro w dzień nie da rady. Mam spotkanie w sprawie kampanii perfum, ale pewnie będę w domu koło ósmej.

      Jeszcze raz przeczytałam, co napisałam. W porządku, Wysłałam. Już po paru sekundach odpowiedział.

      Mogę być u ciebie o dziewiątej. Pasuje ci?

      W tym momencie zadecydowałam, że idę się kąpać. Puściłam muzykę na ful i zanurzyłam się w pachnącej miło wodzie, słuchając ostatniej płyty Mitcha. Potem wstałam i starając się nacieszyć tym, że teraz (dla odmiany) to ja jestem górą, powędrowałam do sypialni i wzięłam komórkę.

      Jasne. Do zobaczenia jutro.

      Wysłałam SMS-a i pozwoliłam sobie na uśmiech. A najlepsze w tym jest to, że mogę mieć na sobie swój nowy ulubiony strój, pomyślałam, patrząc na siebie w lustrze.

      *

      W nocy prawie nie zmrużyłam oka. I choć obiecywałam sobie, że tego nie zrobię – bo Mitch potrafił wyczuć kokainistę na kilometr – byłam taka roztrzęsiona, że musiałam wziąć kreskę przed porannym spotkaniem w sprawie kampanii zapachu.

      – Dobrze się czujesz? – spytała Mariam, kiedy wyłoniłam się z toalety.

      – Jasne. Wychodzimy?

      Parę godzin później byłyśmy wolne, a ja cieszyłam się, że mam przy sobie Mariam, która notowała, co uzgadnialiśmy na temat planu kręcenia reklamówki w Brazylii i oficjalnego wprowadzenia zapachu na rynek w październiku. Wiedziałam jedno: że cuchnę jak tania prostytutka. Klient brał udział w spotkaniu i najwyraźniej ktoś przed moim przyjściem spryskał salę tymi reklamowanymi perfumami.

      – Ho, ho – powiedziała Mariam, kiedy ruszałyśmy windą w dół. – Nie zamierzają na tym oszczędzać. Nigdy nie byłam w Rio, a ty?

      – Wiesz co? Tak od razu trudno mi sobie przypomnieć, ale chyba nie.

      – Czy nie mówiłaś mi przypadkiem, że tam mieszka twoja najstarsza siostra?

      – Skoro tak ci się zdaje, to pewnie tak – rzuciłam w roztargnieniu, bo zastanawiałam się, czy zdążę zamówić sobie na popołudnie manikiurzystkę.

      – Mogłabyś ją przy okazji odwiedzić.

      – Pewnie tak – powiedziałam, gdy Mariam wyprowadzała mnie z budynku.

      – Zamówić ci coś na lunch? – spytała, gdy wsiadłyśmy do czekającej na nas limuzyny.

      – Nie, dziękuję. Na pewno mam jeszcze coś w domu.

      – Elektro, twoja lodówka jest pusta, a musisz jeść. O trzeciej masz sesję fotograficzną w ramach kampanii reklamowej Jaeger-LeCoultre.

      – Co? – Obejrzałam się na nią przerażona. – Nic mi o tym wczoraj nie mówiłaś.

      – Mówiłam – zapewniła spokojnie. – Pamiętasz, w zeszłym tygodniu przysłali nam pod strażą dwóch ochroniarzy ten niesamowity zegarek wysadzany różowymi brylantami, żeby upewnić się, czy na ciebie pasuje?

      Niestety, przypomniałam sobie. Miała rację.

      – O jasna cholera – mruknęłam pod nosem, bo zauważyłam, że za każdym razem, kiedy klnę, Mariam lekko się krzywi. – Możemy to odwołać? Powiedzieć, że jestem chora czy coś?

      – Pewnie tak, ale czemu?

      – Bo całkiem wyleciało mi z głowy, że wieczorem mam coś ważnego.

      – O której?

      – Koło ósmej – powiedziałam, wiedząc, że potrzebuję dobrej godziny, żeby się przyszykować do wizyty Mitcha.

      – Oni cyrklują ze zdjęciami na zachód słońca, a do siódmej trzydzieści i tak będzie już ciemno, więc jeśli prosto z planu pojedziesz na to swoje spotkanie, zdążysz.

      – Ale ja muszę się przygotować! Chryste! Nie mogliby przełożyć tego na przyszły tydzień? Do kampanii jeszcze parę miesięcy. Ile czasu potrzeba tym gościom?

      – Elektro, to nie ja decyduję, ale…

      – Nie, nie ty! Nikt nie ma prawa mówić mi, co mam robić, ale wszyscy zachowują się tak, jakby mogli się wtrącać! – Zobaczyłam, że się czerwieni i spuszcza oczy.

      – Przepraszam, jeśli tak to odbierasz.

      Nagle poczułam się paskudnie. To nie wina Mariam, ale moja.

      – Nie, to ja powinnam przeprosić. Po prostu jestem dziś nie w sosie. W każdym razie… – Westchnęłam. – Pewnie masz rację, nieładnie byłoby ich tak wystawić. Muszę się zmobilizować i jak najszybciej mieć to z głowy.

      – Jeśli ktokolwiek to potrafi, to ty. No dobrze, jesteś pewna, że nie chcesz nic do jedzenia?

      – Może zamów mi jakieś kluski z wasabi, a do tego jarmuż.

      – Już się robi. Muszę teraz jechać zobaczyć się z Susie, ale wrócę po ciebie o drugiej trzydzieści, zgoda?

      – Jasne.

      Kiedy znalazłam się znów w domu, wzięłam kilka kresek, bo miałam nerwy w strzępach, a lunch popiłam poczciwą wódką Grey Goose. Potem wlałam w siebie ponad pół litra wody, długo płukałam gardło, zużywając pewnie pół butelki żrącego środka, a następnie, żując miętową gumę, usiadłam na łóżku i starałam się rozluźnić poprzez ćwiczenia oddechowe zalecone mi przez terapeutkę.

      Nie zadziałało. Nic nie pomagało poza wódką i jej towarzyszką w proszku, którą nazywałam Białym Rajem.

      – Dlaczego dobre rzeczy są dla ciebie tak niedobre? – biadałam, wciągając następnych parę kresek jedynego lekarstwa, które mnie uspokajało.

      *

      – Cześć, Elektro, wyglądasz jak zwykle cudownie.

      Podszedł do mnie mój wierny fan Tommy, kiedy wychodziłam z budynku.

      – Dzięki.

      – Czy mogę ci dziś w czymś pomóc? – spytał.

      – Nie, ale dzięki, że pytasz.

      Uśmiechnęłam się do niego i wsiadłam do czekającej na mnie limuzyny.

      – Jaki miły człowiek – zauważyła Mariam, dołączając do mnie na tylnym siedzeniu. – I taki opiekuńczy. СКАЧАТЬ